به یاد اولین کارگردان زن ایران که مهربان بود لبخندهایش هنوز در یادها هست. از قدرت‌زمان وفادوست سخن می‌گویم که همگان او را با نام شهلا ریاحی می‌شناسند. او سال‌های زیادی از عمرش را در سینما، تئاتر و تلویزیون گذراند.

۱۷سال بیشتر نداشت که به درخواست و راهنمایی همسرش مرحوم اسماعیل ریاحی که خود از شیفتگان تئاتر بود، به صحنه تئاتر راه یافت. برای نخستین بار شادروان معز دیوان فکری در نمایشنامه‌ای به نام «سیاست هارون‌الرشید» نقش اول را به او محول کرد. این کار با استقبال بسیاری روبه‌رو شد و همین باعث شد که بعد‌ها یعنی در کار بعدی‌اش به‌عنوان بازیگر سرشناس مورد توجه قرار بگیرد.

در سال ۱۳۳۰ با فیلم خواب‌های طلایی وارد سینما شد. پس از آن وارد رادیو شد و برای ۱۴سال در نمایشنامه‌های رادیویی در نقش بازیگر و کارگردان مشغول بود. سال ۱۳۳۵ هم اولین فیلمش به نام «مرجان» را کارگردانی کرد که به عنوان اولین کارگردان زن ایرانی در تاریخ سینمای ایران ثبت شد.

او درباره خانواده نظر مشخصی داشت و می‌گفت: «عشق به خانواده و عشق به هنر دو دغدغه اصلی من در زندگی بوده‌اند که البته عشق به خانواده را با هیچ چیزی عوض نکرده‌ام. مرحوم ریاحی همه زندگی من بود و اگر از من چیزی می‌خواست با رضایت خاطر قبول می‌کردم حتی اگر از من می‌خواست از هنر دست بردارم که البته اینگونه نبوده و او همیشه یکی از حامیان من در زندگی بود.

خوشحالم که توانسته‌ام با بیش از ۶۰ سال فعالیت هنری در عرصه تئاتر، سینما، رادیو و تلویزیون دین خود را به جامعه هنری ایران ادا کنم. من دختر کوچکی بودم که وارد سینما شدم و این مردم بودند که نام من را بزرگ کردند. هر چه دارم از مردم است و مردم بودند که شهلا ریاحی را ساختند.»

یاد شهلا ریاحی که همواره مهر و محبتش را تقدیم مردم ایران می‌کرد گرامی باد