ثریا قاسمی، در ۲۸ آذرماه سال ۱۳۲۹ در محله سقاباشی بازارچه، خیابان ایران، حوالی میدان ژاله تهران، در خانه‌ای قدیمی و بزرگ به دنیا آمد. او تنها فرزند هنرمند پیشکسوت و مردم‌دار حمیده خیرآبادی و حسین ملاقاسم است. در چهار سالگی از طریق مادرش با تئاتر آشنا شد و این مقدمه آغاز ورود او به دنیای هنر بود. تا مقطع دیپلم تحصیل کرد و رشته‌های ‌مختلف هنری را امتحان کرد تا اینکه، در همان سال‌های جوانی فهمید نه موزیسین است و نه نقاش ، او تصمیم گرفت صداپیشه و بازیگر باشد. در سال ۱۳۴۰ در ۲۱ سالگی برای رادیو ارتش تست گویندگی داد و بعد از قبولی کار گویندگی خود را در رادیو، با خواندن دلنوشته‌های سربازی برای مادرش، شروع کرد. ثریا عاشق رادیو است و معتقد است که هرچه دارد از رادیو دارد. هم سن ‌و ‌سالی خودش با رادیو باعث شده است که او رادیو را خواهر بزرگتر خود بداند. دهه ۱۳۴۰ برای او دوره مهمی بود. آموزش در کنار استاد حمید سمندریان و همکاری با پیشکسوتانی چون محمدعلی کشاورز، جمشید مشایخی، جمیله شیخی، سعید پورصمیمی و… او را از نظر تجربه‌های هنری بارور کرد. وقفه پس از انقلاب در تولیدات هنری، او را مانند بسیاری از هم‌دوره‌‌ای‌هایش از سال‌های طلایی حرفه‌اش محروم کرد تا زمانی که همه چیز سر جای خودش قرار گرفت و قاسمی چشمانش را باز کرد و دید که باید نقش مادر بزرگ را بازی کند. وی در توضیح این اتفاق گفته است: در سینما و تلویزیون پیر شدم. او برای نقش‌آفرینی در «مارال» برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن و برای «ویلایی‌ها» توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل جشنواره فجر را کسب کند. ثریا قاسمی بیش از پنج دهه است که در عرصه سینما و تلویزیون ایران حضور اثرگذاری را تجربه می‌کند و البته که در همه این سالها کوشیده کیفیتی بالا از هنر بازیگری خود را ارائه کند. او از جمله بازیگرانی است که تقریبا اغلب کارگردانانی که نیاز به بازیگری شش‌دانگ و درجه یک برای سپردن کاراکترهای مادران دارند به سراغ وی می‌روند. ثریا بازیگر توانمند، و دختر یکی‌یک‌دانه حمیده‌خیرآبادی است که مادرانگی و دخترانگی هر دو در وجودش به یک اندازه رشد کرده‌اند. چشم‌های او هنوز دختر تنهایی را به تصویر می‌کشدکه به یک‌باره مادر شد. مادری از جنس ایران، که هنوز دخترانگی‌اش را به آغوش می‌کشد.