روزنامه صبا – در یک روز پنج‌شنبه پاییزی،  ۲۳  آبان ماه، روزی که مصادف  است با لشکرکشی طغرل بیک، برای فتح بغداد به سال ۴۳۴  و هم‌چنین انحلال سومین مجلس شورای ملی به دلیل از اکثریت افتادن نمایندگان، به سال ۱۳۴۷ به دنیا آمد. سالی که ۵۴ بهار از آن گذشته و به گواه تاریخ، در همین سال دکتر سنادی‌زاده، با انجام عمل اولین پیوند کلیه در ایران که  در بیمارستان نمازی شیراز، انجام شد، به یک انسان جانی دوباره بخشید.

جان بخشیدن و حس افتخار و غرور ملی در سال ۱۳۴۷، به پیوند کلیه اختصاص ندارد. چرا که در میانه برگ‌ریزان پاییز که طبیعت به خواب فرو رفته است، دختری پا به عرصه هستی گذاشته و جان می‌گیرد که قرار است افتخار خانواده و محبوب جامعه هنری ایران شود.

از آتنه فقیه نصیری، می‌گویم، بازیگر بی حاشیه و آرام سینما و تلویزیون، که این آرامش را مدیون عدم حضورش در فضای مجازی و دوری از حواشی است. نقش‌آفرینی‌های او در آثاری که حالا دیگر نوستالژی هستند، مانند مجموعه «خاله سارا» و نیز مجموعه‌ خانه سبز (در نقش لیلی) که او را به شهرت رساندند در اذهان عموم ماندگار شده‌است.

فقیه نصیری، به مجله و مطبوعات علاقه‌ای ندارد و با وجود این که مدتی است از او خبری نیست چرا که ترجیح داده تا استراحت کند و زندگی آرام و دور از هیاهو داشته باشد، اما باید بداند که نام او در تارک بازیگری سینما و تلویزیون حک شده و این مقال در روز تولد او ادای دینی به این بازیگر آرام و بی حاشیه سینما و تلویزیون است تا این که بداند مردم و مطبوعات او را فراموش نکرده و نخواهندکرد.

بانویی که از شکست‌ها راهی برای موفقیت می‌سازد

آتنه فقیه‌نصیری در روز  ۲۳ آبان  به دنیا آمد. مدتی از دوران کودکی خود را در شهر چالوس گذرانده ‌است و با وجود این‌که مدرک لیسانس زبان اسپانیایی را در سال ۱۳۷۲ از دانشگاه آزاد اخذ کرده است با فیلم جیب برها به بهشت نمی‌روند، وارد عرصه بازیگری شد. او وارد این عرصه شد تا به تمایلات و احساسات شخصی‌اش پاسخ مثبت دهد، اما هیچ وقت خانواده را فدای سینما نکرد و همیشه بین سینما و خانواده تعادل برقرار و مرز مشخصی برای هر دو قائل شده‌است.

فقیه نصیری، از معدود بازیگرانی است که با اتکا به استعداد و توانایی خودش و بدون پارتی و سفارش کسی وارد عرصه بازیگری شد و از طریق توانایی خود این استعداد ذاتی‌اش را بروز داد و به  همگان ثابت کرد.

وی در اسفند سال ۱۳۶۷ برای بازی در فیلم مسافران، به کارگردانی بهرام بیضایی انتخاب شد. فیلمی که طرح فیلمنامه آن را بیضایی در سال ۱۳۵۴ نوشته بود و سال ۱۳۶۸ طرحش را تبدیل به فیلمنامه کرد و پیش از اکران فیلم که بامشکل ممیزی روبه‎رو شده بود فیلمنامه‌اش را در انتشارات روشنگران به چاپ رساند. در نهایت بهار ۱۳۷۱، فیلم اکران شد اما فقیه نصیری، دیگر بازیگر آن نبود. او فرصت شروع مسیر پر از فراز و نشیب بازیگری‌اش را با استاد بی بدیل سینما و تئاتر  ایران، به دلایلی از دست داد و از این کارکنارکشید و این فرصت به مژده شمسایی داده‌شد تا با سبقه‌ای که در بازیگری تئاتر داشت جایگزین او شده و تصویرش برای اولین بار روی پرده نقره‌ای سینماها نقش بندد.

اما آتنه فقیه‌نصیری، در همان سال با بازی در فیلم  جیب‌برها به بهشت نمی‌روند، که در ژانر کمدی به کارگردانی ابوالحسن داوودی، بود بازی کرد و با اکران فیلم در ۲۰ آبان ۱۳۷۱، برای اولین بار به سینمای ایران معرفی شد. شاید این فیلم زمینه‌ای برای شروع کار او بود، اما آن‌گونه که باید و شاید به دید مخاطب نیامد تا این که در همان سال با بازی در سریال خاله سارا، به کارگردانی فرامرز باصری، که از شبکه یک سیما پخش شد، یک شبه ره صد ساله را پیمود و بین مخاطبان تلویزیون جای خود را باز کرد. او در این سریال نقش سارا، پزشک جوان را بازی می‌کند که در کودکی بر اثر حادثه‌ای، از خانواده خود جدا افتاده و آن‌ها را گم کرده‌است. سارا، در کنار این که بدنبال خانواده‌اش می‌گردد، همه تلاش خود را به کار می‌بندد تا به روستاییان محروم یاری برساند. تلاشی که همذات‌پنداری مخاطب را برمی‌انگیزد و او را محبوب مخاطبان سریال می‌کند.

آتنه فقیه نصیری، با وجود این‌که بازی در فیلم‌هایی چون دو نفر و نصفی (یدالله صمدی) ۱۳۷۰ – بندر مه‌آلود (امیر قویدل) ۱۳۷۱ – من زمین را دوست دارم (ابوالحسن داودی) ۱۳۷۲ – بلوف (ساموئل خاچیکیان) ۱۳۷۲ – مزرعه پدری (رسول ملاقلی پور) ۱۳۸۲ – هشت‌پا (علیرضا داوودنژاد) ۱۳۸۳ و …. و هم‌چنین سریال‌هایی چون شلیک نهایی(محسن شاه‌محمدی)۱۳۳۷ –  داستان یک شهر (اصغر فرهادی) ۱۳۷۸ – مدار صفر درجه (حسن فتحی) ۱۳۸۶ و … و سریال نمایش خانگی شهرزاد، را در کارنامه خود دارد؛ اما پس از خاله سارا، در سریال خانه سبز، به محبوبیت رسید. مجموعه تلویزیونی‌ای که کار مشترک بیژن بیرنگ و مسعود رسام بود و با بازی آتنه فقیه نصیری در کنار زنده‌یاد خسرو شکیبایی، مهرانه مهین‌ترابی، رامبد جوان، مرحوم داریوش اسدزاده و … در سال ۱۳۷۵ چهارشنبه‌ شب‌ها از شبکه۲ پخش می‌شد. سریالی نوستالژیک که در زمان پخش خود نیز از پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی بود. داستان این مجموعه در مورد ساکنین یک خانه است که همه با هم فامیل هستند و در کنار یک‌دیگر ماجراهای گوناگونی را تجربه می‌کنند. ماجراهایی که هر کدامش با تجربیات تک‌تک خانواده‌های ایرانی هم‌خوانی داشت و هر بیننده‌ای را مجذوب خود می‌کرد. سازندگان این مجموع نبض مخاطب را به دست آورده و آنان را هر چهارشنبه پای جعبه جادویی می‌کشاندند.

با همه این تفاصیل، آتنه فقیه نصیری، که بین سال های۷۰ تا ۷۵ جزو پرکارترین بازیگران سینما و تلویزیون بود مدتی کم کار شد و حتی در مقطعی خود را از عرصه بازیگری جدا کرد. تا در آرامش و دور از هیاهوی روزمره زندگی با بیماری‌اش، مقابله کند. او در سال ۱۳۹۹در فیلم خانه ماهرخ، به کارگردانی شهرام ابراهیمی، بازی متفاوت از خود ارائه می‌دهد. و در نقش ماهرخ ظاهر می‌شود که مشغول بازی در اولین فیلمش است، وارد خانه می‌شود و توسط همسرش کیوان و دوستان مشترکشان، به مناسبت تولدش غافلگیر می‌شود. کیوان همین که شمع روی کیک تولد او را با فندک روشن می‌کند، صورت ماهرخ آتش می‌گیرد. در این فاصله کیوان به اتهام به آتش کشیدن ماهرخ، دادگاهی می‌شود و به مرور پرده از حقایق برداشته می شود.

او حتی با بازی در سریال عقرب عاشق، به کارگردانی سعید سهیلی‌زاده، که امسال ساخته شد، حضور دوباره‌اش را اعلام کرد. او زنی با اراده و پشتکاری قوی است و از شکست‌ها راهی برای موفقیت می‌سازد و همین خصیصه به او قدرتی داده تا با بیماری  ام اس، مبارزه‌ای جدی کند.

بهناز وفایی وحدت

انتهای پیام/