سالن سایه تئاتر شهر این شب‌ها میزبان نمایش مامان است که در دسته عروسکی بزرگسالان جای دارد و مخاطبان بیش از ۱۴ سال را به دیدن این نمایش فرا می‌خواند. الهام سلج محمودی نویسنده و کارگردان اثر بعد از سال‌ها دوری از عرصه نمایش عروسکی با این اثر توانسته جوایز متعددی را از نوزدهمین جشنواره عروسکی مبارک کسب کند. در ادامه گفت و گوی خبرنگار صبا با عوامل این نمایش را می‌خوانید.

علی باروتی (عروسک‌گردان و صدا پیشه):شخصیت پسر از زیست خودم دور نیست

ورود شما به دنیای نمایش عروسکی چگونه بود؟

من از سال ۸۰ و از تالار هنر فعالیت حرفه‌ای تئاترم را بخصوص در زمینه کودک و با کارهای آقای رضا عبدالعلی‌زاده شروع کردم بعدها از طریق کار کودک با کارهای عروسکی آشنا شدم و در این فیلد با افرادی مانند  خانم انصاری، آقای غریب‌پور و آقای پاکدست که همگی صاحب سبک و استاد هستند همکاری کردم.

 در شکل دادن به لحن و صدای پسر بیشتر کدام ویژگی‌‌اش را مورد توجه قرار دادید؟

پسر از لحاظ صدا و تیپ شخصیتی از خودم دور نیست و از آنجایی که چند سال پیش پدر و مادر خودم را هم از دست داده بودم و تجربه این چنینی داشتم از نظر حسی و ادراکی به نقش نزدیک بودم.

 چه مدت درگیر تمرینات این اثر نمایشی بودید؟

ما از شهریور پارسال تمرینات را آغاز کردیم و می‌شود گفت یک سال و نیم است که این تمرینات ادامه داشته  کار در این یک سال و نیم هم از لحاظ طراحی صحنه و هم عروسک و عروسک گردانی و دیالوگ‌ها تغییرات زیادی داشت.

 در بخش‌های مختلف نمایش عروسکی حضور داشته‌اید آن‌ را چطور ارزیابی می‌کنید؟

فکر می‌کنم این اتفاق نادری برای یک بازیگر و بازی دهنده ا‌ست. چون همزمان در کانون پرورش فکری یک کار عروسکی کودک دارم که اثر رامین کهن است و در تئاتر شهر هم یه کار عروسکی بزرگسال روی صحنه می‌برم. واژه نمایش عروسکی را به هر کسی که می‌گویید در ابتدا نمایش کودک یا عروسک دستکشی به ذهنش خطور می‌کند فکر می‌کنم که این مسئله باید متداول شود، باید به نمایش عروسکی پرداخت بیشتری شود، از لحاظ جذب مخاطب که ما در نمایش مامان موفق بودیم و مخاطبان زیادی داشتیم که تاکنون هیچ وقت نمایش عروسکی ندیده بودند. فکر می‌کنم در این سال‌ها در مجموعه تئاتر شهر هر ۵، ۶ سال یکبار یک اثر تئاتر عروسکی بزرگسال روی صحنه رفته است. با تغییر این سیاستگذاری‌ها به رشد و متداول شدن تئاتر عروسکی بزرگسال کمک خواهد شد.

سخن پایانی

رویکرد کلی تئاتر خیلی به سمت مسائل گنگ و پیچیده پیش رفته و مسائل اجتماعی، احساسی و رفتاری کمتر مورد توجه قرار گرفته که فکر می‌کنم باید بیشتر به این بعد از دغدغه‌های انسانی پرداخته شود. فقدان و از دست دادن را همه انسان‌ها در زندگی تجربه می‌کنند به خصوص پس از گذراندن دوران کرونا که ما را با مرگ بیشتر آشنا کرد. در نهایت امیدواریم همه مشکلات تئاتر حل شود.
مریم عظیمی