در روزهای پرتلاطم برگزاری سی و پنجمین دوره از جشنواره سینمایی کودک ونوجوان به سر می‌‎بریم. در میان نظرات و چاره اندیشی‌ها برای حل معضل سینمای کودک و نوجوان، که این روزها کاملا به صورت نقصانی همگانی در آمده است، حسرتی در جان کلام مخاطبان، منتقدان و صاحب نظران این عرصه گاه و بیگاه به گوش می‌رسد. اینکه چرا سینمای کودک امروز دیگر هیچ نشانی از دوران طلایی خود در دهه ۶۰ و ۷۰ ندارد؟ به این بهانه درک این فاصله و قیاس را بدون هیچ سمت و سوی قضاوت گرانه‌ای به چالش بکشد. در این چالش همراه ما باشید

داوود کنشلو (فعال رسانه):آینده روشنی برای سینمای کودک متصور نیستم

توقع اینکه سینمای کودک به شرایط آن دوره طلایی خود برگردد قطعاً توقع بیجایی است چون ابزاری که در آن مقطع در اختیار سینماگر کودک قرار داشت امروز نیست. ما در آن دوران سینماهایی داشتیم که مختص اکران و نمایش فیلم‌های کودک بودند، نه یک یا دو سینما مجموعه سینماهای در حجم گسترده چه در تهران و چه در شهرستان‌. این امکانات در اکران باعث می‌شد که دغدغه سینماگر کودک در حوزه پخش و اکران از بین برود در امر تولید نیز جدا از حمایت‌های دولتی فیلمساز از حمایت‌های بخش خصوصی هم برخوردار می‌شد، بخش خصوصی به طور جدی به این حوزه ورود می‌کرد چون فیلم‌ها در گیشه موفق بودند و همین امر باعث می‌شد که بخش خصوصی و فیلمساز انگیزه حضور و سرمایه‌گذاری در این حوزه را داشته باشند. البته استثنائاتی هم در زمان حال وجود دارد، یعنی ممکن است، فیلمی در حال حاضر تولید شود و فروش خوبی هم داشته باشد ولی این مسئله کلیت سینمای کودک را در بر نمی‌گیرد. بنابراین من در این فضا آینده روشنی را برای سینمای کودک متصور نیستم.