در پرونده چالشی این هفته، روزنامه صبا به سراغ رویدادی مهم در حوزه مطبوعات کشور رفته است؛ . جشنواره ملی رسانه‌های ایران که مراسم اختتامیه آن هفته گذشته در سالن اجلاس برگزار شد.  با توجه به اینکه چرخ این رویداد ملی پس از مدتی طولانی دوباره به راه افتاده است، قطعا مساعدت و همکاری بیشتر اصحاب رسانه را می طلبد تا چراغ آن پرفروغ، روشن به مسیر خود ادامه دهد. خبرنگار صبا در گفت و گویی که پیش از این با دبیر جشنواره مهدی عرفاتی داشت، وی این نکته را ضروری قلمداد کرد که نقد مصلحانه با ارائه راهکارها در اهتمام امور جشنواره در سال‌های آتی می‌تواند کمک کننده باشد. با همین رویکرد صبا چالش این هفته خود را که تریبونی آزاد برای اهالی فرهنگ و هنر است به این موضوع اختصاص و با اصحاب رسانه و برگزیدگان به گفت و گو نشسته است، در ادامه با ما همراه باشید.

راحله امینیان(مجری رسانه):  قابی ماندگار از چهرهای مختلف سیاسی

اگر بخواهیم نگاه کلی به جشنواره‌ای داشته باشیم که  بعد از وقفه ۱۰ ساله، شروع به کارکرد باید بگوییم برگزاری این جشنواره بسیار مبارک بود. چرا که این وقفه طولانی باعث نگرانی در اصحاب رسانه شده بود و این حس را به همراه داشت که گویا موضوع مهم جشنواره مطبوعات به فراموشی سپرده شده است. به همین جهت به طور کلی برگزار شدن این جشنواره قابل تحسین و قدردانی است. البته که برگزاری مراسم به صورت اجرایی می‌توانست خیلی بهتر باشد ولی باز هم به نظر من دور هم جمع شدن افراد با افکار و نگرش‌های سیاسی و اجتماعی بسیار متنوع در سالن اجلاس سران کشور، اتفاق بسیار بزرگ و مبارکی بود. مثلاً اینکه می‌دیدم برخی چهره‌ها  که از دو قطب متفاوت و جناح سیاسی مخالف بودند در کنار هم نشسته و لبخند می‌زدند برای بنده بسیار قابل توجه و جالب بود. کاش این تصاویر و قاب‌های ماندگار مخابره شود تا با بازنشر آن همه بدانند که می‌شود با هر طرز فکر و سلیقه‌ای در کنار یکدیگر ماند و ادامه داد. این مسئله برای خود بنده بزرگترین پیام و لطف این جشنواره بود. از انتقادهایی که می‌شد به این جشنواره وارد کرد و از گوشه کنار جشنواره صدایش حس می‌شد،  دلخوری اهالی رسانه از استان‌ها و شهرستان‌های مختلف بود. به این معنی که باز به موضوع استان‌ها در جشنواره پرداخت کمتری صورت گرفته بود. این مسئله توسط خانمی در حضور رئیس جمهور نیز مطرح شد، باید در نظر گرفت که این موضوع در رویدادهای کشور سابقه دیرینه دارد، ناراضیتی از اینکه چرا باز هم توجه و تمرکز بر تهران است و چرا ایران را تهران می‌بینیم! این نقدی است که به کل رویدادهای کشور نیز برمی‌گردد. دومین انتقادی که من از دوستان می‌شنیدم درباره ورود میهمانان و نحوه برگزاری بود که با توجه به گرمی هوا و منتظر ماندن در صفوف نسبتاً طولانی بسیار خسته کننده‌تر نیز می‌نمود، اما به طور کلی و معمول همه می‌دانند که در مراسم این چنینی که در آن شخصیت‌های مهم سیاسی حضور دارند، مراقبت‌های این چنینی طبیعی است. شرکت در مراسمی که با حضور چهره‌های سیاسی زیادی برگزار می‌شود این سعه صدر را در میهمانان می‌طلبد که با تامل بیشتری  وارد سالن شوند و برخی موارد را رعایت کنند و از آنجا که حوزه اختیارات این مسئله امنیتی است نمی‌توان به آن خرده گرفت، اما با درک تمام این شرایط جشنواره به لحاظ مدیریت اجرایی  می‌توانست بسیار قوی‌تر عمل کند.  از راهکارهای مهمی که امیدوارم در سال‌های آینده در نظر گرفته شود این است که  کما فی سابق؛ که نمایشگاه مطبوعات همزمان با جشنواره برگزار می‌شد، باز شاهد این اتفاق باشیم. چرا که دایر شدن نمایشگاه هم راستا با جشنواره، اتفاق ویژه‌ای بود که طی آن دوستان اهالی مطبوعات می‌توانستند دور هم جمع شوند و تبادل‌ نظر و فکری خوبی به راه می‌افتاد. البته بنده در مورد مسائل فنی این موضوع  نمی‌توانم اظهار نظر کنم، چون خیلی به این مسائل مسلط نیستم. اما این را می‌دانم که مسئله برپای نمایشگاه در کنار جشنواره می‌تواند بسیار مفید و موثر واقع شود.