سعید پیردوست که روز گذشته شانزدهم دی‌ماه تولد ۸۲ سالگی‌اش را جشن گرفت. نامی ‌آشنا و خاطرانگیزی است که همچنان با کارآگاه علوی حسن هدایت و نقش آقای رئیس «پاورچین» بیشتر در یادها مانده است. اگرچه او را در عرصه سینما به عنوان یک بازیگر شناسنامه‌دار کاربلد می‌شناسند اما کمتر از گذشته کاری از او می‌بینیم. البته او به تازگی جلوی دوربین یک اثر نمایشی قرار گرفته که ترجیح می‌دهد تولید این اثر کمی جلوتر برود و بعد درباره‌اش صحبت کند.

سعید پیردوست را در کوچه و خیابان و دربین علاقه مندان‌اش به عنوان بازیگر سریال‌های مهران مدیری می‌شناسند. گرچه او مثل خیلی‌های دیگر، در گروه این روزهای مدیری نیست. به تعبیر خودش پیش نیامده در «قهوه تلخ» و حتی «دورهمی» به میهمانی این کارگردان قدیمی تلویزیون دعوت شود. او با فاصله گرفتن از فضای کمدی و کار نکردن با مهران مدیری، «ستایش۳» سعید سلطانی، «حکایت‌های کمال» قدرت‌الله صلح میرزایی و «۸۷ متر» کیانوش عیاری را آماده نمایش از رسانه ‌ملّی دارد. البته در «خائن‌کشی» مسعود کیمیایی نقش کوتاهی داشت که در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. او درباره مشکل سریال‌‌های تلویزیون، علاقه‌اش به سریال «مختارنامه»، رابطه‌بازی و چند نکته دیگر صحبت‌های قابل توجهی دارد.

در دوران کرونا ترجیح دادید کمتر کار کنید اما بعد از آن هم این کم‌کاری ادامه پیدا کرد، چرا این روند ادامه پیدا کرد ؟

قبل از کرونا و حتی بعد از فروکش کردن این اپیدمی، پیشنهادات خوبی به من داده نمی‌شد. کارهایی را عنوان می‌کردند که نه فیلمنامه داشت و نه عوامل آنها مشخص بود. طبیعی است که من قبول نکنم در این سریال یا فیلم‌ها بازی کنم. البته دلیل دیگر شاید به رابطه‌بازی در تولید آثار مربوط است که بسیاری از ما (همکاران) را فراموش کرده‌اند و دیگر گویا دل‌شان نمی‌خواهد با ما کار کنند؛ بله به این دلیل کم‌کار شده‌ام.

به‌رابطه‌ اشاره کردید، درباره این معضل بگویید.

اصلاً به نظرمن مشکل سریال‌های تلویزیون در همین‌جاست که بازیگران درست برای نقش‌ها انتخاب نمی‌شوند. نمی‌دانم چرا اخیراً کارگردان‌ها برای رسیدن به شخصیت‌پردازی درست، به آن قواعد و چارچوب‌های اصولی تولید پایبند نیستند. در واقع می‌بینیم به صرف استفاده از یک جوان، بازیگر حرفه‌ای و کارگردان کاربلد را کنار می‌گذارند. ما منکر حضور جوانان نیستیم اما نباید کاربلدها و پیشکسوت‌ها هم فراموش شوند. چرا باید به بازیگر جوان ما نقش سال‌خورده بدهند در حالیکه بازیگر کاربلد سالخورده – با تجربه – خانم و آقا زیاد داریم که خانه‌نشین‌ هستند. متأسفانه شرایط به گونه‌ای است که کمتر از گذشته به ما کار می‌دهند صرفاً به این خاطر که سنی از ما گذشته و به قول معروف پیر شده‌ایم. اما نکته جالب اینجاست که عده‌ای خاص – از میان همکاران با سن و سال بالا – در سریال‌های مختلف حضور دارند؛ هنوز کاری تمام نشده سر کاری دیگری هستند و دراین میان ما فراموش می‌شویم که همین بی توجهی آزرده‌‌خاطرمان می‌کند.

درباره علاقه‌مندی‌های‌تان به آثاری که بازی کرده‌اید یا دوست داشته‌اید بازی کنید، بگویید.

من در سینما «مزاحم» را فراموش نمی‌کنم که لحظات جذابی را با مرحوم شکیبایی سپری کردم. در تلویزیون هم «نقطه‌چین»، «پاورچین» و «شب‌های برره» جزو کارهایی بوده‌اند که همیشه از آن‌ها به خوبی یاد می‌کنم. اما دوست دارم نقش‌های جدّی را بیشتر تجربه کنم.

از اینکه نتوانستم با علی حاتمی کار کنم حسرت می‌خورم؛ همچنین دوست داشتم با داریوش مهرجویی کاری را تجربه کنم که تا امروز این امکان فراهم نشده است. البته قرار بود در فیلم «شیرک» جلوی دوربین بروم که باز هم قسمت نشد. در خیلی از سریال‌های تلویزیونی بوده‌ام اما دوست داشتم در کارهای تاریخی مثل «مختارنامه» ایفای نقش می‌کردم.

بازی شما در «کارآگاه علوی» هم حکایت خودش را دارد.

بله، این اتفاق هم ماجرا داشت. با احمد نجفی رفاقت داشتم، من را به حسن هدایت، کارگردان سریال، معرفی کرد. وقتی سر صحنه رفتم کارگردان پیشنهاد بازی در نقش «یاور پرنده»، رئیس کلانتری را به من داد، خوشم آمد و پذیرفتم. حسن هدایت برای «کارآگاه علوی۲» هم نقشی را برایم در نظر گرفت، اما شرایط به گونه‌ای شد که نتوانستم بازی کنم.

 کدام یک از بازی‌های‌تان را دوست دارید که بخواهید برای ما نام ببرید.

در سینما زمان کمتری می‌گذاری، اما ارتباط تلویزیون با مردم زیاد است با بازی در سریال‌های «نقطه چین»، «پاورچین» و «شب‌های برره» دیده شدم. مردم خیلی به من لطف دارند و هنوز هم هرجا که می‌روم با بازی در این نقش‌ها مرا می‌شناسند، خوب طبیعی است که وقتی در نقشی دیده می‌شوی بیشتر به دلت می‌نشیند و من هم اینگونه هستم.

درباره سطح کمی و کیفی تولیدات تلویزیون نظری دارید؟

باید به این نکته اشاره کنم که جای قصه‌های اصیل و ساده قدیمی در تلویزیون خالی است. می‌دانید که واقعاً قصه‌های قدیم یک شور و حال دیگری داشت حتی اگر به آثار هالیوود هم نگاه کنید فیلم‌های تاریخی و قدیمی، حال و هوای دیگری داشتند. البته که شغل و حرفه ما ایجاب می‌کند خودمان را با شرایط وفق بدهیم. زیرا وقتی با نقش ارتباط برقرار می‌کنیم باید با آن نقش و کاراکتر کنار بیاییم. راستش بیشتر مواقع که دلتنگ می‌شوم دلم  به سمت سریال‌های پاورچین و نقطه‌چین می‌رود. انصافاً مردم ما را خیلی دوست داشتند ما هم طوری هنرنمایی می‌کردیم که مردم دوست داشته باشند و رضایت مردم برای ما اهمیت داشت. در مجموع اعتقاددارم اکنون  همه‌چیز رو به سطحی شدن می‌رود. شاید نمونه بارز آن موسیقی باشد که از آن اصالت خودش خارج شده است./تسنیم