در چهل و یکمین جشنواره‌ی تئاتر فجر، سی و یک اثر برای اجرا انتخاب شده‌اند. گروه‌های نمایشی که اجراهای خود را از روز شنبه اول بهمن ماه مقابل تالار وحدت در پهنه رودکی آغاز کرده‌اند و نمایش‌ها را برای عموم مردم و با حضور خبرنگاران و عکاسان اجرا می‌کنند. به این بهانه خبرنگار صبا با حشمت‌الله زارعی کارگردان نمایش خیابانی «راه بی پایان» از اراک به گفت‌وگو نشسته است که در ادامه می‌خوانید.

ایده‌ اولیه‌ نمایشنامه از کجا آمد و چرا برای شما جالب بود؟

کتابی درباره‌ سردار سلیمانی خواندم که در آن متوجه شدم ایشان در جوانی ورزش باستانی هم کار می‌کردند. از طرف دیگر دغدغه داشتم درباره‌ رانندگان لودر زمان جنگ هم اثری بسازم؛ چون باور دارم این سنگرسازان بی‌سنگر مانند دیگر رزمندگان از جان و دل مایه گذاشته‌اند، اما کمتر به آن‌ها پرداخته شده است. از تلفیق این دغدغه و آن نکته درباره‌ حاج قاسم، ایده‌ اولیه‌ نمایش بیرون آمد.

چه شد که تصمیم گرفتید اثر را به جشنواره ارائه کنید؟

به هرحال هرکسی، دوست دارد اثرش در یک چشم‌انداز بزرگ‌تر دیده شود و همگی دغدغه داریم که اثرمان را در چنین آوردگاهی ارائه بدهیم.

وجود بخش نمایش خیابانی در جشنواره، برای اهالی این سبک نمایشی مفید است؟

صددرصد. من خودم کسی بودم که کار صحنه‌ای می‌کردم، اما بعد از آشنایی با نمایش خیابانی، حدود ۱۸ سال است که کارهای خیابانی‌ام بیشتر از کارهای صحنه‌ای شده است. کار خیابانی را خیلی بیشتر دوست دارم، مخاطب کنار شماست و انرژی‌ای که از او می‌گیرید به خود شما هم منتقل می‌شود و این خیلی لذت‌بخش است.

چه شد که تصمیم گرفتید این کار صحنه‌ای نباشد و خیابانی اجرا شود؟

در نگاه اولیه این کار را صحنه‌ای دیده بودم. یک کار تک پرسوناژ نوشته بودم. طوری که جانباز کلاً روی یک تخت دراز کشیده بود و نمی‌توانست حرکت کند و همه چیز در ذهنش می‌گذشت.اما بعد از صحبت با دوستان، به این جمع‌بندی رسیدم که فضای خیابانی خیلی بهتر است. ویلچری که می‌شود او را در خیابان حرکت داد و با مخاطب مستقیم و رودررو مواجه شد.

دلیل انتخاب استفاده از موسیقی زنده در اثرتان چه بود؟

نشان دادن زندگی دو برادر با دو خط فکری متفاوت درکنار یکدیگر. برادر کوچک‌تر فضای ذهنی و عقایدش کمی با برادر بزرگ‌تر که جانباز است متفاوت است، اما برادر بزرگ‌تر او را انکار یا رد نمی‌کند و بر این باور است که او هم می‌تواند خودش مسیر و راه خودش را پیدا کند.

بازیگر مقابل شما چند کارکتر را بازی می‌کرد، برای این دلیل خاصی داشتید یا صرفاً محدودیت نمایش خیابانی باعث این انتخاب شد؟

خیر. دلیل داشتیم. آن شخصیت وارد بازی می‌شود و درواقع برای برادر کوچک‌تر و جاهایی خود جانباز بازی می‌کند تا بتواند جانباز را از آن شرایط روحی نامناسبی که دارد خارج کند.

وضعیت معیشتی فعالان هنر نمایش خیابانی را چطور می‌بینید؟

چه بگویم. از دید من بچه‌های تئاتر خیابانی می‌توانند پرچم‌دار تئاتر صحنه‌ای هم باشند. اما متأسفانه برای این سبک از تئاتر اصلاً هیچ جایی تعریف نشده است. این کار هیچ درآمدی ندارد، هیچ درآمدی. من فکر می‌کنم اگر قرار است که تئاتر ما پیشرفت کند و خودش درآمدزا باشد، باید نمایش خیابانی را قوی‌تر کنیم.

 مصطفی کزازی