چندی پیش در روز ملی سینما، هیئت رئیسه خانه سینما برخلاف سال‌های گذشته که این روز خجسته را با دعوت از اهالی سینما به جشن می‌نشست، از این رویکرد چندین ساله امتناع کرده و در بیانیه ای صریح خطاب به مسئولان و سینماگران وضعیت سینمای امروز ایران را بغرنج تر از آن اعلام کرد که بتوان برای آن جشنی برگزار کرد.. پس از انتشار این بیانیه نظرات مختلفی در بین اهالی سینما و سینما‌گران و صنوف سینمایی و اهالی رسانه و منتقدان سینما به میان آمد. برخی رویکرد این جریان را در شرایط کنونی سینمای کشورمثبت و برخی منفی تلقی کردند. به همین منظور روزنامه صبا برای بررسی بیشتر ابعاد این مسئله تصمیم گرفت با برخی اهالی فرهنگ و هنر در این باره به گفت و گو بنشیند. با این توضیح که اکثر اهالی سینما از شرکت در این گفت و گو انصرف داده و عنوان کردند که ترجیح می‌دهند در این باره سکوت کنند.در ادامه با پرونده رویکرد خانه سینما از انتشار بیانیه اخیر همراه باشید.

حجت‌الله سیفی(فیلم‌ساز):پشت سد شنا نکنیم!

به نام خداوند داور و حکیم؛ در سینما و فعالیت‌های فرهنگی امروز ما هیچ داوری درست و حکیمانه‌ای اتفاق نمی‌افتد. به همین خاطر مسائل پیش رو یکی پس از دیگری حل نمی‌شود. هنرمندان و خانه سینما در طول دوران‌ها سعی کرده‌اند رویکردی طلبکارانه داشته باشند و از طرفی دولت هم هیچ اقدام کارسازی برای رفع و حل مشکل اتخاذ نکرده و مسئولیت را بر عهده کسانی می‌گذارد که می‌داند قادر به حل مشکل نیستند! عدم تعامل مدیران نه تنها در سینما بلکه در همه جای کشور دیده می‌شود، که بزرگترین آنها مدیران اقتصادی را در بر می‌گیرد. به طور مثال در تامین مواد غذایی کشور، دولت ادعا می کند کنجاله وارد کشور کرده است از طرفی صنف مرغداران می‌گویند که کنجاله به دست شان نرسیده ، وقتی خبرنگار دنبال قضیه را می‌گیرد، مشخص می‌شود که کنجاله‌‌‎ها   توسط دلالان و اختلاسگران جیره بندی شده است. سینما هم همینطور است ومعلوم نیست که در این بلبشو رسانه ای کنجاله‌ها دست کیست؟ و تا وقتی که این مسئله حل نشود نه فیلمساز، نه سینمادار و نه دولت زحمتش به ثمر نمی‌نشیند. در ملغمه‌ای گرفتار آمدیم که بی شباهت به اوضاع اقتصادی کشور نیست، جامعه‌ای که فرد فرد آن از خرده فروش تا عمده فروش به دنبال منافع خودش است. جامعه‌ای که تقصیر‌های کوچک و بزرگ خود را وابسته به چیز دیگر می‌داند. به همین دلیل معتقدم که تورم اقتصادی در هزینه کرد‌های کشور، در سینما به شکل یک تورم فکری و ذهنی درآمده است و همه را دچار توهم کرده است. توهمی که باعث شده تولید فیلم ها بالا رود، از آن طرف اکران های سینمایی پائین آمده، بعضی فیلم ها که با شرایط خاص و آنچنانی ساخته شده است، یکسال روی پرده می‌ماند و به نسبت فروش خوبی دارد ، در حالی که بقیه فیلم ها زمین می‌خورند. فیلم من چندین سال است در صف اکران است. من از سینما و مظلومیت آن در شرایط حاضر دفاع می‌کنم، مدیران و مسئولان سینمایی باید برای آن هر چه زودتر چاره بیندیشند، و حمایت خود را همه جانبه تر کنند. تا هم فیلم خوب ساخته شود و هم خوب پخش شود.  سینما اگر قرار است فرهنگ ساز باشد، نیاز به بودجه، مدیریت و حمایت بیشتر دارد و گرنه سینمایی که بخواهد بر مدار اقبال جامعه و مخاطب باشد، مانند سینمای هالیوود به یک سینمای مبتذل بدل می‌شود. به طور مثال همین تلویزیون که پر شده از آگهی‌های سس گوجه‌‎فرنگی، فرش و… چرا جای تبلیغ اقلام فرهنگی نیست؟ این گونه بیانیه دادن‌ها و دعواهای درون صنفی هیچ ربطی به حل مشکل ندارد. چرا که با وجود این زنجیره هم دولت و هم فیلمسازان طلبکار، حق دارند. کار کردن در این شرایط همانند این است که گویا همه دسته جمعی داریم پشت سد شنا می‌کنیم، فارغ از اینکه آب پشت سد مکنده است و همه با هم غرق خواهیم شد.