روزنامه صبا: در اجتماعی که روز به روز دچار تغییرات مثبت و منفی می‌شود، شاهد پدیده‌ای با عنوان بی اخلاقی هستیم که طی آن، ابتدایی‌ترین اصول انسانی و اخلاقی به تدریج کم رنگ شده و هنجار‌های اجتماعی و ارزش‌های اخلاقی در جدال با ظواهر مادی و منفعت طلبی‌های فردی کم کم از بین می‌روند. «شب طلایی» زوال اخلاق را بر پرده نقره‌ای سینما تصویر می‌کند و راوی داستان خانواده‌ایست که با فروپاشی اخلاق، مواجه می‌شود. به همین بهانه با مسعود کرامتی بازیگر اولین فیلم سینمایی یوسف حاتمی کیا به گفتگو نشستیم.

قصه درمورد یک خانواده است. یک مادر به همراه پسرها، عروس‌ها و نوه‌هایش. من نقش یکی از پسر‌ها را بازی می‌کنم.

می‌توانم بگویم نقش خاصی بود. در این قصه به روابط یک خانواده پرداخته شده که یک جور بی اخلاقی و فروپاشی اخلاق در این آدم‌ها به وجود می‌آید. همه افراد خانواده، آدم‌هایی معمولی هستند که درگیر گرفتاری‌های روزمره شده‌اند و غرق در روابط خانوادگی‌اند و حواسشان نیست که چقدر آدم‌های بی اخلاقی شده‌اند. نمی‌توان گفت نقش متفاوت و عجیب و غریبی بود، اما پرسوناژ خوبی بود، خوب نوشته شده بود و جای کار داشت و از موقعیت‌های نمایش خوبی برخوردار بود.

به نظر من چنین اتفاقی به ندرت در سینمای ایران پیش می‌آید. ما آنچنان فیلمنامه‌های عجیب و غریب و متفاوتی نداریم که مدام بازیگر‌ها را در معرض چالش‌های جدید قرار بدهد.

«شب طلایی»، هم قصه قابل قبول و قابل دفاعی داشت و هم وقتی فیلمنامه را خواندم، کاراکتر را دوست داشتم.

به طور کلی در انتخاب نقش‌هایم، اگر به زعم خودم قصه برایم قابل دفاع باشد و پرسوناژ جای کار داشته باشد نقش را می‌پذیرم. این حداقل شرایطی است که باید وجود داشته باشد تا نقشی را بپذیریم و حداکثر شرایط را هم به نظر من در طول زندگی بازیگری در ایران نداریم تا جاییکه ممکن است برای بازیگر‌ها یک تا دوبار پیش بیاید که پیشنهاد نقش‌هایی با شرایط خیلی خوب و تعریفی داشته باشند. در حالت معمول، وجود همین شرایط حداقلی لازم، برای ایفای نقش‌های جدید، پذیرفتنی است.

البته این صحبت به معنی این نیست که ارزش نقشم را در «شب طلایی»، کم بدانم، چون بعد از مدت‌ها یک قصه خوب خواندم و یک کاراکتر خوب دیدم که دوستش داشتم و تصمیم گرفتم کار کنم.

یوسف حاتمی کیا به لحاظ حرفه‌ای به کارش مسلط بود و قصه را هم خودش نوشته بود که در تسلط بر اینکه از خروجی کار چه می‌خواهد، بی تاثیر نبود. از لحاظ اخلاقی هم بسیار نیکو و درجه یک بود. تنها مشکل ما، مثل سایر پروژه‌ها، درگیری‌های کرونایی بود و گاهی پیش می‌آمد که کار تعطیل بشود ولی به طور کلی، گروه خوبی داشتیم و کار، فضای خوبی داشت و برای من خاطره خوشی بود.

مطلقا درگیر این مسئله نبودم که بخاطر اسم ابراهیم حاتمی کیا، بازی در فیلم پسرش را بپذیرم. از اول هم که با یوسف حاتمی کیا صحبت کردیم همین بحث شد که چقدر در تصمیم من موثر بوده و همین جواب را دادم. در طول کار هم ما فقط یکی دوبار آقای ابراهیم حاتمی کیا را دیدیم که می‌آمدند و یک گوشه می‌ایستادند و از دور سلام و علیک می‌کردیم.

این فیلم، یک تلنگر است به ما آدم‌ها که خودمان را ببینیم. آدم‌های این قصه، معمولی‌اند و مخاطب می‌تواند با دیدن آن‌ها خودش را پیدا کند. اینکه ببینیم به چه سمتی می‌رویم، الان می‌بینیم که جامعه به شکل باورنکردنی و حیرت انگیزی به سمت بی اخلاقی پیش می‌رود. کار‌های زشت، قبحی ندارند و انگار عادی شده‌اند. مثلا فردی را به عنوان اختلاس‌گر به دادگاه می‌برند و می‌گوید فلانی که بیشتر از من اختلاس کرده و انگار از اینکه به عنوان سارق و اختلاس‌گر دستگیر شده است اصلا خجالت نمی‌کشد. انگار برای بعضی‌ها دیگر چیزی قبیح نیست. در خیابان ممکن است جلوی تو را بگیرند و کیف پولت را خالی کنند یا موبایلت را بگیرند و انگار انجام این کار‌ها خیلی راحت و ساده شده است. این نتیجه بی اخلاقیست که خیلی هم خطرناک است و ما در این قصه می‌بیینم که بی اخلاقی‌ها چه بر سر خانواده می‌آورد. این کار شاید یک تلنگر باشد برای ما آدم‌ها که بیشتر به مقوله اخلاق فکر کنیم و نگذاریم بی اخلاقی‌ها تبدیل به عادت بشوند.

در این کار، تعامل و ارتباط خیلی خوبی بین عوامل برقرار بود و هیچ چالش، مشکل و تنشی در پشت صحنه نداشتیم و همکاری خوبی شکل گرفت.

 فریده مسعودی

انتهای پیام/