امیر رضایی و زهرا شوقی زوج جوانی هستند که اجرای فصل هشتم برنامه «کام شیرین» را به طور مشترک برعهده دارند. هر دو کارشان را از استان مرکزی و اراک شروع کرده‌اند و اشنایی‌شان در رادیو اراک سبب شد که زندگی مشترکشان را هم با هم بنا کنند. زهرا شوقی در سال ۱۳۸۶ به تهران می‌آید و در رادیو ورزش و شبکه دو سیما ( برنامه صبحگاهی «روز از نو») و شبکه جهانی جام‌جم کارش را ادامه می‌دهد. امیر رضایی نیز سال ۱۳۸۹ با اجرا در برنامه‌های «درشهر» شبکه تهران، برنامه‌‌‌های آموزشی شبکه آموزش تجربیاتش را در حوزه اجرا تکمیل می‌کند. با این حال این زوج تجربه اجرای دونفره را با برنامه‌های «خانه مهر» و «جمع ایرانی» شبکه جام جم شروع می‌کنند و پس از آن با تشکیل یک تیم دونفره به نام «زمیر» که تلفیقی از اسم زهرا و امیر است اجراهای مشترکشان را ادامه می‌دهند. گفت‌وگوی روزنامه صبا را با این زوج می‌خوانید.

شما پیش از این هم اجرای دونفره داشتید اما این برنامه در شبکه دو سیما بازخورد خوبی داشته‌است این اجرای دونفره را چگونه می‌بینید؟

امیر رضایی: اولین اجرای دونفره من و خانم شوقی در شبکه جهانی جام جم شکل گرفت و پس از آن هم ادامه داشت. وقتی این اجرا به من نیز پیشنهاد شد بیشتر آن را یک نوع دستاورد شخصی می‌دیدم و دوست داشتم به نوعی هم بیاموزم و هم تجربیاتم را در اختیار دیگران بگذارم.

زهرا شوقی: معمولا تهیه کننده‌ها ترجیح می‌دهند در برنامه‌هایی که دو مجری دارند از زوج‌ها انتخاب کنند مخصوصا که برنامه «کام شیرین» هم به نوعی درباره زندگی زوج‌های جوان بود. با این حال فکر کنم استقبال از برنامه «جمع ایرانی» و «خانه مهر» به گونه‌ای بود که خودم هم دوست داشتم این مسیر را ادامه دهم. به نظرم خیلی مسائلی که بین زن و شوهرها هست را مجری‌ها نمی‌توانند بیان کنند. اما از آنجا که ما زن و شوهر هستیم، این فضا وجود داشت که درباره موضوعات مشترک در برنامه گفت‌وگو کنیم.

در وهله اول به نظر می‌‌اید شما بخشی از تجربیات شخصی‌تان را وارد اجرا هم می‌کنید چقدر این تجربیات زندگی مشترک پنج ساله‌تان در اجرا دخیل هستند؟

شوقی: من از بیان این تجربیات ابایی ندارم و هرجا احساس کنم آموخته‌ها و تجربیاتم به مخاطب کمک می‌کند آن را بیان می‌کنم و قرارمان هم با همسرم و آقای یعقوبی این بود که اینجا را مثل یک فضای مشاوره‌‌ای ببینیم و با برنامه همدل باشیم. به این ترتیب برنامه در فضایی باورپذیر و ملموس شکل می‌گیرد.

رضایی: یکی از علاقه‌مندی‌هایم به این برنامه این است که در «کام شیرین» می‌توانیم کاملا تجربیات زندگی خودمان را مطرح کنیم. یعنی گاهی پیش می‌آید سوالاتی را با کارشناس برنامه مطرح می‌کنیم که اتفاقا سوالات خودمان است. گاهی هم کارشناس برنامه برای مثال زدن ما ما را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که ببیند واکنش یک زن و شوهر در چنین موقعیت‌هایی در زندگی چیست.

پس یکی از ویژگی‌های این برنامه برای شما این است که برای زندگی مشترک‌تان هم آموزنده‌است؟

شوقی: بله این برنامه برای من حکم موشکافی و مرور رفتارهایم را دارد و هر بار که سوالات مخاطبان را از کارشناسان می‌پرسم سعی می‌کنم خودم را به جای آن‌ها بگذارم و ببینم اگر من در این موقعیت بودم چه‌کاری می‌کردم.

رضایی: برای من هم این برنامه دستاورد بزرگی در زندگی‌ام داشته‌است. ناخودآگاه در تصمیم‌گیری‌ها و رویکردهای مختلف زندگی‌ام سعی می‌کنم آنچه در برنامه شنیده یا دیده‌ام را به کار ببرم.

مهمترین ویژگی اجرای هرکدامتان چیست؟

شوقی: اجرای من آرام‌تر است و به نسبت آقای رضایی جدی‌تر اجرا می‌کنم و سعی می‌کنم به فرد مقابل فرصت حرف‌زدن بدهم.

رضایی: من به خاطر روحیه‌ای که دارمپرجنب و جوش‌ترم و کودک درون بسیار فعالی دارم، سعی می‌کنم فضای شاد و کودکانه‌ای را ایجاد کنم. با این حال به نظرم تلفیق این دو روحیه به برنامه هم کمک زیادی کرده‌است و هر دو در کنار هم به یک عقلانیت و آرامشی می‌رسیم.

البته شاید این برنامه کمک کند که شما با هم قهر نکنید چون مجبورید حداقل تا پایان این فصل از برنامه روبروی دوربین با هم مهربان باشید؟

شوقی: به هرحال در زندگی زناشویی ممکن است اختلاف نظرهایی وجود داشته باشد. بله درست می‌گویید اجرای دونفره ما با هم در برنامه سبب شده که فعلا با هم قهر نکنیم (خنده)

رضایی: به هرحال اختلاف نظر شاید وجود داشته باشد اما برای ما مهم این است که راه تفاهم و گفت‌وگو را یاد بگیریم و به جای قهرکردن با هم صحبت کنیم. این برنامه به ما کمک کرد که مسائل‌مان را پیش از برنامه حل کنیم. چون اعتقادم بر این است که هرآنچه از دل براید بر دل نشیند. مخاطب هم متوجه همه چیز می‌شود بنابراین نمی‌توانیم مقابل دوربین نقش بازی کنیم.

مهمترین نکته‌ای که از این برنامه آموختید چه بود؟

شوقی: «کام شیرین» این فرصت را برای ما فراهم کرد که از تجربیات زندگی مشترک‌‌مان در اجرا استفاده کنیم. اتفاقی که در دیگر برنامه‌هایی که اجرای مشترک داشتیم رخ نداده بود. این برنامه برای من تجربه خاص‌تر و گسترده‌تری داشت و به ما کمک کرد که راجع به همه چیز با هم صحبت می‌کنیم و هر دو این برنامه را خیلی دوست داریم.

رضایی: این برنامه به من یادآوری کرد که زندگی مهارت است و من یاد گرفتم که تفاهم مهارت تحمل تفاوت بین زوجین است. بله در پاسخ به این سوال باید بگویم که من هم در زندگی نکاتی را باید یاد می‌گرفتم و برای آن باید تمرین می‌کردم. اما این برنامه تمریناتم را افزایش داد و مباحث آن بخشی از دغدغه‌های من شد. زمانی که من و زهرا گروه «زمیر» را تشکیل دادیم، زهرا شعاری برای آن انتخاب کرد با این مضمون : «زندگی خوشمزه به جای زندگی خوشگل». ما می‌بینیم که خیلی از زندگی‌ها خوشگل هستند اما خوشمزه نیستند. ما به دنبال خوشمزه‌کردن زندگی هستیم.

نیره رضایی مطلق