روزنامه صبا – بدون شک همه انسان ها دوست دارند مورد عشق و علاقه دیگران واقع شوند و محبت و احترام آنان را نسبت به خود جلب نمایند و به اصطلاح عزیز و محبوب باشند. این دوست داشتن به گونه ای است که حتی برخی به کارهای غیرمعمول و گاه غیر معقول دست می زنند تا از این راه کسب شهرت و محبوبیت کنند. آن ها گاه مجبور می شوند از خودِ شخصی بگذرند تا بتوانند آن چنان باشند که دیگران دوست دارند.

برخی دیگر نیز برای پاسخ دادن به این تمایل فطری، دست به دامن روش های نادرستی می شوند که البته بدان دست نخواهند یافت و  برخی نیز با اهرم ها و روش هایی همچون ورزش، سیاست بازی، هنر و رسانه های تصویری به ویژه سینما و تلویزیون و…، تلاش می کنند تا به هر قیمت ممکن خود را محبوب و مشهور جلوه دهند و در دل ها نفوذ پیدا کنند، غافل از این که راهکارهای اساسی محبوبیت در جایی دیگر نهفته است .چنین افرادی اگرچه ممکن است مدت کوتاهی مشهور باشند، ولی هرگز به عزت واقعی که همراه با پایداری و دوام باشد دست نخواهند یافت. چرا که بین شهرت و محبوبیت و عزت تفاوت های اساسی وجود دارد و بسیارهستند کسانی که ممکن است مشهور باشند ولی محبوب نیستند.

اگر یک دهه پیش باید توانایی و استعداد و پشتکار و بخت و اقبال بلند و روابط گسترده کسی را جلو دوربین سینما و تلویزیون می‌کشاند و غیر از این دو راه ارتباطی، راه و روش دیگری برای دیده شدن وجود نداشت، امروز کافی است فقط کمی عجیب‌تر و  از دیگران در فضای مجازی باشید تا مطرح شوید یا کافی است کمی در بازاریابی اینترنتی کاربلد باشید و محتوای تولیدشده‌تان را به گوشی‌های بیشتری برسانید تا سر از برنامه‌های زنده و مرده تلویزیون در شبکه‌های مختلف یا شبکه نمایش خانگی و برنامه‌های رنگارنگ آن درآورید. اگر هم کمی بخت یارتان باشد، می‌توانید تصویرتان را روی پرده سینما هم ببینید.

در این میان افرادی هستند که به واسطه هنرو استعدادشان راه درست محبوبیت را طی می کنند و در واقع این همان هنر اصلی است و همان پیام اصلی هنر است که افراد با رسیدن به آنٍ خود که البته راحت و آسان نیست می توانند تاثیر گذار باشند،تاثیر گذار به واسطه اندیشه و هنرشان.اندیشه و هنری که در همان آنٍ انسان ها نهفته است که در مسیر عمر بعضی ها با ممارست و پشتکار به آن می رسند و وقتی صادقانه و با چاشنی هنر انتقال می دهند آن محبوبیت واقعی و اصیل رخ می دهد.یکی از نشانه های محبوبیت واقعی و اصیل آن است که انسان ها با فرد هنرمند و محبوب خود فاصله و دیواری نمی بینند و هر زمان که او را در هر مدیومی نگاه کنند، گویی خود و یا یکی از افراد نزدیک خانواده خود را می بینند و با او احساس امنیت می کنند و همین ایجاد حس امنیت در انسان ها هنر ارزشمند است.

حامد آهنگی نامی است که تا همین یک دهه پیش روی بیلبورد‌های اتوبان‌ها یا قسمت پایین سایت‌های بلیت‌فروشی کنسرت و تئاتر یا روی تبلیغ تفریحات متنوع جزیره کیش می‌دیدیم کسی که اکبر اقبالی و حسن ریوندی از او نام آشناتر و موفق‌تر و در حد و اندازه و متر و معیار همان صحنه‌ها شاید بانمک‌تر بودند، اما حالا این حامد آهنگی است که نامی سرشناس برای خیلی‌هاست

اما داستان موفقیت‌های شیرین جدید ممکن است شروع تراژدی حذف ناگهانی و فراموشی دائمی باشد اگر آن که خود را به بالا‌ها رسانده است، رسم بالانشینی بلد نباشد و خود را با اوضاع جدیدش سازگار نکند. امروزحامد آهنگی رسم بالانشستن را یاد گرفته است هرچند برای بالاآمدن راه دشواری رفته است و دست‌کم ماجرا این است که خاص ‌پسند نیست اما مهم همین مخاطب عام است که او آهسته آهنگ بودن خود را در گوششان زمزمه کرده است.

او برای بودن  از هوش هیجانی‌اش بهره گرفت و توانست با تبدیل‌کردن خنده‌های خاص و نوع متفاوت بی‌مزه‌بازی عمدی، استفاده از تقلید صدا و البته توانایی شوخی‌سازی درلحظه‌ از خود چهره ای متفاوت تر از طنازان پرسابقه تلویزیون بسازد

مردم کم‌کم با نام و عادت های خاص او در اجرا‌هایش آشنا شدند و فیزیک و هوش لحظه‌ای او هم به کمکش آمد تا از «خندوانه» راهش را به دیگر برنامه‌های تلویزیون باز کند واین تیزهوشی را داشت که به ترکیب شخصیت محبوبش دست نزند و خودش را به همه‌جا تحمیل نکند و با طمع در جایی که بلد نیست قرار نگیرد و در آینده قطعا نام او را در مدیوم های مختلف نمایشی بیشتر خواهیم دید به واسطه امنیتی ذهنی که در مخاطبان خود ایجاد کرده است.

انتهای پیام/