روزنامه صبا – متولد۲۰ اردیبهشت‌ماه است. روزی مطابق با ۱۰ می که به سال ۱۷۷۴ میلادی، مصادف شد با منصوب شدن لویی شانزدهم به عنوان پادشاه و ماری آنتوانت به عنوان ملکه فرانسه، تا آخرین پادشاه فرانسه از سری لویی‌ها در این کشور بر منصب قدرت بنشیند. حدود یک قرن بعد در چنین روزی، ۱۰ می ۱۸۷۲ ویکتوریا وودهول، روزنامه‌نگار آمریکایی با وجود آن‌که قانون اساسی ایالات متحده هنوزحضور زنان در انتخابات ریاست جمهوری را تایید نکرده بود، خود را نامزد حضور در این انتخابات کرد. در همین روز به سال ۱۲۹۰ خورشیدی، مورگان شوشتر مستشار آمریکایی به دعوت دولت ایران برای سامان دادن به اوضاع اقتصادی وارد کشور شد. این اتفاق اما به زعم روس‌ها و انگلیسی‌ها خوش نیامد و با دسیسه‌چینی آن‌ها شوستر در پی ماموریتی نا‌فرجام ایران را ترک کرد و کتاب ماندگار «اختناق در ایران» را نوشت.

پیام دهکردی، در چنین روزی، ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۶ در شهرکرد دیده به جهان گشود. او فرزند سوم خانواده بود و یک خواهر و یک برادر بزرگتر از خودش دارد. البته بعدها برادر کوچکترش هم به جمع خانواده اضافه شد. پدرش کارمند بانک کشاورزی و مادرش به عنوان معلم در دبستان‌های شهرکرد تدریس می‌کرد تا چرخ زندگی آن‌ها بچرخد. با وجود این دهکردی و خانواده‌اش زندگی سختی را در کشاکش دهه ۶۰ تجربه می‌کردند. پس پیام برای این‌که کمک خرج خانواده باشد، از هیچ‌کاری دریغ نمی‌کرد. ۹ ساله بود که یک جعبه مقوایی برداشت و با کاغذ رنگی‌های چند رنگ و حصیر چند فرفره درست کرد که بفروشد اما فرفره‌ها یک شکل نبودند. کج و معوج می‌شدند، خم می‌شدند و با یک باد نه چندان شدید از حصیر جدا می‌شدند. پیام مجبور شد از پدرش کمک بگیرد. انگشتان هنرمند پدر در این راه خیلی به او کمک کردند. کنار فرفره، آدامس و شکلات و شانسی هم می‌فروخت، اما از این کار چیزی عاید او نمی‌شد. پس تصمیم گرفت در ساندویچی پسرعمه‌اش مشغول شود. این کار هم نه او را ارضاء می‌کرد نه کمک خرج زیادی برای خانواده‌اش بود، پس تصمیم بعدی دهکردی این بود که به حومه شهر رفت تا در زمین‌های زراعی دایی و شوهرعمه‌هایش به زراعت بپردازد. ۱۰ ساله بود که خانواده‌اش تصمیم می‌گیرند به اصفهان مهاجرت کنند. حضور در اصفهان و رفتن به مدرسه راهنمایی در این شهر باعث شد استعداد دهکردی در بازیگری و تقلید صدا شکوفا شود. او به گروه تئاتر مدرسه راهنمایی پیوست و در دبیرستان هم کنار تحصیل، تئاتر را جدی دنبال کرد.

در همین دوران بود که برادر بزرگترش در کنکور پزشکی قبول و همین دلیلی شد تا خانواده به پیام هم برای شرکت در آزمون پزشکی اصرار کنند. اما مشخص بود که او استعداد برادر بزرگ‌ترش را در این زمینه ندارد و به این ترتیب پیام، در آزمون پزشکی دانشگاه توفیقی نداشت. همان سال اما پیام دهکردی، در آزمون دانشگاه آزاد با رتبه ۲۱ در رشته نمایش قبول شد. این آینده‌ای نبود که خانواده و در راس آن پدرش برای او متصور بودند. پس دهکردی به هر ترتیب شده خانواده‌اش را مجاب می‌کند تا بگذارند او دنبال علاقه‌اش برود. به این ترتیب چمدانش را بست و به سمت اراک رفت تا در دانشگاه آزاد این شهر در رشته نمایش به ادامه تحصیل بپردازد. پیام البته فقط به کلاس‌های دانشکده بسنده نکرد و به موازات حضورش در دانشگاه اراک، در اصفهان زیر نظر زنده‌نام استاد ابراهیم کریمی به یادگیری بازیگری پرداخت. او حتی در تهران هم زیر نظر زنده‌نام حمید سمندریان، دوره‌های بازیگری را با موفقیت پشت سرگذاشت.

با پایان دانشگاه پیام دهکردی، ازدواج کرد . نمایش «کرگدن» در سال ۱۳۷۸ جدی ترین کارش در آن سال‌ها محسوب می‌شد. آغاز همکاری دهکردی با تلویزیون به سال ۱۳۸۲ و مجموعه تلویزیونی باغ بلور به کارگردانی رامبد جوان برمی‌گردد. آغاز شهرت دهکردی، نیز از سال ۱۳۸۶ و با حضورش در سریال تلویزیونی «شهریار» آغاز شد. او در این مجموعه در نقش ابوالقاسم شیوا ظاهر شد. این شهرت با حضور او در مجموعه تلویزیونی «مدار صفر درجه» و در نقش سردار احتشام به اوج خود رسید.

اوج محبوبیت پیام دهکردی، به بازی در سریال «گاندو» و جان بخشیدن به نقش «مایکل هاشمیان» برمی‌گردد. این سریال سال ۱۳۹۸ به کارگردانی جواد افشار، جلوی دوربین رفت. دیدن چهره جدید دهکردی، با وزنی که اضافه کرده بود، مخاطب را غافلگیر‌کرد. بازی قابل تقدیر او در این نقش، کاراکتر مایکل، را تا حدود زیادی برای مخاطبان باور پذیر می‌ساخت. تاثیر این سریال و نقش‌آفرینی دهکردی تا حدی بود که بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی پس از دیدن آن به صفحه شخصی جیسون رضائیان، در اینستاگرام حمله و از او به شدت انتقاد کردند. دهکردی البته در این مجموعه بازی غلیظی از خود به نمایش گذاشت و لهجه خاص او اگرچه گاهی توی ذوق می‌زد، اما همین تکه‌کلام‌ها و لحن ادای آن‌ها باعث شد شخصیت مایکل هاشمیان، به یکی از ضدقهرمان‌های محبوب مجموعه‌های تلویزیونی سیما تبدیل شود.

دهکردی در عمر بازیگری حرفه‌ای‌اش جوایز متعددی را نیز کسب کرده که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به جایزه بهترین بازیگر در بیست و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برای تئاتر «می بوسمت» و «اشک وتیغ کهن»، جایزه فعال‌ترین بازیگر تئاتر در روز جهانی تئاتر (۲۰۰۴)، بهترین بازیگر مرد سال به انتخاب خانه تئاتر و کانون ملی منتقدان در سال ۱۳۸۶ و بهترین بازیگر مرد در بخش مسابقه بین‌الملل از سی و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برای تئاتر «مرد بالشی» اشاره کرد.

انتهای پیام/