وضعیت عجیبی را در سینماهای امروز کشور شاهد هستیم! از فیلم‌هایی که به خاطر نخریدن حتی یک بلیت نمایش داده نمی‌شوند، تا کارگردانانی که دائما از وضعیت سانس‌های اختصاص یافته به فیلم خود گلایه‌مند هستند و‌ مخاطبی که گویا دیگر سینما صرفا برایش سرگرمی است و از سینمای تفکر برانگیز و یا بازنمایش دهنده معضلات بیزار است و در سالن فیلم‌های کمدی راحت‌تر است! این مسئله از جایی بغرنج می‌شود که مخاطبان سینمای غیرکمدی نیز دائما از عدم یک برنامه‌ریزی مشخص در اکران ناراضی هستند و ادعا می‌کنند که برای دیدن یک فیلم حسابی سردرگم می‌شوند،  سردرگمی مخاطبان سینمای غیرکمدی و عدم محتوای جذاب و خوش ریتم در این ژانر در کنار سهل‌الوصول یافتن فیلم کمدی در ساعات طلایی اکران، سینما را به تفریحگاهی بدل کرده که بعضا حس می‌شود رسالت غایی این هنر نبوده و نیست، هر چند که سینمای کمدی همچنان بخش مهمی از سینما نیز به حساب می‌آید. روزنامه صبا در پرونده چالشی این هفته با طرح  این سوال که  چه سیاستی پشت پرده اکران سینما است؟! به سراغ کارگردانانی رفته است که با فیلم‌هایی چون بی مادر، فسیل، سه کام حبس، بعداز رفتن، ستاره بازی و ستون۱۴، در پرده سینماهای امروز ایران سهیم هستند. شما هم می‌توانید در این چالش شرکت کرده و نظرات خود را از طریق فضای مجازی روزنامه صبا به اشتراک بگذارید.

محمود بابایی( تهیه کننده سینمایی بعد از رفتن):با خطر تک ژانری شدن روبرو هستیم

اگر به طور کلی بخواهیم بررسی کنیم، باید قبول کنیم که وضعیت اکران در این دوره  اصلاً وضعیت خوبی نیست و تقریباً همه فیلم‌های غیرکمدی در شرایط فعلی در فروش با مشکل مواجه هستند. با این وضعیت اکران فیلم‌های روی پرده در ژانر غیرکمدی جای گلایه و خرده گرفتن به فیلم نیست. یکی از دلایل می‌تواند، تعطیلی‌های مناسبتی و… ‌باشد که در روند اکران وقفه ایجاد می‌کند. البته که ما پیش‌تر از وقفه‌های این دوره زمانی آگاه بودیم، اما با تحلیل و‌تجربه‌ای که داشتیم امیدوار بودیم که در ماه محرم و صفر که ایام عزاداری است سانس‌های فیلم‌های کمدی به سانس سینمای غیرکمدی اضافه شود و فیلم امکانات بهتری را برای پخش پیدا کند. نه به این معنا که فیلم کمدی نباشد، بهتر است بلکه وجود هر ژانر در سبد فرهنگی و هنری سینما ضروری است. ولی کاش اتفاق نظام مندتری در جریان بود تا تعادل در سانس دادن و سانس گرفتن‌ها رعایت شود. البته که باید حق سینماداری که می‌خواهد چراغ سینمایش با استقبال مخاطب روشن باشد حفظ شود، اما نه به این معنی که یک فیلم کمدی به تنهایی بیاید و تمام سانس‌های سینمای اجتماعی را بگیرد! و برای سینمای اجتماعی سانس‌هایی مثل ساعت ۱۴ در نظر گرفته شود که استقبال کم مخاطب‌ را به همراه دارد. در حال حاضر باید چیدمانی در اکران لحاظ شود که هم از فیلم سوزی جلوگیری شود و هم انگیزه فیلمسازان ژانرهای غیر کمدی سست نشود. در شرایطی هستیم که نیاز است همه دست به دست هم بدهند تا‌ سینمای اجتماعی که مهم‌ترین شاخه از سینمای بدنه است، بتواند قوت خود را حفظ کند و ادامه دهد. برای این مهم نیاز به سیاستگذاری داریم که بتواند تعادل از دست رفته را به سینما برای حفظ سینما برگرداند. سال گذشته فیلم بدون قرار قبلی را حدودا در همین دوره اکران کردیم، با همان تجربه و تحلیل امسال هم در همین ایام فیلم را اکران کردیم اما گویا امسال سینما دیگر رونق سال گذشته را نداشت و به طور کلی ذائقه مخاطب با توجه به شرایط دچار تحول شده است. علاوه بر این علیرغم سال گذشته که در ایام‌ مابین اربعین و ۲۸ صفر، فیلم‌های کمدی اجازه اکران نداشتند، امسال تصمیات دیگری اتخاذ شد و فیلم‌های کمدی در این ایام هم اکران می‌شوند.  اما آنچه که بیشتر از همه چیز مهم است،  تغییر ذائقه مخاطب است که به سمت  سینمای کمدی و تک ژانری شدن  گرایش پیدا کرده، که این  خود بزرگترین خطر برای اکران و سینماست. رفع این مسئله در گروی آسیب به سینمادار و یا حذف سینمای کمدی نیست. بلکه نیاز به فرهنگ‌سازی و ذائقه‌سازی دارد.  سازندگان فیلم با ساخت فیلم خوب می‌توانند در جهت دهی به این مسیر موثر باشند. تا دیگر شاهد سینمای تک ژانری در اکران نباشیم. این جانبداری از این حیث نیست که چون در حال حاضر  فیلم اجتماعی روی پرده دارم، از آن حمایت می‌کنم، چه بسا ممکن است فیلم بعدی من کمدی باشد یا نباشد. من مسیر درست سینما را  به عنوان تهیه‌کننده و سینمادار در گرو این مهم می‌دانم که سینما باید سبد ژانری خود در تنوع محصولات را حفظ کرده و پیش برود و از خطر تک ژانری شدن بهراسد. من در اکران‌های سینمایی خود در سالن همواره این مسئله را مورد توجه  قرار داده و رعایت کرده‌ام.