روزنامه صبا – ۲۸ سال بعد از، پایان جنگ جهانی اول و امضای قرار داد صلح ورسای  و در کنار آن کنفرانس پاریس که با تعیین خطوط مرزی جدیدی برای اروپا و کشورهای خاورمیانه، نقشه جهان به کلی تغییرکرده  وکشورهای جدیدی به وجود آمدند و همچنین همزمان با صدوهشتمین زادروز  عباس میرزا مُلک‌آرا، شاهزاده قاجار و برادر ناتنی ناصرالدین‌شاه در۶ آذر ۱۲۱۸، در شهر عَبّادان ، از قدیمی‌ترین شهرهای ایران که از زیبایی‌های طبیعی، تاریخی، گردشگری، تجاری و معنوی خاصی برخوردار بود و از سال۱۳۱۴ شمسی، به پیشنهاد فرهنگستان ایران و تصویب دولت، نام آن به آبادان تغییر کرد؛ در هوای معتدل و فرح‌بخش آذرماه ۱۳۲۶، این منطقه، در خانواده‌ای متوسط، فرزندی پا به این دنیا می‌گذارد که نام او را داریوش، می‌گذارند.

داریوش، در ۸ سالگی پدرش را از دست می‌دهد و  از آنجایی که خانواده مادری از طائفه سرشناس میرمحمدی جوپار بودند، به‌ همراه خانواده به شهر جوپار، شهری در بخش ماهان از توابع کرمان و  زادگاه مادری، مهاجرت کرد. دوران دبستان و دبیرستان را در کرمان گذراند.

او فعالیت در تئاتر را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد و در سال ۱۳۴۷، نیز گروه تئاتر پیاده را بنیان گذاشت، اما تصمیم گرفت رشته مورد علاقه خود را به صورت آکادمیک نیز پیش ببرد. بنابراین در کنکور ورودی دانشگاه شرکت و پس از آن که در دانشگاه پذیرفته شد به تهران رفت. او در سال ۱۳۵۲ در رشته کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و در سال ۱۳۵۹، مصادف با سالی که اولین دوره مجلس شورای اسلامی تشکیل و با صدور فرمان امام (ره)، ستاد انقلاب فرهنگی تشکیل شد، با بازی در فیلم کوتاه سلندر، به کارگردانی واروژ کریم‌مسیحی، نخستین فعالیت سینمایی‌اش را  رقم زد و پس از آن با فیلم‌نامه‌نویسی و کارگردانی فیلم ۶۵ دقیقه‌ای رسول پسر ابوالقاسم، وارد مسیر زندگی‌ حرفه‌ای سینما شد و با تلاش و پشتکار رویای دیرینه‌اش را دست یافتنی کرد.

شاید وقتی دیگر …

 داریوش فرهنگ درخشانی، متولد ۶ آذر ۱۳۲۶، با تلاش و پشتکاری که از خود نشان داد خیلی زود به رویای دیرنه خود جامه عمل پوشانید و با نخستین ساخته تلویزیونی خودیعنی مجموعه افسانه سلطان و شبان، توانست مخاطب تلویزیونی را با رویای خود همراه سازد. سریالی که پخش آن در سال‌های آغازین دهه ۶۰ با استقبال زیادی روبرو شد.

داریوش فرهنگ، در ادامه مسیر حرفه‌ای خود به نویسندگی و کارگردانی بسنده نکرد و در دوره‌ای که بازیگران برای مخاطب تلویزیون و علاقه‌مندان پرده نقره‌ای، مورد توجه بودند، در زمینه بازیگری و بخش‌های دیگر صنعت سینما چون طراحی صحنه و لباس، طراحی تیتراژ و تهیه‌کنندگی نیز فعالیت کرد و از همان ابتدای کار حرفه‌اش در تلویزیون و سینما با مهدی هاشمی، که در کانون توجه همگان نیز بود، در چندین کار همکاری مشترک داشتند.

فرهنگ، از همان ابتدای کار خود ظاهرا قصد داشت که با پرداختن به موضعات اجتماعی در قالب طنز، فضای ملتهب ناشی از جنگ تحمیلی را اندکی تلطیف کند و در پی ساخت سریال سلطان و شبان، روی به نگارش فیلمنامه‌ای در سال ۱۳۶۴ آورد با نام کفش‌های میرزا نوروز، که محمد متوسلانی کارگردانی آن را بر عهده گرفت.

 از زمانی که داریوش فرهنگ، طرح اولیه فیلم «کفش‌های میرزانوروز» را روی کاغذ آورد نزدیک به ۳۷ سال می‌گذرد . فیلمی در ژانر کمدی که تنها با ۶ میلیون تومان ساخته شد و همچنان فیلمی جذاب برای دیدن است. ‌ فیلمی با نقش‌آفرینی علی نصیریان و محمدعلی کشاورز و به کارگردانی محمد متوسلانی که حالا جزو فیلم‌های نوستالژی سینمای ایران محسوب می‌شود. داستان فیلم درباره شخصیتی بنام میرزا نوروز عطار، است که حاضر نیست کفش‌های کهنه و پر از وصله خود را دور بیندازد و کفش‌هایی نو بخرد و همین امر سبب می‌شود تا مردم شهر او را دست بیندازند و مسخره کنند. همسر و فرزندان میرزا نیز که دیگر طاقت این وضع را ندارند، او را ترک می‌کنند و شرط بازگشتشان را خرید کفش‌هایی نو از سوی میرزا، قرار می‌دهند.

در همان سال که هنوز فرهنگ، گرم نوشتن بود، مسیر خود را با نگارش فیلم‌نامه اتوبوس، در سینما هموارتر می‌کند. فیلمی دیگر که با کارگردانی یدالله صمدی و بازی هادی اسلامی و مرتضی احمدی، با تمام حواشی‌ای که داشت در تاریخ سینمای ایران به ثبت رسیده است.

یدالله صمدی، در دومین گام فیلمسازی ترجیح داد اتوبوس، را بیرون از تهران بسازد. البته بحث بر سر فیلمنامه این فیلم در زمان اکران آن بر سر زبان اهالی رسانه افتاده بود. در آن زمان فیلم‌نامه‌ای با داستان مشابهی از سوی بهرام بیضایی با عنوان پرونده‌ی قدیمی پیرآباد، منتشر شده بود. و البته گفته‌ها حکایت از این داشت که داستان فیلم بر اساس یکی از آثار محمود دولت‌آبادی است که بعد‌ها نشر «چشمه» کتابش را منتشر کرد.اما درنهایت  اتوبوس، به عنوان طرحی از سوسن تسلیمی و فیلم‌نامه‌ای نوشته‌ داریوش فرهنگ جلوی دوربین رفت. داستان فیلم درباره  زندگی اهالی روستایی است که مردم آن بالادهی و پایین‌دهی هستند. ورود یک اتوبوس مستعمل به روستا کار گاریچی را کساد می‌کند و او نیز اتوبوسی می‌خرد. اما این روستا آن قدر مسافر شهر ندارد که دو اتوبوس بخواهد. این منشأ اختلاف دیگری می‌شود و سرانجام با ازدواج پسری از اهالی پایین‌دستی با دختری از طایفه‌ بالادستی‌ها اختلاف‌ها به پایان می‌رسد.

داریوش فرهنگ، که بیشتر به عنوان فیلم‌نامه نویس مطرح شده بود از سال ۱۳۶۵ با نویسندگی و کارگردانی فیلم طلسم وارد مرحله جدیدی از زندگی حرفه‌ای خود شد و در ادامه با ساخت فیلم‌های دو فیلم با یک بلیت، بهترین بابای دنیا، راه افتخار، دیپلمات،  روانی، تکیه بر باد، رز زرد، طلسم‌شدگان، یک گزارش واقعی، باران و….  به عنوان فیلم‌نامه نویس و کارگردان و همچنین بازییگر در سینمای ایران تثبیت شد.

شاید وقتی دیگر، فیلمی سینمایی ساخته بهرام بیضایی به سال ۱۳۶۶ با بازی سوسن تسلیمی و داریوش فرهنگ است که در نظرسنجی منتقدان و نویسندگان ماهنامه سینمایی فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران انتخاب شده است.

او در در این فاصله دوران کاری خود از ساخت کار تلویزیون و بازیگری نیز غافل نشد. از جمله سریال تلویزیونی تولدی دیگر، که به تهیه‌کنندگی مسعود رسام و بیژن بیرنگ، در گونه خانوادگی و درام تولید شد و توانست در مرجع ارزشگذاری سینما و تلویزیون یعنی نمره ۷٫۶ از ۱۰ را از سوی مردم بدست بیاورد که نشان می‌دهد عموم مردم آن را اثری باکیفیت و باارزش ارزیابی کرده‌اند.

اما سریال دیگری که داریوش فرهنگ نه به عنوان نویسنده و نه به عنوان کارگردان بلکه  فقط در آن بازی کرده و مورد توجه مخاطب قرار گرفته‌است، سریال گاندو است. فرهنگ درباره این سریال گفته است: «گاندو، مسیری جدید در سریال‌سازی ایجاد کرده است و امتیازات آن بیشتر از نقاط ضعفش است.گاندو، ویژگی‌های خاصی داشت که آغازگر طرز تفکری جدید برای سریال‌سازی شد.

مردم از هر دو فصل این سریال استقبال کردند. شما چند سریال را در دنیا می‌توانید ببینید که در آن از مسئولان‌شان انتقاد کنند و درباره وضعیت اجتماعی و اقتصادی کشور خود صحبت کنند.

موضوع و ساختار این سریال برای دل مشغولی نیست؛ بلکه برای ذهن مشغولی است. مردم از اینکه حرف دلشان زده شود، خوشحال می‌شوند.»

آخرین فعالیت داریوش فرهنگ در عرصه هنر بازی در مجموعه تلویزیونی اپیزودی مسافران، به کارگردانی سیروس حسن پور و احمد معظمی و تهیه کنندگی پرویز امیری، است که از ١۴ فروردین ١۴٠١ به مناسبت ماه رمضان از شبکه پنج پخش شد. باید منتظر باشیم تا او که از ۱۳۸۹ فیلمی نساخته است دوباره به عرصه کارگردانی برگردد و شاید وقتی دیگر شاهد فیلمی از او باشیم.

امیر افشار فتوحی

انتهای پیام/