در روزهای پرتلاطم برگزاری سی و پنجمین دوره از جشنواره سینمایی کودک ونوجوان به سر می‌‎بریم. در میان نظرات و چاره اندیشی‌ها برای حل معضل سینمای کودک و نوجوان، که این روزها کاملا به صورت نقصانی همگانی در آمده است، حسرتی در جان کلام مخاطبان، منتقدان و صاحب نظران این عرصه گاه و بیگاه به گوش می‌رسد. اینکه چرا سینمای کودک امروز دیگر هیچ نشانی از دوران طلایی خود در دهه ۶۰ و ۷۰ ندارد؟ به این بهانه درک این فاصله و قیاس را بدون هیچ سمت و سوی قضاوت گرانه‌ای به چالش بکشد. در این چالش همراه ما باشید

محمد سلیمانی (منتقد فیلم):فیلم‌های آن دوره، ارتباطی مستقیم با جشنواره داشت

من این سوال را مستقیماً ربط می‌دهم به خود جشنواره، چرا که نحوه برگزاری جشنواره سینمای کودک و نوجوان در دهه ۶۰ و ۷۰ بسیار در فیلم‌هایی که تولید می‌شد موثر بود. در آن سال‌ها که به دوران طلایی سینمای کودک هم مصطلح است؛ جشنواره تاثیری بسیار مثبت و سازنده بر تولیدات سال بعد سینمای کودک داشت. دلیل آن هم این است که  در دوره ۶۰ و ۷۰ در حین جشنواره جلساتی با رویکرد آسیب شناسی برگزار می‌شد. این جلسات که به صورت مفصل به سینمای کودک و نوجوان می‌پرداخت با حضور همه دست‌اندرکاران سینمایی و افراد شاخصی چون زنده یاد فرشته طائرپور و… همراه بود که همیشه پایه اصلی این جلسات بودند. همچنین حضور فیلمسازان حرفه‌ای نیز در این جلسات بسیار موثر بود. در حال حاضر اگر در ضمن برگزاری جشنواره جلساتی هم تشکیل شود با حضور افرادی اداره می‌شود که تخصص لازم برای آسیب‌شناسی در حوزه کودک را ندارند و به قولی حرفه‌ای نیستند. خیلی از فیلمسازان حرفه‌ای ما به دلایل مختلف کار انجام نمی‌دهند و به همین دلیل جشنواره‌ای هم اگر برگزار شود در آن افراد حرفه‌ای و کاربلد حضور ندارند. با این حساب اگر نشست و جلساتی هم برگزار شود از نشست‌های تخصصی که در گذشته دائر می‌شد برخوردار نیست. در دهه ۶۰ و ۷۰ فیلم‌ها پس از حضور در جشنواره قبل از اکران سینمایی، مورد نقد و بررسی کاملی قرار می‌گرفتند. در این دوره از آن اتفاق هم خبری نیست. در صورتی که همین نقد و بررسی باعث می‌شد که خود فیلمساز به گواهی خود فیلمساز مورد نقد و تحلیل قرار بگیرد تا هیچ کدام از اشتبا‌هات قبلی را در کارهای بعدی تکرار نکند. بنابراین همانطور که شاهد هستید مسئله سینمای کودک و جشنواره در یک زنجیره ارتباطی دو سویه‌ با هم قرار دارند و روی هم تاثیر می‌گذارند. به نظرم اگر این اتفاق امسال بیفتد یعنی نشست‌ها و جلسات تخصصی در جشنواره برگزار شود می‌توانیم امیدوار باشیم در سال‌های آینده فیلم‌های بهتری را در سینمای کودک شاهد باشیم که از کیفیت سینمای گذشته برخوردار باشند. بخش ویترینی جشنواره که در آن فیلم نمایش داده می‌شود یک بخش ماجراست بخش عمده دیگر آن جلسات نقد، بررسی و آسیب شناسی از حوزه سینمای کودک است که بر روند تولید آثار در سالهای آتی تاثیر دارد. متاسفانه فیلم‌هایی که هم اکنون در جدول اکران جشنواره  کودک جای گرفته، بخش ویترینی ما را با مشکل مواجه خواهد کرد! چرا که هیچ جذابیتی نه برای تماشاگر عادی، نه برای منتقدان و همچنین کسانی که می‌خواهند نگاهی جدی‌ به سینمای کودک داشته باشند را ندارند. اما به نظر من اگر آن بخش جدی‌تر و عمده جشنواره که برگزاری جلسات کارشناسی و آسیب‌شناسی است، امسال به صورت حرفه‌ای و با حضور اساتید برگزار شود، می‌تواند کمبود و نبود فیلم خوب را جبران کند، تا در سال‌های آینده شاهد مشکل تولید فیلم نباشیم.