در روزهای پرتلاطم برگزاری سی و پنجمین دوره از جشنواره سینمایی کودک ونوجوان به سر می‌‎بریم. در میان نظرات و چاره اندیشی‌ها برای حل معضل سینمای کودک و نوجوان، که این روزها کاملا به صورت نقصانی همگانی در آمده است، حسرتی در جان کلام مخاطبان، منتقدان و صاحب نظران این عرصه گاه و بیگاه به گوش می‌رسد. اینکه چرا سینمای کودک امروز دیگر هیچ نشانی از دوران طلایی خود در دهه ۶۰ و ۷۰ ندارد؟ به این بهانه درک این فاصله و قیاس را بدون هیچ سمت و سوی قضاوت گرانه‌ای به چالش بکشد. در این چالش همراه ما باشید

مجید زین العابدین(مدیر عامل بنیاد سینمایی فارابی و دبیر جشنواره ۳۵ اصفهان):از فیلم سازان بنام و صاحب تجربه دعوت کرده‌ایم

در دهه ۶۰ فیلم سازانی در حوزه کودک داشتیم که بسیار دغدغه‌مند و حرفه‌ای آثار خوبی را در این زمینه ارائه داده‌اند سوال من این است که فارابی چه تمهیدی را برای بازگشت این نسل از فیلم سازان به بدنه سینمای کودک اندیشیده است؟

البته که مقایسه دهه‌ها با یکدیگر، باید با در نظر گرفتن پیش فرض‌های چون تابعات هر دوره همراه باشد. از دهه ۶۰ تاکنون منظومه تولید و ساخت اثر به طور کلی تغییر و بسیار گسترده‌تر شده است. با این حساب مقایسه این دو دوره با گذشت زمانی ۴۰ سال نیز نیازمند در نظر گرفتن شرایط در هر دوره است. شتاب تحولات به قدری وسیع است که حتی نمی‌توان یک سال را با سال بعد از آن مقایسه کرد. خوشبختانه ما در تعداد فیلمسازان در ۴دهه اخیر با رشد زیادی روبرو بوده‌ایم. سینمای امروز چه از حیث کمی/ کیفی و چه از حیث سرمایه انسانی رشد قابل توجهی را در چهار دهه اخیر داشته است، یکی از شاخصه‌های مهم رشد سینما همین رشد سرمایه انسانی است  که طی آن فیلمسازان جوان به عرصه سینما ورود می‌کنند. در حال حاضر منظومه انسانی سینمای ایران منظومه گسترده‌ای است و به طور طبیعی شرایط حاضر می‌طلبد که امکانات نیز در خور همین حضور گسترده به تناسب بیشتر شوند، اما متاسفانه امکانات به تناسب این حضور گسترده نشده است. البته در دو سال گذشته زیرساخت‌های بسیار مهمی به سینمای ایران اضافه شد، زیرساخت‌هایی همچون تعداد سالن‌ها، تجهیزات فنی که با حمایت دولت و وزارت ارشاد به سینما اضافه شد. منتها رشد نیروی انسانی همچنان بیش از امکانات بوده و به همین دلیل است که برای برخی از فیلمسازان در سال‌های اخیر زمینه کار فراهم نشده است. چرا که امکانات حمایتی دولتی در کنار امکانات بخش خصوصی محدود و مشخص است.  بنیاد سینمایی فارابی با در نظر گرفتن این واقعیت از عدم تناسب امکانات و متقاضیان فیلمسازی در تلاش است که یک سبد حمایتی خوب را برای حداکثری سینماگران فراهم کند. تا با این رویکرد هم فیلمسازان بنام و صاحب تجربه دعوت به کار شوند و هم به فیلمسازان جوان توجه کافی شود تا زمینه‌ای برای بروز استعدادهایشان فراهم باشد. چرا که همین استعدادهای تازه وارد به سینما پشتوانه‌‎ای برای سینمای فردای ما هستند.  امسال با همین رویکرد در سیاستگذاری با برخی از فیلمسازان و سینماگران پیشکسوت گفتگو کردیم،  همچنین از فیلمسازان جوان و کار اولی  نیز حمایت کردیم.  با در نظر گرفتن این واقعیت که امکانات حمایتی ما در فارابی  محدود و مشخص است، ایده ما در این شرایط این است که حمایت حداکثری خود را در اختیار  سینماگران قرار دهیم. اما حتماً محدود بودن امکانات  این اجازه را به ما نمی‌دهد که بتوانیم همه سینماگران در حوزه فیلمسازی را مورد حمایت قرار دهیم و به سرانجام برسانیم. با همین نگاه از برخی سینماگران با تجربه در عرصه سینما  دعوت کردیم برخی قبول کرده و دعوت پذیرفتند، برخی نیز اعلام کردند آمادگی این دعوت و یا آمادگی حضور در این عرصه را ندارند و نیاز به زمان دارند. اما چون این مسائل بنا به مصلحت  اطلاع رسانی نمی‌شود این شائبه را پیش آورده که فارابی با فیلمسازان ارتباط موثری ندارد در صورتی که واقعیت این است که ما با همه فیلمسازان ارتباطاتی جامع و وسیع داریم و در تعامل هستیم.