این روزها خبرهایی از سالن‌های تئاتر منتشر می‌شوند، گواه بر اینکه چندین نمایش برای بارهای دوم، سوم و یا حتی چهارم تمدید می‌شوند، نمایش‌هایی که هر شب دو اجرایی شده و بدون هیچ صندلی خالی به صحنه می‌روند. این اتفاق در تئاتر که در طول سال‌های کرونا و شرایط التهابی جامعه، درست زمانی که غبار سکون و بی مهری روزگار، چهره‌ای گرفته و غمبار بر صورتک تئاتر نشانده بود، بسیار نوید بخش است. نویدی که در بطن خود نگرانی‌های از این دست را به همراه دارد که نکند این نمایش‌ها عاری از مولفه‌های واقعی تئاتر باشند و مخاطبان علاقه‌مند به هنر نمایش را پس از مدتی دلسرد کنند؟ و یا اینکه این مسیر صعودی از افزایش مخاطب در تئاتر مقطعی و با مناسباتی خاص است که ممکن است پس از مدتی فروکش نماید؟ برای درک بهتر از ابعاد این مسئله روزنامه صبا در چالش این هفته خود با نگاهی دقیق به مخاطبانی که در سالن‌های تئاتر حضور پیدا می‌کنند با طرح این پرسش کلیدی که مخاطبان امروز تئاتر چه کسانی هستند و برای اینکه حلقه تماشاگران این هنر نمایشی همه‌گیر‌تر شده و دیدن تئاتر در سبد کالای فرهنگی مردم قرار بگیرد، چه باید کرد؟ به سراغ مسئولان و هنرمندان این حوزه رفته است. با شنبه‌های چالشی این هفته همراه ما باشید و اگر نقطه نظری درباره چالش این هفته دارید در فضای مجاز روزنامه صبا می‌توانید به اشتراک بگذارید.

قطب الدین صادقی(مدرس و استاد تئاتر):نمایش های آبرومند انگشت شمار هستند

در این باره نمی‌توان قاطعانه نظر داد شرایط اجتماعی جامعه نرمال نیست، در این شرایط نابسامان مردم آنقدر بی‌برنامه و بی‌سرگرمی و بی‌تفریح شده‌اند که از سر اجبار پای هر محتوایی می‌نشینند، در این شهر با ۱۱ میلیون نفر جمعیت هیچ نوع تفریح و سرگرمی وجود ندارد و مردم به طور کامل در یک خلاء کاملا بی‌محتوایی به سر می برند. بنده در چند وقت اخیر پای چند نمایش نشسته‌ام و بیشتر سالن‌ها هنوز خلوت خلوت هستند، اما به نسبت هستند نمایش‌های انگشت شماری که اتفاقا معتبر و آبرومند در همین شرایط کار می‌کنند و مخاطبان گزیده و خاص خود را نیز دارند. مانند نمایش‌هایی مثل «کابوس‌های آنکه نمی‌میرد» به کارگردانی نادر فلاح و «انسان، اسب، پنجاه- پنجاه» که کاری از مرتضی کاشی بود. به نظرم این دو نمایش محتوای خوبی داشتند،  نمایش‌های اجتماعی با رویکرد تفکر برانگیز که می‌توانند در این شرایط کمی امیدبخش باشند.