وقتی جامعه کارشناسان و منتقدان سینمای ایران از روییدن قارچ گونه جشنواره‌ها در فضای سینمای ایران صحبت می‌کنند برخی مدیران با تصور این که مخالفت با چنین رویدادهایی شاید به گونه‌ای نظر تنگی این افراد است بلافاصله جبهه می‌گیرند و….

اما به گمان من  واقعیت امر این است که هیچ کس با برگزاری هیچ جشنواره‌ای مخالفتی ندارد بلکه سیاست غلط در نوع برگزاری، آن رویداد را در بوته نقد قرار می‌دهد که ماحصل و برآیند آن نقد و تحلیل این است که به دلیل عدم خروجی مناسب به سبب سیاستگذاری غلط، آن جشنواره بودجه بر باده بیت‌المال است و چه بسا نتیجه معکوسی نیز از آن جشنواره استنتاج شود. به همین فکت ساده است که در ارتباط با برگزاری چنین رویدادهای رنگارنگی برخی اهالی رسانه مخالفت می کنند.

در آخر هفته‌ای که گذشت در بین جشنواره‌های رنگارنگ سینمایی پس از ده سال شاهد برگزاری دومین جشنواره‌ای بودیم که به فعالیت‌های آموزشگاه‌های آزاد بازیگری سراسر کشور اختصاص داشت و نکته مثبت این گردهمایی  آشنایی مدیران آموزشگاهای سراسر کشور با هم بود که خیلی‌هایشان با هم هیچ آشنایی نداشتند. در حال حاضر ۳۴۷ آموزشگاه آزاد سینمایی در سراسر کشور فعالیت‌ می‌کنند که از این تعداد ۱۱۱ آموزشگاه در تهران است. این آموزشگاه‌ها هنرمندانی تربیت می‌کنند که وارد جامعه می‌شوند و نیاز است استعدادهای آنها دیده و محلی برای عرضه آن استعدادها داشته‌ باشند.

با توجه به ۱۱۱ آموزشگاه فعال در تهران معدود مدیران این آموزشگاه‌ها در این جشنواره و همچنین نشست‌ها حضور داشتند که این خود موضوع قابل تاملی است.

برگزاری این جشنواره ایده خوبی بود و فی‌النفسه می‌تواند مثبت باشد اما همانگونه که پیش از این به آن اشاره شد نوع سیاستگذاری، برنامه‌ریزی و ساختار شکلی برگزاری یک رویداد است که به نظر، زحمت خود عزیزان برگزار کننده را هم به باد می‌دهد.

در چالش این هفته روزنامه صبا از زبان مدیران آموزشگاه‌ها و مدیران ارشد وزارت فرهنگ و سازمان سینمایی چالش‌هایی که این آموزشگاه‌ها با آن روبرو هستند زیر ذره‌بین قرار گرفته است که در ادامه می‌خوانید.

از همان اولین روزهای ورودم به سازمان سینمایی جلسه‌ای با مدیران آموزشگاه‌های سراسر کشور داشتم و این مدیران، خواسته‌هایی از سازمان سینمایی داشتند. یکی از آن خواسته‌ها برگزاری مجدد جشنواره آموزشگاه‌های آزاد سینمایی بود که آخرین بار ۱۰ سال پیش برگزار شد.

برنامه‌ برگزاری این جشنواره در سال ۱۴۰۲ با رئیس سازمان سینمایی مطرح شد. این موضوع از آن جهت اهمیت پیدا می‌کند که هنرمندان باید آثار و فعالیت‌های یکدیگر را رصد کنند. این جشنواره می‌تواند محلی برای دیده شدن استعدادها و شناسایی آنها باشد تا نسل جدید وارد چرخه سینما شود.

هر چند دانشگاه‌ها وظیفه آموزش دارند، آموزشگاه‌های سینمایی نیز در کنار دانشگاه‌ها وظیفه آموزش دارند تا فرصت برای فعالیت همه هنرمندان را فراهم کند و این هنرمندان‌ می‌توانند در جشنواره حضور پیدا کنند.