در روزهای پرتلاطم برگزاری سی و پنجمین دوره از جشنواره سینمایی کودک ونوجوان به سر می‌‎بریم. در میان نظرات و چاره اندیشی‌ها برای حل معضل سینمای کودک و نوجوان، که این روزها کاملا به صورت نقصانی همگانی در آمده است، حسرتی در جان کلام مخاطبان، منتقدان و صاحب نظران این عرصه گاه و بیگاه به گوش می‌رسد. اینکه چرا سینمای کودک امروز دیگر هیچ نشانی از دوران طلایی خود در دهه ۶۰ و ۷۰ ندارد؟ به این بهانه درک این فاصله و قیاس را بدون هیچ سمت و سوی قضاوت گرانه‌ای به چالش بکشد. در این چالش همراه ما باشید

احمد‌رضا معراجی‌(فعال رسانه):فیلم‌هایی برای کودک نه درباره کودک!

در جواب اینکه می‌پرسید چرا به سینمای کودک دهه ۶۰ برنمی‌گردیم؟ من  معتقدم که قرار هم نیست که برگردیم چرا که در آن دوره به دلیل نبود شبکه‌های مجازی و غیره مردم مجبور بودند از یک مدل سینمایی و سریالی استقبال کنند. با این حساب اساساً فکر کردن به آن دوره اصولاً فکر اشتباهی است. اما اینکه بتوانیم فیلم خوب تولید کنیم و اکران موفقی را تجربه کنیم قطعاً مشکل این دوره است و باید برای آن برنامه ریزی شود. باید پرسید که کودک امروز از قاب سینما چه می‌خواهد؟ مثلاً فیلم الو الو  من جوجوام که در دوره خود بسیار پرمخاطب بود قطعاً در این دوره بچه‌ها را با خود همراه نخواهد کرد. فیلم‌های ماندگاری که در دهه ۶۰ و ۷۰ تولید شده برای ما به جهت نوستالژی بسیار پراهمیت است و ممکن است برای کودک امروز به هیچ عنوان حتی جذاب هم نباشد. بچه‌های امروز  از انیمیشن‌های امروزی‌تری مانند لوپتو و پسر دلفینی استقبال می‌کنند. امروز ما باید برای سینمای رئال کودک فکری کنیم. فیلم‌هایی برای کودک نه درباره کودک! که شکافی جدی در این زمینه است. باید پذیرفت که انتقاد کردن راحت است و قطعاً مسئولان، فرشته نجات سینمای کودک در ایران نیستند.