مجید رستگار کارگردان جوانی است که برای اولین بار نامش با «وضعیت زرد» در جایگاه کارگردان یک سریال تلویزیونی شنیده می‌شود. او که در یکی دو سال اخیر به شدت درگیر دو فصل این پروژه بوده، از نتیجه نهایی تمام‌قد دفاع می‌کند و آن را به نسبت بودجه سریال، موفق می‌داند.

نظر مردم را درباره «وضعیت زرد ۲» چطور دیدید؟

ما قسمت هشت هستیم، ولی من بازخورد بد و نقد منفی اصلا نداشتم. مخصوصا بچه‌های پیگیر کارهای تلویزیونی می‌گویند فضای «وضعیت زرد» گام رو به جلویی در عرصه سیتکام و طنز بوده که قرار نیست مخاطب را به زور بخنداند، گول بزند یا با لودگی و تقلب به لبخند زورکی وادارد. سعی شده در فضای طنز، کاری آبرومند و شریف و به دور از شوخی‌های جنسی ساخته شود.

پس خودتان از نتیجه کار راضی هستید.

طبیعتا نسبت به فصل قبل مقایسه می‌کنیم، نه در برابر کارهایی به لحاظ بودجه، بازیگر و شرایط تولید متفاوت، بله راضی هستم. من روزی ۱۴ دقیقه ضبط داشتم، در مقابل کارهایی که ۶-۷ دقیقه یا در سینما یکی دو دقیقه ضبط دارند خروجی متفاوتی دارد آن هم در این کار پرمیزانسن که دوربین استاتیکی هم نداشتیم. به اعتقاد من نسبت به فصل قبل، ۵۰-۶۰ درصد ارتقا داشتیم.

کار شما در فصل قبل «وضعیت زرد» که سیتکام بود، سخت‌تر بود یا فصل دوم که از سیتکام فاصله گرفتید؟

هر فصل سختی خودش را داشت. فصل قبل در حالی ساخته شد که تجربه‌های شکست‌خورده دور و بر آن زیاد بود؛ از «عشق تعطیل نیست» در سال‌های گذشته تا بعدها. هزینه کل ۱۳ قسمت فصل یک «وضعیت زرد»، شاید نصف هزینه یک قسمت «مردم معمولی» بود. فصل دوم هم سختی‌های خودش را داشت، چون تغییرات زیادی دادیم. دکور خیلی عوض شد و باید فرم را به سمت سریالی‌تر شدن می‌بردیم.

فیلمنامه کدام فصل را بهتر می‌دانید؟

متفاوتند. باید از یک قصه پرهیاهو و پراتفاق بین چهار جوان که شاید اتفاقات آن طنزتر باشد، به فضای خانوادگی‌تر تغییر پیدا می‌کرد. به همین دلیل آن فصل جذابیت‌های خودش را داشت و در این فصل هم با تغییر فضا، خانم‌ها قصه‌های جذاب خودشان را دارند که آن هم نمک خودش را دارد.

چرا «وضعیت زرد» را از مایه‌های سیاسی فصل اول، به مایه‌های اجتماعی فصل دوم بردید؟

واقعیتش چپ و راست برای ما فرقی ندارد و ما با هر کس که دستمایه شوخی شود، کار داریم! زمانی که متن فصل دوم نوشته می‌شد، اوایل کار دولت جدید بود و در آن سه ماه زمان نگارش سریال، اتفاق جدیدی که دستمایه طنز باشد، هنوز نیفتاده بود. شاید در فصل بعد با این همه دستمایه، شوخی و نقد کنیم. اتفاقا به نظر من این دولت نقدپذیرتر است و به لحاظ کاری، از دولت قبل بهتر. با این حال شاید در فصل بعد، بُعد سیاسی پررنگ‌تر شود. در این فصل نقدهای زیادی به مافیای کنکور، خودروسازی، ازدواج جوان‌ها و… داریم.

بله، ولی شوخی هسته‌ای ندارید.

هسته‌ای هم داریم. نمی‌توانم دقیق بگویم، چون قصه اسپویل می‌شود، اما همین‌قدر بگویم آدم‌هایی داریم که در این قضیه سنگ می‌اندازند.

فصل دوم چند قسمت است؟

ما برای ۲۶ قسمت بستیم، اما به علت مسائل کنداکتور، احتمال دارد تا ۳۰ قسمت برسد.

آمار میزان بیننده سریال را دیدید؟

من مشکلی با آمار تلوبیون دارم. من که کارگردانم، تا حالا هیچوقت تلوبیون را باز نکرده‌ام. مسئله من این است که اگر کسی سر وقت سریال را ببیند، دلیلی دارد که در تلوبیون ببیند؟

نه، وقتی ندیده باشد، سراغ تلوبیون می‌رود.

من هم همین را می‌گویم. وقتی زمان پخش سریال مناسب است؛ همه در خانه‌اند و ممکن است سر میز شام باشند، چه دلیلی دارد کسی به تلوبیون برود؟ نمی‌توانم بگویم آمار غلط است، اما آدرس غلط می‌دهد.

آماری هم از مرکز تحقیقات رسانه ملی هست که در آن «وضعیت زرد ۲» ۹٫۵ بیننده دارد.

آن را ندیده‌ام، اما این نکته هم هست که ما هیچ تبلیغی برای شروع سریال نداشتیم. قرار بود بعد از محرم در شبکه سه پخش شود. بعد به شبکه دو آمد و گفتند باید ۱۰-۱۵ روزه به پخش برسیم، در حالی که تدوین نهایی، صداگذاری و اصلاح رنگ نشده بود. این‌ها موجب شد ما کمی سریع‌تر کار را انجام دهیم و در بحث تبلیغات، جا ماندیم.

فکر می‌کنید پخش در شبکه دو به جای سه، روی میزان مخاطب تأثیر داشت؟

شبکه سه از قدیم جزو پربیننده‌ها بود، اما سریالی که قبلاً هم پخش شده، مخاطب خود را پیدا می‌کند. البته نمی‌توانم بگویم که بی‌تأثیر بوده است.

به نظر می‌آید اکت‌های بازیگران در «وضعیت زرد ۲» زیادی اغراق‌شده است. در این باره توضیح می‌دهید؟

کار کاملا رئال نیست بلکه یک سیتکام است که داخلش فانتزی و این چیزها هم دارد. شاید اگر قرار بود به طور کلی مایه‌های سیتکام از فصل دوم حذف شود، این اغراق‌ها هم وجود نداشت. با این حال نسبت به فصل قبل، خیلی کمتر شده و خیلی جاها را اصلاح کردیم و نگذاشتیم بیشتر شود. البته من از فانتزی و اتفاق‌های کمدی که فضای رایج را بشکند، بدم نمی‌آید.

به نظر می‌رسد بخشی از بار طنز سریال، روی دوش موسیقی است. وقتی دیالوگ طنز گفته می‌شود یا موقعیت طنز به وجود می‌آید، ناگهان موسیقی اضافه می‌شود. در این باره توضیح می‌دهید؟

در ۲ قسمت اول، موسیقی خیلی زیاد بود و به کوک کردن موسیقی نمی‌رسیدیم، اما از قسمت ۳سه به بعد، تنظیم شد و اضافات آن گرفته شد و به مرور، نرمال شد. در سیتکام، معمولاً حضار حضور دارند و می‌خندند یا از صدای خنده استفاده می‌شود…

که البته ما در ایران به آن عادت نداریم!

آفرین. وقتی در روزهای اول صحبت می‌کردیم، چیزی که درباره‌اش مطمئن بودیم، این بود که اگر به مخاطب ایرانی یا ایتالیایی بگویی بخند، قطعا نمی‌خندد! هرجا خنده بگذاریم، آن جایی است که مقاومت می‌کند و نمی‌خندد! من پیشنهاد دادم که سمت موسیقی برویم و از موتیف‌های ریز موسیقی و آلات خاص اورینت و ساکسیفون و ویولن استفاده کنیم تا فضا را به چیزی که می‌خواهیم، برسانیم. به نظرم جواب گرفتیم و جایی که موسیقی می‌آید، خنده را می‌گیرد. یک نکته هم در انتها بگویم. آقای محمدرضا شهبازی به عنوان سرپرست نویسندگان یکی از ارکان مهم کارند. وقتی تعداد قسمت‌ها زیاد شد و مدت کمی وقت داشتیم، چون سیتکام‌نویسی واقعا سخت است، ایشان در این مدت خیلی‌ها را تست کردند و به نویسنده‌های خوبی رسیدند. از بازیگرهای اصلی خانم بهار داورزنی، حسام خلیل‌نژاد، آرش ماهان‌کیا، محمدمهدی رضایی، خانم سعادت، مهران رجبی، گروه تصویر آقایان سبحانی و نامور، گروه صحنه آقای سعیدی و سنگینی، گروه صدا آقای محمودی و گروه تولید آقایان لک، کلباسی، بامروت‌نژاد و ملکی عزیز که به لحاظ کیفی کار را بسیار بالا بردند و باید ازشان تشکر کرد.

مصطفی قاسمیان