روزنامه صبا: حسین سلیمانی در ۱۳ سالگی با بازی در فیلم «مهر مادری» خوش درخشید و مقابل چهره‌هایی، چون فاطمه معتمدآریا، جمشید اسماعیل‌خانی و محمدرضا داوودنژاد نقش‌آفرینی کرد. پس از آن با فیلم‌های «مارمولک»، «هزارپا»، «کولبرف»، «نهنگ عنبر» بیشتر دیده شد. سلیمانی با فیلم «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی در چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد. به گفته او، بازی در این فیلم آنقدر برایش لذت‌بخش بوده که فکر می‌کند اگر یک روز مجبور شود با بازیگری خداحافظی کند، «دسته دختران» سخت‌ترین و حرفه‌ای‌ترین کار زندگی‌اش بوده است. این بازیگر در گفت‌وگویی با «روزنامه صبا» به سوالات ما در خصوص این فیلم و چالش‌هایش پاسخ داده است که در ادامه می‌خوانید.

چه شد که در فیلم «دسته دختران» منیر قیدی بازی کردید؟

در ابتدا خانم پانته‌آ حسینی با من تماس گرفتند، راستش آن زمان اصلا حوصله شروع کار جدیدی را نداشتم، اما وقتی برای بار دوم زنگ زدند نظرم عوض شد، پیش خودم گفتم حالا تا دفتر می‌روم، ببینم چه می‌شود. به یاد دارم وقتی از آن‌جا برمی‌گشتم در آسانسور با خودم نذر کردم که این نقش را بازی کنم و این کار را هم کردم.

با توجه به اینکه فیلم در ژانر جنگ و دفاع مقدس است کمی از چالش‌های نقش‌تان بگویید؟

چالش و درگیری برای تمام بازیگران وجود دارد. بازیگر ذاتا مولف نیست، هرچه بگوید آروغ روشن‌فکری است، بنابراین این کارگردان است که مسیر را مشخص می‌کند. بازیگر باید در دستان کارگردان باشد و خودش را از همه‌چیز رها کند. در «دسته دختران» این اتفاق برای من افتاد. با وجود تمام سختی‌هایی که داشت، اما خوب پیش رفت. حقیقتا من نزدیک به چهار سال سر سریال کیانوش عیاری بودم و از مدیوم سینما فاصله گرفته بودم، این یکی از چالش‌هایم بود، البته این را بگویم که کار کردن کنار عیاری چیزی کمتر از سینما نداشت، فکر می‌کنم اگر آن کار را نمی‌کردم، نمی‌توانستم در «دسته دختران» خوب ظاهر شوم.

«دسته دختران» روایت جنگ از نگاه زنان است، خودتان چه ارتباطی با این کار گرفته‌اید؟

آن‌طور که بنیاد شهید و ایثارگران اعلام کرده است ۵۰۰ زن رزمنده داشته‌ایم، البته فکر می‌کنم این عدد کم است و به واقعیت نزدیک نیست. خانم‌هایی را داشته‌ایم که در روزگار جنگ شهید شدند، اما هیچ کوچه و فرهنگسرایی به نام‌شان نیست. حالا یک‌بار هم از زاویه خانم‌ها جنگ را می‌بینیم. واقعا مردانگی نه به معنای جنسیتی بلکه به معنای فکر، قدرت و جسارت در خانم قیدی بیشتر از خیلی از آدم‌هاست.

از حس و حالتان برای ایفای این نقش بگویید. خودتان چقدر کار را دوست داشتید؟

اگر یک روز فرصتی نباشد که دیگر کار کنم و بگویند از سینما خداحافظی کن، فکر می‌کنم بهترین فیلم خود را بازی کرده‌ام و چیز‌هایی را که می‌خواستم در «دسته دختران» تجربه کرده‌ام.

در این بیست و پنج سالی که از «مهرمادری» تا به حال گذشته فکر می‌کنم سخت‌ترین و یکی از حرفه‌ای‌ترین کار‌های زندگی‌ام را بازی کرده‌ام، حس می‌کنم که دوباره زنده شده‌ام. متاسفانه ما نسبت به هم بی‌مهر هستیم، همدیگر را بازیگران تلویزیونی یا تئاتری خطاب می‌کنیم. بار‌ها این حرف‌ها را شنیده‌ام، اما از کنار آن‌ها می‌گذرم. منیر قیدی جسارت بسیاری داشت که من را برای این نقش انتخاب کرد، برای این‌که می‌دانم چه بازیگر‌هایی پیام دادند و تلاش کردند که این نقش را بازی کنند، اما خدا را شکر که من توانستم این کار را بازی کنم.

بازی کنار بازیگر‌های خانم فیلم چگونه بود؟ کمی از همکاری با آن‌ها بگویید.

اگر فرشته حسینی، نیکی کریمی، پانته‌آ پناهی‌ها و بقیه نبودند نقش من دیده نمی‌شد. پشت آن وانتی که در فیلم می‌بینید عمر ما گذشت. اگر بازیگران دیگر کنار من نبودند کاراکتر من شکل نمی‌گرفت، ما کنار هم خندیدیم، قهر کردیم، آشتی کردیم و در کل حضور آن‌ها خیلی به من و پیش‌برد نقشم کمک کرد.

در انتها اگر حرفی باقی مانده سراپا گوشیم.

امسال نسبت به بچه‌های خبرنگار و روزنامه‌نگار بی‌مهری زیادی شده است. ما سال پیش اشکان منصوری را داشتیم که خبر می‌نوشت و مصاحبه می‌کرد، واقعا جای او در جشنواره و بین ما خالی است. خیلی ناراحت شدم که چرا از او یادی در جشنواره نشده است. امیدوارم وقتی از آدم‌های بزرگ یاد می‌کنیم افرادی مانند اشکان منصوری را که قلب‌هایشان مثل ذاتشان بزرگ بود فراموش نکنیم.

تبسم کشاورز

انتهای پیام/