مرتضی مرادی، یکی از بازیگران نمایش «سبکی» است که هر شب در نقش نوه به روی صحنه می‌رود. او در گفت‌و‌گو با روزنامه صبا از تجربه همکاری با داریوش علیزاده و حضور در این نمایش صحبت کرد.

آقای مرادی! شاید بتوان گفت که در نمایش «سبکی» عمده کار انتقال حس و مفهوم برعهده بازیگران کار است. باتوجه به این که شما در این نمایش کاراکتری را بازی می‌کنید که از سن واقعی خودتان نیز کوچک‌تر است. چگونه با نقش خود ارتباط گرفته و وارد فضای نمایش شدید؟

من در این نمایش ایفاگر نقش نوه هستم. به اعتقاد من سبکی جنسی از تئاتر را ارائه می‌دهد که در آن حجم بیشتری از کار بر دوش بازیگر است و او باید بتواند احساسات جاری در دل کار را به درستی به مخاطب منتقل کند. برای رسیدن به این نقش درمورد فضای کار و کاراکتر با داریوش علیزاده گفت‌و‌گوهایی طولانی داشتم تا هرچه بیشتر و بهتر به فضای نمایش نزدیک شوم. به نظرم می‌توان نمایش «سبکی» را کاری کاملا درونی و حسی دانست. باید به این نکته اشاره کنم که در تمامی دقیقه‌های نمایش سختی و چالش‌هایی وجود دارد زیرا تئاتر فضایی زنده است که ممکن است هر اتفاقی در آن بیفتد.

فضای این نمایش و نقشی که ایفاگر آن هستید تا چه اندازه با تجارب و زیست شخصی شما قرابت دارد؟

باید بگویم که من با نقشم زندگی می‌کنم. آدم‌ها و کاراکترهای این نمایش با من غریبه نیستند گویی بستگان خودم را به جای کاراکترها و حال و هوای آن‌ها می‌بینم. درنتیجه وقتی پای در صحنه تئاتر می‌گذارم چیزی برای بازی کردن وجود ندارد و من دقیقه به دقیقه نمایش را زندگی می‌کنم. زندگی شخصی همه ما با مرگ گره خورده است و من هرروز هنگام پایان کار احساساتی می‌شوم و اشک می‌ریزم.

فکر می‌کنم شما از قبل با کارگردان نمایش آشنایی داشتید. لطفا درباره چگونگی انتخاب شدنتان برای ایفای نقش نوه توضیح بدهید و بگویید به چه دلیل حضور در این کار را پذیرفتید؟

آشنایی من با داریوش علیزاده، کارگردان نمایش، به پانزده سال پیش بازمی‌گردد و همواره با ایشان مصاحبت داشتم. اما نمایش «سبکی»

 به صورت اتفاقی به من پیشنهاد شد و من از آن‌جایی که هم با کارگردان کار و هم با دیگر عوامل آشنایی داشتم حضور در این نمایش را پذیرفتم و از این انتخاب نیز بسیار راضی و خرسند هستم. در همزیستی با همکاران و مخاطبان بسیار لذت بردم و مطالبی را آموختم و یاد گرفتم. فکر می‌کنم که گروه ما حالا دیگر به یک خانواده تبدیل شده باشد.

نمایش شما از آن دست تئاترهایی بود که با استقبال پرشوری از جانب مخاطبان روبه‌رو شد. حتی در قسمت نظرات نمایش تان در سایت «تیوال»، بسیاری از تماشای دوباره یا چندباره نمایش صحبت کرده بودند. به نظر شما چه عامل یا ویژگی‌ای باعث این حجم از استقبال از جانب تماشاگران شد؟

من فکر می‌کنم چون نمایش «سبکی» کاری درونی و حسی است و با روح مخاطب در ارتباط است، تماشاگر آن را می‌پسندد. باید بگویم در فضای امروز تئاتر که تعداد مخاطبان به‌واسطه شیوع ویروس کرونا و مسائل دیگر بسیار کمتر از گذشته شده، استقبال تماشاگران از کار ما افتخاری بسیار بزرگ برایمان محسوب می‌شود و هر اتفاق خوبی که برای نمایش «سبکی» بیفتد آن را مدیون مخاطبانش هستیم. ارائه کار باکیفیت برای گروه ما بسیار مهم است و خدارا شاکرم که مخاطبان نه تنها راضی از سالن بیرون می‌روند بلکه دوباره برای تماشای مجدد نمایش به پردیس تئاتر شهرزاد بازمی‌گردند.

نمایش «سبکی» یک بار در سالنی دولتی و حالا در یک سالن خصوصی اجرا رفته است. جدا از این که عوامل نمایش در سالن‌های خصوصی برای به صحنه بردن کار باید هزینه پرداخت کنند در حالی که سالن‌های دولتی هزینه‌ای ندارند. چه تفاوت‌هایی را میان اجرا در سالن خصوصی و دولتی می‌بینید و فکر می‌کنید خصوصی‌سازی سالن‌های نمایش توانسته است برای هنر تئاتر و نمایش کشور موثر و تاثیرگذار باشد؟

من فکر می‌کنم که بازیگر باید کار خودش را انجام دهد و خصوصی بودن یا دولتی بودن صحنه نمایش نباید بر کار او تاثیرگذاری کرده یا تفاوتی ایجاد کند. یعنی حداقل برای شخص من تفاوت چشمگیری حاصل نمی‌کند. اما در حال کلی اعتقاد دارم ایجاد سالن‌های خصوصی توانسته برای تئاتر کشور کمک‌کننده باشد. چون برای اجرا در سالن‌های دولتی عومل ناگریز هستند که مدتی طولانی منتظر بمانند تا نوبتشان شود اما در سالن‌های خصوصی از آن‌جایی که این دغدغه‌ وجود ندارد، تعداد نمایش‌های بیشتری در طول سال امکان اجرا رفتن و دیده شدن را پیدا می‌کنند.

انتهای پیام/