همزمان با ۲۸ اکتبر «روز جهانی انیمیشن»، گروه سینمایی هنر و تجربه مجموعه انیمیشن‌های کوتاه هنری را با عنوان «رویاهای رنگی» از روز شنبه ششم آبان در سینماهای منتخب هنر و تجربه اکران می‌کند. آثاری که در این مجموعه به نمایش درمی‌آیند در جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی شرکت کرده و جوایز معتبری را کسب کرده‌اند.این مجموعه شامل فیلم‌های کوتاه «سیم ششم» به کارگردانی بهرام عظیمی، «سوزن‌بان» به کارگردانی مهدی خرمیان، «پسر دریا» به کارگردانی عباس جلالی یکتا، «گذشته» به کارگردانی حمید محمدی، «ملکوت» به کارگردانی فرنوش عابدی، «کلاغ» به کارگردانی اهورا شهبازی، «بالانس» به کارگردانی برزان رستمی، «شهر خاموش» به کارگردانی امیر مهران، «دیوار چهارم» به کارگردانی محبوبه کلایی و «اکتسابات انتسابی» به کارگردانی سمانه شجاعی است.خبرنگار صبا با پنج نفر از کارگردان‌هایی که آثارشان در این پکیج قرار گرفته گپ و گفتی پیرامون آثار و شکل‌گیری این حرکت داشته است که در ادامه می‌خوانید.

 بهرام عظیمی(کارگردان انیمیشن کوتاه سیم ششم):درویش خان، اولین کشته در تصادفات رانندگی ایران است

سیم ششم چند دقیقه‌ای است و از چه تکنیکی برای ساخت آن استفاده کرده‌اید؟

این اثر ۱۵ دقیقه است، به صورت سه بعدی و در طول دو سال ساخته شده است. تهیه کنندگی اثر را خودم بر عهده داشتم و از مجموعه سینماهای مستند تجربی است که توانسته است، چندین جایزه از جشنواره های داخلی و خارجی دریافت کند. نویسنده سیم ششم مهناز عادلی است.ما در تولید این اثر تیم کوچکی داشتیم وکل کارهای مختلف آنرا ۵ نفره انجام ‌دادیم.

موضوع انیمیشن سیم ششم چیست؟

سیم ششم یک انیمیشن مستند گونه است که بخش‌های فانتزی هم دارد. این اثر به زندگی درویش‌خان می‌پردازد که یکی از چهره‌های برجسته موسیقی ایران و مخترع سیم ششم تار است است. درویش خان ۹۰ سال پیش دار فانی را وداع گفته و اولین کشته در تصادفات رانندگی در ایران است. کسانی که این فیلم را می‌بینند در کنار جذابیتی که خود فیلم دارد با این شخصیت آشنا می‌شوند. شاید ۹۸ درصد مردم این مرد بزرگ را نشناسند و حتی اگر اسمش را  شنیده باشند ندانند که او که بود و چه کاره بود و در چه دوره‌ای زندگی می‌کرد. جالب است که بدانید که در زمان مرگ ایشان، هیچ قانون راهنمایی رانندگی در ایران وجود نداشته و پس از کشته شدن ایشان به خاطر اینکه او فردی شناخته شده‌ بود،  قوانین راهنمایی رانندگی ابتدایی وضع شده است.

 به عنوان کسی که سال‌هاست در انیمیشن ایران فعالیت می‌کنید، سیر تحولی انیمیشن در ایران را چگونه ارزیابی کرده اید؟

حدود ۱۰ سال است که بسیاری از  دانش آموختگان انیمیشن  درجه یک ما در تخصص‌های مختلف کشور فعالیت می‌کنند. به خاطر کسادی بازار انیمیشن در مملکت و به خاطر اینکه تهیه کننده دولتی هزینه‌ای که باید را نمی‌کند و از آن بدتر برای نورچشمی‌های خود هزینه می‌کنند. به خاطر هزینه بالای تولید انیمیشن، تهیه کننده خصوصی هم نمی‌تواند وارد پروسه ساخت انیمیشن شود چرا که تولید یک اثر ممکن است سه الی چهار سال طول بکشد تا ساخته شود. فعالین حرفه ای انیمیشن به خاطر بی توجهی دولت‌های قبل و این دوره نسبت به مسئله انیمیشن  و هزینه نکردن برای آن، این عرصه را ترک کرده‌اند و جالب اینجاست که به آنها انگ‌هایی نیز زده شده است! در صورتی که مهاجرت افراد درجه یک و حرفه‌ای عمدتا به خاطر نبود کار بوده است وگرنه هیچ کس عاشق چشم و ابروی خارجی‌ها نبوده و نیست. بنابراین از سال ۱۴۰۰ تا بحال خود بنده هم  فیلم انیمیشن نساخته‌ام درحالیکه قرار بود یک انیمیشن سینمایی بلند به تهیه کنندگی آقای ابوالحسنی بسازم  که ایشان به رحمت خدا رفتند. بعد از آن چند ارگان دولتی با من صحبت کردند که آن سینمایی که می‌خواستی با آقای ابوالحسنی بسازی را بیا با ما بساز ولی تاکنون هیچ قدمی در این راه برنداشته‌اند. حال درآمد من از انیمیشن نیست و از طریق تلویزیون و کارگردانی هنری برنامه‌های مختلف تلویزیون درآمد کسب می‌کنم ولی می‌بینم زندگی همکارانی را که فقط تخصص‌شان انیمیشن است و به علت نبود کار و بودجه از هم پاشیده است و درمانده شده‌اند. مهاجرت عده ای از متخصصان انیمیشن به همین دلیل بود و در واقع درست زمانی که انیمیشن ایران می‌توانست پیشرفت چشمگیر داشته باشد و اتفاقات خوبی را در آن شاهد بودیم، همزمان شد به روی کار آمدن دو دولتی فعلی که عملا انیمیشن برایشان مهم نیست. هرچند که در کلام  زیاد راجع به آن می‌گویند!  امروز آثار خوب بسیار اندک ساخته می‌شوند آثاری مثل بچه زرنگ و … در حالیکه می‌توانستیم در یکسال ۵ اثر مانند این ها را  داشته باشیم. در سال ۱۴۰۲ ساخت یک انیمیشن درجه ۱  که بتوانید آن را در ایران  و کشورهای اطراف اکران کنید حدود ۸۰ میلیارد هزینه دارد در این شرایط تهیه کننده خصوصی با خود می‌گوید من با ۸۰ میلیارد می‌توانم ۳ فیلم کمدی ظرف مدت ۶ ماه بسازم و برگشت سرمایه‌ام تضمین است پس اگر ۲۰ میلیارد توسط نهاد خصوصی هزینه شد باید ۶۰ میلیارد بقیه توسط دولت هزینه شود! هزینه ای که سالهاست می‌پردازند. اما در این دو دوره که گفتم به نور چشمی ها تعلق می‌گیرد، اندک آثار خوب و حرفه ای را شاهد هستیم، در این میان اصلا از نظر من موضوع مهم نیست، هر موضوعی مخاطب داشته باشد، قابل دفاع  و بحث است. ناراحتی ونگرانی من از گروه‌ها و کسانی است که تولیداتشان ضعیف است و بودجه هم می‌گیرند،  این بسیار آزار دهنده است. اگر بودجه‌ای در این مملکت برای انیمیشن وجود دارد باید به نوعی یکسان تقسیم شود تا شاهد گوشه نشینی حرفه‌ای‌ها نباشیم.