وقتی جامعه کارشناسان و منتقدان سینمای ایران از روییدن قارچ گونه جشنواره‌ها در فضای سینمای ایران صحبت می‌کنند برخی مدیران با تصور این که مخالفت با چنین رویدادهایی شاید به گونه‌ای نظر تنگی این افراد است بلافاصله جبهه می‌گیرند و….

اما به گمان من  واقعیت امر این است که هیچ کس با برگزاری هیچ جشنواره‌ای مخالفتی ندارد بلکه سیاست غلط در نوع برگزاری، آن رویداد را در بوته نقد قرار می‌دهد که ماحصل و برآیند آن نقد و تحلیل این است که به دلیل عدم خروجی مناسب به سبب سیاستگذاری غلط، آن جشنواره بودجه بر باده بیت‌المال است و چه بسا نتیجه معکوسی نیز از آن جشنواره استنتاج شود. به همین فکت ساده است که در ارتباط با برگزاری چنین رویدادهای رنگارنگی برخی اهالی رسانه مخالفت می کنند.

در آخر هفته‌ای که گذشت در بین جشنواره‌های رنگارنگ سینمایی پس از ده سال شاهد برگزاری دومین جشنواره‌ای بودیم که به فعالیت‌های آموزشگاه‌های آزاد بازیگری سراسر کشور اختصاص داشت و نکته مثبت این گردهمایی  آشنایی مدیران آموزشگاهای سراسر کشور با هم بود که خیلی‌هایشان با هم هیچ آشنایی نداشتند. در حال حاضر ۳۴۷ آموزشگاه آزاد سینمایی در سراسر کشور فعالیت‌ می‌کنند که از این تعداد ۱۱۱ آموزشگاه در تهران است. این آموزشگاه‌ها هنرمندانی تربیت می‌کنند که وارد جامعه می‌شوند و نیاز است استعدادهای آنها دیده و محلی برای عرضه آن استعدادها داشته‌ باشند.

با توجه به ۱۱۱ آموزشگاه فعال در تهران معدود مدیران این آموزشگاه‌ها در این جشنواره و همچنین نشست‌ها حضور داشتند که این خود موضوع قابل تاملی است.

برگزاری این جشنواره ایده خوبی بود و فی‌النفسه می‌تواند مثبت باشد اما همانگونه که پیش از این به آن اشاره شد نوع سیاستگذاری، برنامه‌ریزی و ساختار شکلی برگزاری یک رویداد است که به نظر، زحمت خود عزیزان برگزار کننده را هم به باد می‌دهد.

در چالش این هفته روزنامه صبا از زبان مدیران آموزشگاه‌ها و مدیران ارشد وزارت فرهنگ و سازمان سینمایی چالش‌هایی که این آموزشگاه‌ها با آن روبرو هستند زیر ذره‌بین قرار گرفته است که در ادامه می‌خوانید.

درحال حاضر یکی از مسائلی که ما داریم این است که آموزشگاه‌ها معمولا مهارت‌های سینمایی، قاب بندی، فیلمبرداری و تدوین را آموزش می‌دهند اما به هرحال بچه‌ها را باید با موضوعات اصلی آشنا کنیم و توقع اصلی ما این است که در کنار آموزش‌هایی که به هنرجویان می‌دهند به بحث قوانین هم بپردازند.

در مهم‌ترین کارهایی که باید انجام شود این است که فردی که فیلم‌ساز است و  سالیان سال باید با مردم ارتباط بگیرد ابتدایی‌ترین مسائل را آموزش نمی‌بیند و چگونگی حرف زدن در جامعه و دانستن قوانین کشور، بایدها و نیایدها برای تمام هنرجویانی که می‌خواهند در این مسیر حضور داشته باشند، واجب است.

گاهی می‌شنویم فیلمی توقیف شده است، خب وقتی فیلم قوانین مشخص شده را رعایت نکرده باشد با کلمه توقف و توقیف مواجه خواهد شد و علتش این است که قوانین را آموزش نداده‌ایم. یکی از مسائلی که می‌خواهیم به هنرجویان آموزش داده شود، این مشکل بزرگ است که در حوزه سینما به دلیل بازاری که وجود دارد شرایط متفاوت است.

من فکر می‌کنم می‌شود با معاونت توسعه فناوری و تحقیقات سینمایی به راهکارهایی رسید و حتما پیگیر خواهیم شد؛ ما به عنوان مرجع قانونی در قبال همه آثار تولیدی باید پاسخگو باشیم و قطعا در همه موارد چنین جریاناتی را را داریم. بنظرم می‌توان بحث قانونی را با یک شکل خاص دید.