وقتی جامعه کارشناسان و منتقدان سینمای ایران از روییدن قارچ گونه جشنواره‌ها در فضای سینمای ایران صحبت می‌کنند برخی مدیران با تصور این که مخالفت با چنین رویدادهایی شاید به گونه‌ای نظر تنگی این افراد است بلافاصله جبهه می‌گیرند و….

اما به گمان من  واقعیت امر این است که هیچ کس با برگزاری هیچ جشنواره‌ای مخالفتی ندارد بلکه سیاست غلط در نوع برگزاری، آن رویداد را در بوته نقد قرار می‌دهد که ماحصل و برآیند آن نقد و تحلیل این است که به دلیل عدم خروجی مناسب به سبب سیاستگذاری غلط، آن جشنواره بودجه بر باده بیت‌المال است و چه بسا نتیجه معکوسی نیز از آن جشنواره استنتاج شود. به همین فکت ساده است که در ارتباط با برگزاری چنین رویدادهای رنگارنگی برخی اهالی رسانه مخالفت می کنند.

در آخر هفته‌ای که گذشت در بین جشنواره‌های رنگارنگ سینمایی پس از ده سال شاهد برگزاری دومین جشنواره‌ای بودیم که به فعالیت‌های آموزشگاه‌های آزاد بازیگری سراسر کشور اختصاص داشت و نکته مثبت این گردهمایی  آشنایی مدیران آموزشگاهای سراسر کشور با هم بود که خیلی‌هایشان با هم هیچ آشنایی نداشتند. در حال حاضر ۳۴۷ آموزشگاه آزاد سینمایی در سراسر کشور فعالیت‌ می‌کنند که از این تعداد ۱۱۱ آموزشگاه در تهران است. این آموزشگاه‌ها هنرمندانی تربیت می‌کنند که وارد جامعه می‌شوند و نیاز است استعدادهای آنها دیده و محلی برای عرضه آن استعدادها داشته‌ باشند.

با توجه به ۱۱۱ آموزشگاه فعال در تهران معدود مدیران این آموزشگاه‌ها در این جشنواره و همچنین نشست‌ها حضور داشتند که این خود موضوع قابل تاملی است.

برگزاری این جشنواره ایده خوبی بود و فی‌النفسه می‌تواند مثبت باشد اما همانگونه که پیش از این به آن اشاره شد نوع سیاستگذاری، برنامه‌ریزی و ساختار شکلی برگزاری یک رویداد است که به نظر، زحمت خود عزیزان برگزار کننده را هم به باد می‌دهد.

در چالش این هفته روزنامه صبا از زبان مدیران آموزشگاه‌ها و مدیران ارشد وزارت فرهنگ و سازمان سینمایی چالش‌هایی که این آموزشگاه‌ها با آن روبرو هستند زیر ذره‌بین قرار گرفته است که در ادامه می‌خوانید.

در سفرهایی که به استان‌ها داشتم متوجه این امر شدم که ارتباطی بین آموزشگاه‌ها و بدنه سینما وجود ندارد. آقای آشنا وقتی پیشنهاد داد این گردهمایی ایجاد شود گفتم بهترین فرصت است که مدیران آموزشگاه‌ها با یکدیگر آشنا شوند و ما هم نقطه نظرات خود را اعلام کنیم و برای سال آینده برنامه جدی‌تر داشته باشیم.

یادم است زمانی در دهه ۶۰ خیلی از فیلمسازان حرفه‌ای مقوله فیلم کوتاه را جدی نمی‌گرفتند امروز معتقدم یک جایگاه جدیدی در فرایند تولید و آموزش شکل گرفته و آن آموزشگاه‌ها هستند، آموزشگاه‌های ما در سراسر کشور در رشته‌های مختلف خیلی وقت‌ها خروجی داشته‌اند و برخی از بازیگران بزرگ حاصل تربیت این آموزشگاه‌ها هستند مثلا زنده یاد تارخ در آموزش چنین نقشی داشت. این جشنواره مخالفان و موافقانی در سازمان سینمایی و خارج از آن داشت. خیلی‌ها معتقدند این تکثر جشنواره‌ها چه معنایی دارد. البته من معتقدم یکی از هدفمند‌ترین جشنواره‌ها همین جشنواره است.

من با مشکلات تک‌تک آموزشگاه‌ها آشنا هستم؛ نداشتن ملک‌های مسکونی و اجاری، نداشتن تجهیزات در آموزشگاه‌ها، بیمه، مواردی برای زیرساخت آموزشگاه‌ها و… از جمله آنها هستند. به امور آنان واقف هستم اما واقعیت این است وظیفه وزارت فرهنگ تخصیص مجوزها بوده و در این سال‌ها ارتباط آموزشگاه‌ها با سازمان سینمایی قطع بوده است. امیدوارم از سال بعد شاهد تولیدات خوبی در آموزشگاه‌ها باشیم و حتی دوستان بتوانند از ظرفیت انجمن سینمای جوانان ایران استفاده کنند. درجه‌بندی آموزشگاه‌ها، طرح صلاحیت اساتید و… از جمله دغدغه‌های ماست.

قطعا وظیفه سنگینی در زمینه تربیت نیرو بر عهده آموزشگاه‌هاست پس صرفاً هدف در تأسیس یک آموزشگاه، مسایل اقتصادی نبوده است، امروز که وارد این مرحله شده‌اند باید بدانند چه وظیفه خطیری دارند و در کنار اینکه تلاش می‌شود متخصصانی را تربیت کنند باید بحث دروس معرفتی را هم در نظر بگیرند. ما فیلمساز تربیت می‌کنیم اما آنها باید به مسایل دیگر هم واقف باشند. اینکه بدانند چه تعهدی نسبت به جامعه دارند، چه فیلمی می‌سازند و… این مسایل در آموزشگاه‌ها باید طرح شود. هنرجویان باید بدانند تنها گرفتن جوایز و تندیس‌ها مهم نیست چون درنهایت تندیس‌ها در خانه باقی خواهد ماند اما باید نیرو برای تأثیرگذاری بر روان و روح مردم تربیت شود زیرا هر اثر هنری که تولید می‌شود با روح وروان مردم سر و کار دارد.