گوهر خیراندیش یکی از چهره های شناخته شده در سینما و تلویزیون است که نزدیک به نیم قرن از عمرش را در راه فرهنگ و هنر این مرز و بوم صرف کرد. این بانوی هنرمند نقش‌های زیادی را در سینما، تلویزیون و تئاتر ایفا کرده است و جوایز متعددی در جشنواره‌های مختلف دریافت کرده است. او متولد شیراز است و بازیگری برایش از دوران راهنمایی با تئاتر و در پی آشنایی با جمشید اسماعیل‌خانی شروع شده است. گوهر درباره بازیگری معتقد است؛ آدمی نمی‌داندکه چه زمانی بازیگر می‌شود و چه زمانی نمی‌خواهد بازیگر باشد اما به دلیل اینکه اسماعیل‌خانی به مدرسه من آمد و در دبیرستان برای ایفای یک نقش مرا انتخاب کرد، بازیگری در زندگی من شروع و ادامه یافت، نمی‌دانم  شاید اگر او به دبیرستان ما نمی‌آمد من رشته دیگری را انتخاب می‌کردم و سرنوشتم به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. جمشید اسماعیل‌خانی پس از آسمانی شدنش در کلام گوهر همچنان زنده است. یکی از ماندگارترین قاب‌های جشنواره فجر زمانی است که گوهر در هنگام دریافت سیمرغ بلورین، آن را با با چشمانی اشکبار به جمشید تقدیم و با یادی از او جای خالی‌اش را برای همه ما سبز کرد. درخشش بیش از پیش گوهر خیراندیش اما با فیلم «بانو» شاهکار داریوش مهرجویی اتفاق افتاد. در این فیلم خیراندیش ایفاگر نقش هاجر بود، زنی با صورت کاملا سوخته! او درباره فیلم «بانو» در خاطراتش گفته است: جالب است بدانید که من در این نقش اصلا به دنبال زیبایی نبودم و سعی می‌کردم زشت‌تر شوم؛ زیرا باید صورت سوخته، موهای وزوزی و دندان‌های زرد می‌داشتم. داریوش مهرجویی وقتی گریم را دید خوشش آمد. یادم می‌آید عکس گریم مرا روی دیوار زده بودند و زنده‌یاد جمشید اسماعیل‌خانی وقتی عکس را دید به مهرجویی گفت «گوهر خیلی زیبا است و نمی‌توانید او را زشت کنید!» سرانجام فیلم «بانو» نقطه عطفی در کارنامه هنری خیراندیش شد و تندیس بهترین بازیگر جشن خانه سینما را برای این بانوی هنرمند به ارمغان آورد.