این روزها بواسطه چند اجرای همزمان نام نمایشنامه در انتظار گودو را زیاد می‌شنویم. این نمایشنامه که از مهمترین و پر سروصداترین نمایشنامه‌های ساموئل بکت است، این‌بار توسط علیرضا حاجی بابایی و گروه جوانش با رویکردی جسورانه به روی صحنه رفته و در تالار اصلی مولوی با مخاطبانش دیدار می‌کند. در ادامه گفتگوی خبرنگار صبا با عوامل این نمایش را می‌خوانید.

فرهاد قائمی مهدوی:از دکوری عظیم تا کنده درخت

به عنوان مدیر اجرایی پروژه کمی در مورد چگونگی روند شکل گیری این نمایش بگویید

این نمایش حدود چهار سال پیش استارت خورد، البته سر کار دیگری با آقای بابای و آقای زنجانی آشنا شده بودم و می‌دانستم که متن در انتظار گودو برای آقای بابایی دغدغه شده است. در انتظار گودو اثر سنگینی بود اما من پس از شنیدن طرح‌هایی که در ذهن کارگردان بود، مجاب شدم که با این گروه همکاری کنم. آقای بابایی جوان خوش فکری است البته ایده‌های ایشان در ابتدا کمی متفاوت و از نظر اجرایی پیچیده‌ بود که در حین کار به تعادل رسید و ایده‌های جذاب‌تری که در اجرا می‌بینید از دل آنها بوجود آمد. پیشنهاد من به ایشان این بود که بیشتر به سمت ساده کردن بروند، بخصوص در زمینه دکور که نظر اولیه ایشان روی یک دکور عظیم بود که باید سازه‌ای در فضای آزاد می‌بود که در نهایت به دو کنده درخت رسید. مهمترین علتی که باعث شد من در کنار اثر بمانم روند رو به رشدی بود که ایده‌ها و نظریات در شکل‌های اجرایی داشت. من مدام تاکید می‌کردم که هیچ عجله‌ای نداشته باشند و اجازه بدهند که اجرا به جایی برسد که بتوانند پشت آن بایستند. بخصوص برای یک کارگردان کار اولی که امضای اولش در کارنامه حرفه ای او بسیار تاثیرگذار است. خوشبختانه اثر به نتیجه مقبولی رسیده و تاثیر حمایت‌های آقای زنجانی چه در بخش بازیگردانی و هدایت بازیگران و باقی امور غیر قابل انکار است. دوستانی مانند آقای رضا فیاضی، تورج فرامرزیان، احمد معمار و سعید صدیقیان که همه تئاتری، کاربلد و سخت پسندند اثر را دیدند و خوشبختانه مورد قبول و پسندشان بود.