روزنامه صبا – بیست و سوم آبان روز خیلی خوبی برای فرهنگ ایران نبود. درگذشت سعید نفیسی، شاعر، نویسنده، مورخ، زبان‌شناس و پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی که یکی از دانشمندان معاصر حوزه فرهنگ و ادب محسوب می‌شود با این روز پیوندی ابدی دارد. صد البته که این روز نسل نوین جوانان فرهنگ دوست ایران را یاد درگذشت زنده‌نام مرتضی پاشایی خواننده، آهنگساز و نوازنده موسیقی پاپ کشور می‌اندازد. این روز اما زادروز حسین مهری، بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر ایران نیز هست.

مهری در چنین روزی از سال ۱۳۶۳ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. خانواده او ساکن محله جمالزده جنوبی بودند و هنوز هم قدیمی‌ترهای خیابان عریض شده جمالزاده برادران مهری را به خوبی در یاد دارند. علی برادر بزرگتر و حسین برادر کوچک‌تر خانواده مهری از بچه‌های «پایین دست» محله جمالزاده محسوب می‌شدند. هرچند حسین چند سال از سعید کوچک‌تر بود اما خلق و خوی صمیمی و خونگرمی ویژه او باعث شده بود بیش از برادر بزرگتر با بچه محل‌هایش تعامل داشته باشد و شاید به دلیل همین صمیمیت حسین بود که خیلی زود و در ۹ سالگی برای برنامه کودک در تله‌تئاتری به ایفای نقش پرداخت تا استعداد خود را به رخ همه بکشد.

مهری سپس برای حضور در برنامه‌های تلویزیونی چندبار تست مجریگری داد و سرانجام در یکی از برنامه‌های سیمای نوجوان پذیرفته شد. حالا هم‌بازی‌های حسین او را کمتر در کوچه و خیابان می‌دیدند و وقتی هم که آفتابی می‌شد نه رقبتی به گل کوچک داشت، نه علاقه‌ای به بازی‌های رایانه‌ای از خود نشان می‌داد.

مهری برای پیشرفت در هنرپیشگی به ثبت نام در دوره‌های بازیگری روی آورد اما پیش از آنکه این حرفه را آکادمیک دنبال کند، در همان حوالی جمالزاده جنوبی، چشمش به کانون پرورش فکری و هنری حر افتاد تا پس از آشنایی با عباس غزالی، شاهین صمدپور و امیر رونقی، بیش از پیش به موفقیت در حرفه بازیگری نزدیک شود.

ورود او به دنیای بازیگری به سال ۱۳۷۷ وقتی ۱۴ ساله بود بازمی گردد. او با نقش آفرینی در فیلم عشق + ۲ کاری از رضا کریمی رسما گام به عرصه سینمای ایران گذاشت. نقش آفرینی کنار بازیگرانی مانند امین تارخ ، ویشکا آسایس و فاطمه معتمدآریا اتفاق خوشایندی بود که برای بازیگر نوجوان و جویای نام سینما و تلویزیون ایران پس از حضور در فیلم کریمی رقم خورد. سال ۱۳۸۱ و در حالی که به ۱۸ سالگی رسیده بود، بازی در نخستین سریال تلویزیونی خود را با مجموعه «خوش‌رکاب» به کارگردانی علی شاه‌ حاتمی را تجربه کرد. مهری در این طنزواره با هنرمنان نام‌آشنایی ماانند محمد کاسبی، مجید صالحی، مریم سعادت، پویا امینی، امیر نوری، مونا فرجاد، اصغر نقی‌زاده وسیدجلال طباطبایی هم‌بازی شد. سریال «ما چند نفر» کاری از فیاض موسوی، کلید ورود حسین مهری به جعبه جادویی بود.

 البته برخی معتقدند مهری خیلی دیر در سینمای ایران مطرح شد و سرآغاز موفقیت او را حضور در مجموعه تلویزیونی «زیر هشت» به کارگردانی سیروس مقدم در ۱۳۸۹ می‌دانند. آنجا هم مهری بازی درجمع بازیگران مطرحی چون امیر جعفری، پانته‌آ بهرام، کامران تفتی، شیوا ابراهیمی، آرش مجیدی، مریم بوبانی، آناهیتا افشار و آتیلا پسیانی را با نقش آفرینی در رل «عباس» تجربه کرد.

دوسال بعد و در ۱۳۹۱ سریال «زمانه» مهری را به اوج شهرت رساند. او در این مجموعه تلویزیونی به شخصیت «سینا آذرنیا» جان بخشید و در نقش برادر دلسوز «ارغوان» با بازی پریناز ایزدیار خوش درخشید. هرچند در این سریال که با کارگردانی حسین فتحی از شبکه سوم سیما روی آنتن رفت، بازهم مهری در خط محوری داستان قرار نگرفت و در واقع ماجرای او و خواهرش ارغوان خرده روایتی کنار خط اصلی داستان است اما مشخصا فتحی دست مهری ر ا برای نقش‌آفرینی بهتر باز گذاشته بود تا هنر او بیش از هرزمان دیگر شکوفا شود. البته مشابه این اتفاق در مجموعه تلویزیونی «پنجره» هم که یک سال پیش از «زمانه» تولید شده بود رخ داد. مهری آنجا هم در نقش «افشین پرتوی» پسر جوان معتادی که با دسیسه «مهندس فرامرز شایقی» با بازی کامران تفتی خود را به «پویا» با نقش آفرینی محسن افشانی نزدیک می‌کند، از هنر بداهه‌گویی خود به خوبی بهره برد. حسین مهری که اوایل دهه ۹۰ به بازیگری مطرح در  تلویزیون بدل شده بود، اواخر این دهه با بازی در «ماجرای نیمروز» دست به ریسکی بزرگ در زندگی حرفه‌ای‌ خود زد. بازی در نقش «عباس زریبافان» که از اعضای بلندپایه سازمان مجاهدین خلق و نفوذی این تشکیلاتِ خائن در اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محسوب می‌شد، رلی بود که به یقین اجرایش خارج از توان بازیگران متوسط می‌رسید اما مهری به خوبی از پس ایفای این شخصیت برآمد و دست‌کم در فیلم «ماجرای نیمروز ۱» کاراکتری در چارچوب شخصیت زریبافان خلق کرد. سکانسی که ماموران اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی با هوشیاری «صادق» (جواد عزتی) پی به خیانت عباس می‌برند و او پس از دستگیری در اتاق بازجویی مقابل «رحیم» (احمد مهرانفر) بغض کرده و اشکش جاری می‌شود، نقطه اوج بازیگری حسین مهری محسوب می‌شود. حالا در اواخر دهه چهارم زندگی‌اش به سر می‌برد و اگر دیر یا زود اخباری مبنی بر شروع فعالیتش به عنوان کارگردان و فیلمساز با تولید فیلم‌های بلند منتشر شد، نباید خیلی تعجب کرد.

دوراهی جعبه جادویی و پرده نقره‌ای

هرچند ظهور پدیده‌ای به نام تلویزیون، در سال‌های مشرف به میانه قرن بیستم، آرام آرام از تب و تاب حضور پرشمار مردم همه جای دنیا در سالن‌های سینما کاست. با وجود این، سینما تا امروز و در حالی که حدود ربع قرن از سده بیست و یکم هم گذشته، به حیات خود با عنوان هنر هفتم ادامه داده است. این میان با ظهور تلویزیون، بازیگران نیز مانند مردم برای حضور در یک از این دو رسانه دچار تردید و دوگانگی تصمیم‌گیری می‌شوند. برخی سینما را به عنوان ماوی خود می‌پذیرفند و می‌کوشند فعالیت‌های هنری و حرفه‌ای خود را تنها روی پرده نقره‌ای به معرض دید همگان بگذارند. برخی اما در نقطه مقابل، تلویزیون را به عنوان زبانی عمومی‌تر و پایدارتر برای گفتمان خود با جامعه برمی‌گزینند. دسته سوم هم وجود دارد.

 بازیگرانی که سینما و تلویزیون را هرگز برهم مقدم نمی‌دانند و به هردو با چشم رسانه و فرصت نگاه می‌کنند. حسین مهری بدون شک یکی از بازیگران نسل نوی سینما ایران است که تفکری اینچنین دارد. مهری که از سال ۸۱ بازیگر مجموعه‌های تلویزیونی است، تا امروز ۱۵ بار در نقش‌های مختلف سریال‌های تلویزیونی ظاهر شده است. زیر هشت، نابرده رنج، پایتخت، پنجره، زمانه، معراجی‌ها، سرزمین کهن و حوالی پاییز برخی مجموعه‌های تلویزیونی است که با حضور این بازیگر میانسال سینما و تلویزیون ایران ساخته شده است. از سوی دیگر «عشق +۲» ، «معراجی‌ها» ، «ماجرای نیمروز۱ و ۲» ، «هفت و نیم» و «زنبور کارگر» برخی کارهای سینمایی حسین مهری را تشکیل می‌دهند.

یاسر سماوات

انتهای پیام/