فیلم سینمایی «عینک» نوشته رضا آقایی وعلیرضا شریف‌کاظمی و به کارگردانی رضا آقایی و تهیه‌کنندگی مهدی عظیمی‌میرآبادی که پروسه طولانی و دشواری را از زمان ساخت تا اکران پشت سر گذاشته است، روایتی از روابط میان چند کودک و تصمیم آنها برای تعمیرعینک مادربزرگشان است که به تازگی اکران آن در گروه «هنروتجربه» آغاز شده و انتظار می‌رود با توجه به رایزنی‌هایی که با وزارت آموزش و پرورش برای اکران دانش‌آموزی آن صورت گرفته است، بتواند در شرایط رکودی که بر سینما حاکم شده، تا اندازه‌ای چراغ این بخش از سینما را روشن نگه دارد. این فیلم پیش از این در چندین جشنواره داخلی و خارجی به نمایش درآمده و جوایزی را نیز از آن خود کرده است که جایزه بهترین فیلم از جشنواره فیلم شهر و جایزه بهترین فیلمنامه از جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان از آن جمله است.

به بهانه اکران تازه این فیلم در گروه «هنروتجربه»، روزنامه صبا با مهدی عظیمی‌میرآبادی تهیه‌کننده این اثر به گفتگو نشسته است که در ادامه می‌خوانید.

چه شد که تهیه‌کنندگی یک فیلم کودک را بر عهده گرفتید؟

من اواسط کار به این پروژه پیوستم و شرایطی بود که فکر کردم خوب است برای کمک به پروژه ورود پیدا کنم و خدا را شکر که کار به خوبی به سرانجام رسید. فیلم «عینک» به نظرم در عین سادگی و زبان کودکانه‌ای که دارد، فیلم سالم و عمیقی است که به موضوع ارتباط میان بچه‌ها توجه دارد و با وجود همه اهمیتی که مذهب و ملیت دارند، این بچه‌ها به دور از همه این‌ها با هم‌دیگر همدلی می‌کنند و فیلم توانسته این ارتباط و همدلی کودکان را به خوبی تصویر کند و امیدوارم که نمایش این فیلم که از یک فضای آرام‌تر، بی‌سروصداتر و همراه با مفاهیم ارزشمندی برخوردار است، بتواند در این شرایط نامساعد سینمای ایران، اتفاقات خوبی را رقم بزند.

شرایط اکران فیلم به نظرتان چگونه است؟

به دلیل تغییر و تحولاتی که صورت گرفته بود، خیلی طول کشید تا بتوانیم پروانه نمایش بگیریم اما سرانجام موفق به دریافت آن شدیم و بنا داشتیم که فیلم را در فرصت مناسبی اکران کنیم اما متاسفانه هر چه زمان بیشتر می‌گذشت، شرایط بهتر نمی‌شد و در نهایت به این فکرکردیم که دیگر انتظار کشیدن برای زمان مناسب اکران کافی است. من به این فکرکردم که اگر بخواهیم با آن قاعده پخش که به طور معمول وجود دارد، پیش برویم و به سیستم شورای صنفی عمل کنیم، احتمالا باز هم باید هزینه کنیم و خسارت بدهیم و در نهایت هم فیلم دیده نشود و به این ترتیب سرمایه‌ای که شرکا برای این فیلم گذاشته‌اند، از بین می‌رفت. برای همین تصمیم گرفتیم با هم‌فکری دوستان راهکاری پیدا کنیم که در نهایت با «هنروتجربه» رایزنی کردیم و خوشبختانه هنروتجربه کار ما را جدی گرفت.

فیلم «عینک» در جشنواره‌های خارجی چگونه ظاهر شد؟

این فیلم غیر از جشنواره فیلم کودکان ونوجوانان که موفق به دریافت جایزه بهترین فیلمنامه شد، درجشنواره فیلم شهر، نیز به عنوان بهترین فیلم به انتخاب قوه قضائیه جایزه گرفت و در جشنواره‌های خارجی هم از جمله جشنواره لوکارنو و شارجه، برای چند جایزه مهم کاندیدای دریافت جایزه بود. این فیلم با زحمات کارگردان آن مورد توجه قرار گرفت و توانست با مخاطبان ایرانی و خارجی خود به خوبی ارتباط برقرار کند.

برای اکران خارجی این فیلم هم برنامه‌ریزی دارید؟

بله برنامه‌هایی برای اکران خارجی داریم که نیاز به پیگیری دارد و ان‌شاالله به زودی به نتیجه می‌رسد.

چه دورنمایی را برای سینما به ویژه در بخش سینمای کودک متصور هستید؟

اعتقاد دارم که شرایط امروز سینمای ما مثل سکه و دلار در یک وضعیت حبابی است و آنچه که هست چندان واقعی نیست. بی‌اعتنایی‌ها و بی‌انگیزگی‌ها در بخش فیلم و سینما نیز نتیجه یک نوع فضاسازی است که ان‌شاالله به زودی برطرف می‌شود و دوباره مردم ارتباط‌شان را با سینما برقرار می‌کنند. معتقدم که سینمای ما دچار مشکلات جدی و حیاتی است و هنوز بسیاری از مسئولان ما این مشکلات را جدی نگرفته‌اند. جای دیگری هم گفته بودم که با عدد و رقم هم می‌توان استدلال کرد که حتی اگر ما بلیط سینما را به صدهزار تومان افزایش دهیم و تمام سالن‌های سینمای کشور در سه سانس پر تماشاگر هم باشند، باز هم سینمای ما نمی‌تواند قد علم کند و باید برای نجات آن راهکاری پیدا کرد.

شما خودتان چه راهکاری برای نجات سینما دارید؟

به نظرمن یکی از اشتباهات ما در طول سال‌های گذشته این بوده که در سینما همیشه به داشتن حداقل مخاطب فکر کرده‌ایم و این حداقل مخاطب در بهترین شرایط بیشتر از سه میلیون نفر نیست که در مقایسه با جمعیت ۸۵ میلیونی ایران و آن بخشی از جمعیت کشور که مخاطبان سینما هستند، رقمی نیست. اگر مدیران سینمای ما برای این جمعیت گسترده از مخاطبان سینما برنامه‌ریزی کرده بودند شرایط‌مان مثل امروز نبود که آرزو داشته باشیم فیلم ما یک میلیون نفر بیننده داشته باشد که حداقل هزینه‌های‌اش را بتواند دربیاورد که این آرزو هم خیلی وقت‌ها شدنی نیست و برای بسیاری از فیلم‌ها در حد همان آرزو باقی می‌ماند. مسائل و مشکلات اساسی سینمای ما مربوط به یکی دو سال نیست و عمقی به اندازه سی، چهل سال دارد و بنابراین برنامه‌ریزی‌های کوتاه مدت راه حل این مسائل نیست.

شما به مسائل اساسی سینمای ایران اشاره کردید اما درباره سینمای کودک نظرتان چیست؟ در یک دوره‌ای سینمای کودک مورد توجه بود و آثار خوب و پرتماشاگری هم تولید شد ولی دوباره دچار رکود شد و این بخش از مخاطبان سینما نادیده گرفته شدند. درباره این بخش از سینما چه فکر می‌کنید؟

در مدیریت هیچ چیزی خودش خود به خود انجام نمی‌شود. یعنی باید برنامه‌ریزی صحیح، اقدام و پیگیری و همچنین اصلاح روش‌ها را داشته باشید تا بتوانید به نتیجه برسید. وضعیت سینمای کودک مثل سایر بخش‌های سینمای ایران از جمله اکشن، دفاع مقدس، خانواده و…است که مورد توجه قرار نگرفته و چون سینمای کودک مظلوم‌تر است بنابراین بیشتر از بقیه آسیب دیده است.

و کلام آخر؟

من فکر می‌کنم که اگر ما بتوانیم پایه درستی برای ارتباط با مخاطب در سینما پیدا کنیم و پیش از ساخت یک فیلم به مخاطبان آن فکر کنیم شاهد اتفاقات بسیار خوبی در سینما خواهیم بود.

فاطمه حمیره