موضوع چالش برانگیزی که در این روزها جامعه تئاتریما را گریبان‌گیر خود کرده‌است، دو دسته  شدن گروه‌های مختلف تئاتر است، که عده‌ای موافق اجرای نمایش در این شرایط هستند و عده‌ای مخالف،در این میان عده دیگری هم هستند که بدون دلیل، قربانی این شرایط شده‌اند، هنرمندانی‌که به خاطر اجرا و یا پذیرفته شدن اثرشان در جشنواره تئاتر فجر مورد هتاکی و بی‌حرمتی مخالفین قرار گرفته‌اند، کسانی که گویا زیر بار فشار اهرم‌های خود‌نگر به سکوت پناه جسته‌اند. در همین موضوع،گلاب آدینه که نمایش پرده خانه بیضایی را برای اجرا در پردیس شهرزاد آماده کرده‌است، دلیل تصمیم خود را این‌گونه توضیح دادکه: گرچه از وقایع این روزها، چشمم گریان است اما اگر شرایط هزار برابر بدتر از وضع موجود هم باشد، تا توان دارم هرگز سالن تئاتر را رها نخواهم کرد. از سال های دور تا به امروز،تعطیلی  تئاتر و موسیقی خواسته قلبی دشمنان هنر بوده است؛ فرصت این شادی از سوی من برای ایشان محقق نخواهد شد. خبرنگار روزنامه صبا با این موضوع به سراغ اسرافیل فرج اللهی مدیر عامل انجمن نمایش رفته‌است تا نظرات آنان را نیز جویا شود.

برای رفع مشکلات جامعه تئاتری در شرایط حاضر چه کرده‌اید؟

مسئولیت ما در این زمینه بیشتر اجرایی است، و هم‌اکنون هم، در حال فعالیت و کار خودمان می‌باشیم، عمده فعالیت‌های ما حمایت از هنرمندانی است که در تهران و دیگر شهر‌های ایران مشغول اجرای نمایش و یا پیش‌تولید کارهای نمایشی و اجرایی هستند. کار ما یک پل ارتباطی میان دولت و هنرمندان است، و بیشترین تلاش‌مان این است که بتوانیم در طول روند متن تا اجرای یک اثر، در کنار گروه‌های نمایشی باشیم. و مشکلات آنها را تا جایی که می‌توانیم مرتفع کنیم. همچنین وظیفه اصلی ما، جذب حمایت‌های دولتی برای هنرمندان است و در این مسیر نیازمند به تعاملی پویا با هر دو گروه هستیم. اما درباره موضوع گفتگویی که شما مطرح کردید، اینکه در این شرایط بهتر است تئاتر به فعالیت خود ادامه دهد یا خیر؟  نظر ما بر ادامه حضور و انجام کار است، چرا که هنرمندانی که در شرایط فعلی دست از کار کشیده‌اند به‌صورت ناخواسته و یا نادانسته تعمیم‌کننده مقاصد گروه‌های هستند که،تمامیت ارضی کشور و قوانین آن‌را به رسمیت نمی‌شناسند، وبا هر ترفندی در مقاطع مختلف، جلودار هرگونه حرکت رو به رشد در ایران هستند. برای ما کاملا مشخص است که اینها، به دنبال کمک به اعتلای هنر در ایران نیستند، و از این ابزار تنها برای مقاصد و منافع خود سود می‌جویند، آنها به دنبال مصالح و منافع خود و سو استفاده از منابع ارضی ایران هستند، برای همین با وخیم جلوه دادن اوضاع، هنرمندان ما را از مسیر کاری خود دور می‌کنند، من خودم ترجیح می دهم که وارد این چالش نشوم تا بتوانم فعالیت خود را برای دیگرانی که که درمسیر مانده‌اند، به نحو احسن انجام دهم، برای ما فرهنگ،هنر و وحدت در اولویت است.

هنرمندان برای اجرا دغدقه استقبال مخاطب را دارند، آیا برای تسهیل این امر تدابیری اندیشیده‌اید؟

این شرایطی است که همه با آن درگیر شده‌ایم ، اما از نظر من، این دلیل محکمی برای ترک میدان عمل نیست، ما سعی می‌کنیم، تمامی موانعی که باعث عدم حضور تماشاگر می‌شود را بررسی و رفع کنیم. ما، مشابه همین معضل را دوران کرونا داشتیم، و طیجلساتیکهداشتیم، خوشبختانه راهکارهای کمکی برای هنرمندان برای تداوم مسیر تئاتر در کشور، سیاست گذاری شده است، سیاست‌های مثل، امکان درصد از فروش بلیط برای سالن و … که نشان‌دهنده این است‌که در این بخش نظر‌های حمایتی دولت همیشه با در نظر گرفتن شرایط هنرمندان همراه بوده است.

هنرمندی که خارج از مواضع سیاسی، صادقانه دوست دارد در یک فضای آزاد حرف و دغدقه مردم کشورش را بیان کند، با ممیزی‌های پیش از اجرا مواجه می شود، و اگراز اجرا صرف نظر کند، ممکن است به هنرمند سیاسی بدل شود، در این باره نظر شما چیست؟

به‌هر حال باید قبول کرد که هر کشوری مقررات خاص خود را دارد، که همه باید از آن تبعیت کنند، اما از نظر بنده بهتر است برای حل این معضل به جای قطع مراودات کاری، یک فضای دوستانه و گفتگو محور ایجاد کنیم که در سایه آن هر دو طرف نظرهای خود را برای رسیدن به انتخابی که برای هر دو قابل انجام باشد، بدهند. هنرمند باید بتواند حرف‌هایش رابا زبان هنر که یک زبان بین المللی است، بر روی صحنه ببرد، و با نرمشی قهرمانانه، کار خود را عاری از هر‌گونه سیاست‌زدگی و شعاری شدن اجرا ببرد.هر حرفی را با غیر مستقیم‌گویی و زبان هنر می‌توان به مخاطب رساند. و این از سخت‌ترین مراحلی است که، هنرمند باید از آن به سلامت عبور کند. اگر منصفانه به این قضیه نگاه کنید، متوجه می‌شوید که ممیزی در همه جای دنیا وجود دارد، هر کشوری با توجه به سیاست‌گذاری‌های کلان خود در نظام، برای هر گروه شغلی و صنفی آئین نامه‌ای را تدارک می‌بیند، که ذینفعان باید به آن پایبند باشند، قانونمند بودن و توانایی در چارچوب ماندن، از قاعده‌های ابتدایی موفقیت است، و دراین راه هنرمندانی موفق هستند، که با رعایت قوانین و آئین نامه‌ها بتوانند، معنا و مفهوم مورد نظرشان را درقالب یک کار هنری به مخاطب منتقل کنند. همان طور که می‌دانیم، همه کشورهای که در حال حاضر مدعی آزادی بیان در ایران هستند، خودشان دارای قوانین بسیار سفت و سخت حقوقی، در هنر هستند. که مردم هم اتفاقا آنها را رعایت می کنند.

صحبت آخر؛

باید همیشه درمیدان عمل بود، ترک این صحنه یعنی سپردن کار به دیگرانی که بدون هیچ دغدقه و تخصصی به دنبال اهداف شخصی خود هستند، از نظر من حالا که ما ایستاده‌ایم و تمام امکانات خود را برای حمایت از هنرمندان آماده ساخته‌ایم، باید ماند و با ایجاد یک فضای گفتگو محور ، مشکلات را یک‌‌به‌یک مرتفع کرد.

انتهای پیام/