حسین تراب نژاد، فیلمنامه نویس ایرانی، متولد سال ۱۳۶۰ در تهران است. وی دانش‌آموخته مقطع کارشناسی رشته مهندسی صنایع از دانشگاه صنعتی شریف است. حسین تراب نژاد سابقه حضور در پروژه تولید آثاری همچون آبادان یازده ۶۰، خانه امن، ماجرای نیمروز ۲: رد خون، دارکوب، گیله وا، فوق سری، دختر گمشده، خسوف، بیدارباش و شوق پرواز را در کارنامه هنری خود دارد و در ادامه گفتگوی روزنامه صبا درباره فیلم سینمایی «گل‌های باوارده» را می خوانید:

 فیلم‌نامه سفارشی بود؟

سفارش به معنی آنچه که از طرف نهاد یا ارگانی باشد، خیر. این فیلم برگرفته از دغدغه شخصی مهرداد خوشبخت بود. درفیلم آبادان یازده ۶۰ هم بنده با همکاری مهرداد خوشبخت نوشتیم. فیلمنامه گل های باوارده ادامه همکاری من با ایشان بود.

چطور توانستید با موضوع فیلم که دغدغه اتان نبوده است، ارتباط بگیرید؟

نویسنده موضوع فیلم را مال خود می‌کند، برای این کار من نیاز به یک زاویه نگاه جذاب به موضوع جنگ داشتم، که در هر دو اثر از سه گانه، حضور مردم عادی در جنگ برایم موضوع و محل پرسش و مکاشفه بود. همین طور که دنبال قهرمان پروری مصنوعی نبودم. روایت این دو فیلم از مردم معمولی‌ای است که از هیچ رسته و یا دسته‌ نظامی نیستند، کارکنان رادیو و پالایشگاه که به یکباره پایشان به جنگ باز می شود. و غیرتی که برای دفاع در وجودشان شکل می‌گیرد، مضمونی است که در هر دوره و شرایط امکان آن برای همه ما وجود دارد.

در تجربه زیسته حسین تراب نژاد چه خاطره‌ای از جنگ مانده؟

بمباران و پناه بردن به پناهگاه‌ها، من در آن دوران کوچک بودم و برای اینکه بتوانم فضای آبادان و فیلم را به درستی درک کرده و درنگارش به رشته تحریر درآورم،  به اتفاق مهرداد خوشبخت چندین کتاب خواندیم مصاحبه‌های تصویری دیده و خاطرات زیادی از آن روزها را دنبال کردیم.

دوره نگارش مجموعه با همکاری مهرداد خوشبخت چطور گذشت؟

از قبل با نوع نگاه و  قلم من آشنا بودند. تجربه خوبی از آبادن یازده ۶۰ داشتیم که مزید بر علت همکاری مجدد شد. و به خاطر تسلطی که در حوزه نویسندگی داشتند در مدتی طولانی و در جلسات پربازدهی متن را آماده کردیم. و برای من دوره‌ای به یاد ماندنی شد، با حوصله زیاد همدیگر را اصلاح می‌کردیم من زیاده‌روی‌های در ملودرام کردن کار داشتم، و از طرفی خوشبخت فانتزی‌های زیادی داشت که با همفکری برطرف می‌شد. در روزهایی که به اتفاق مهرداد خوشبخت مشغول نگارش این فیلم نامه بودیم، ساخت این فیلم سنگین با این حجم از جلوه های ویژه میدانی و بصری بسیار بعید به نظر می رسید که ساخت آن یک اتفاق عجیب و رویشی غیر منتظره از گل های باوارده بود.

به این فکر افتاده‌اید که کارگردانی متن‌های خود را به عهده بگیرید؟

کارگردانی نیازمند تعامل های بیشتری است که ممکن است با درونگرایی دنیای نویسندگی خیلی سازش نداشته باشد، هرچند در این حرفه هم تعاملات زیادی با کارگردان و … دارم. نکته دیگر اینکه با وجود آنکه شبانه روزی در حال قلم زدن هستم، هنوز خود را در سطح یک فیلمنامه نویس حرفه ای نمی‌بینم. برای کارگردان مولف شدن نیاز است که در ابتدا فیلمنامه نویس حرفه‌ای باشی، من همه عمرم را درفیلمنامه نویسی گذاشته‌ام پس برای کارگردان شدن یک عمر دیگر هم نیاز دارم.

از اینکه کارگردانی نتواند دنیای ذهنی‌تان را روی پرده تصویر خلق کند و یا دستبرد به متن تان بزنند و کم و زیادش کنند، دلخور نمی‌شوید؟

به عنوان یک حرفه ای در حوزه نویسندگی باید خود را همیشه با این مناقشات مواجه ببینی. بارها شده است کارگردانی متن را دست گرفته و در پرداخت اثری را ارائه داده است که هیچ مناسباتی با متن نگارش شده نداشته باشد، مطمئنا ناراحت می شوم اما قدرتی برای تغییر مسیر ندارم. اما در مجموع چندین پروژه‌ای که نویسنده فیلمنامه‌اشان بودم، از پرداخت و خروجی شان راضی بودم.

فیلمنامه نویسی را از چه زمانی شروع کردید؟ تحصیلات دانشگاهی‌تان هم در همین زمینه بوده است؟

در اواخر دوران تحصیلاتم در دانشگاه شریف که در رشته مهندسی صنایع درس می خواندم به حوزه داستان و فیلم وارد شدم با کتاب های تخصصی این رشته و با شرکت در دوره های مفید علیرضا‌طالب زاده و فریدون فرهودی و … کارم را شروع کردم. هنوز هم در این زمینه مطالعه می‌کنم.

حسین تراب نژاد در چه ژانر و سبکی دوست دارد قلم بزند؟

دنبال داستان‌های حال خوب کن اجتماعی با مضمون‌های ملی هستم.  به سمت ژانر کودک و نوجوان و کمدی اصلا نمی‌روم مگر اینکه قصه جذابی باشد که قلابم کند.  در ژانر کمدی هم با تجربه‌ای که در تلویزیون با سریال شرایط خاص داشتم پشت دستم را داغ کرده‌ام.

سمیه تجفی خاتونی

انتهای پیام/