وقتی جامعه کارشناسان و منتقدان سینمای ایران از روییدن قارچ گونه جشنواره‌ها در فضای سینمای ایران صحبت می‌کنند برخی مدیران با تصور این که مخالفت با چنین رویدادهایی شاید به گونه‌ای نظر تنگی این افراد است بلافاصله جبهه می‌گیرند و….

اما به گمان من  واقعیت امر این است که هیچ کس با برگزاری هیچ جشنواره‌ای مخالفتی ندارد بلکه سیاست غلط در نوع برگزاری، آن رویداد را در بوته نقد قرار می‌دهد که ماحصل و برآیند آن نقد و تحلیل این است که به دلیل عدم خروجی مناسب به سبب سیاستگذاری غلط، آن جشنواره بودجه بر باده بیت‌المال است و چه بسا نتیجه معکوسی نیز از آن جشنواره استنتاج شود. به همین فکت ساده است که در ارتباط با برگزاری چنین رویدادهای رنگارنگی برخی اهالی رسانه مخالفت می کنند.

در آخر هفته‌ای که گذشت در بین جشنواره‌های رنگارنگ سینمایی پس از ده سال شاهد برگزاری دومین جشنواره‌ای بودیم که به فعالیت‌های آموزشگاه‌های آزاد بازیگری سراسر کشور اختصاص داشت و نکته مثبت این گردهمایی  آشنایی مدیران آموزشگاهای سراسر کشور با هم بود که خیلی‌هایشان با هم هیچ آشنایی نداشتند. در حال حاضر ۳۴۷ آموزشگاه آزاد سینمایی در سراسر کشور فعالیت‌ می‌کنند که از این تعداد ۱۱۱ آموزشگاه در تهران است. این آموزشگاه‌ها هنرمندانی تربیت می‌کنند که وارد جامعه می‌شوند و نیاز است استعدادهای آنها دیده و محلی برای عرضه آن استعدادها داشته‌ باشند.

با توجه به ۱۱۱ آموزشگاه فعال در تهران معدود مدیران این آموزشگاه‌ها در این جشنواره و همچنین نشست‌ها حضور داشتند که این خود موضوع قابل تاملی است.

برگزاری این جشنواره ایده خوبی بود و فی‌النفسه می‌تواند مثبت باشد اما همانگونه که پیش از این به آن اشاره شد نوع سیاستگذاری، برنامه‌ریزی و ساختار شکلی برگزاری یک رویداد است که به نظر، زحمت خود عزیزان برگزار کننده را هم به باد می‌دهد.

در چالش این هفته روزنامه صبا از زبان مدیران آموزشگاه‌ها و مدیران ارشد وزارت فرهنگ و سازمان سینمایی چالش‌هایی که این آموزشگاه‌ها با آن روبرو هستند زیر ذره‌بین قرار گرفته است که در ادامه می‌خوانید.

وقتی در قرارداد یک سری قواعد را به نفع خودمان می‌نویسیم مشکلاتی ایجاد می‌شود، پس باید قرارداد منصفانه باشد و مسایل دو طرف در آن رعایت شود.

در هر رشته مفادی وجود دارد که باید در قرارداد ذکر شود. تمام قراردادهای سینمایی ما دارای اشکال است و این موضوع از ۵۰ سال پیش همین‌گونه بوده ‌است. قراردادها باید دو سال یکبار بازنویسی شود. خانه سینما پنج هزار عضو دارد و سالی هزار پرونده شکایتی به خانه سینما می‌آید. در این میان آموزشگاه‌دار و هنرجو مواردشان جزیی است. مشکلات اصلی در خود سینماست.

در شورای داوری خانه سینما درصد بالایی از شکایت‌ها مربوط به تهیه‌کنندگان است. تا قراردادها درست نشود هیچ چیزی درست نمی‌شود من هم پیشنهاد دادم شورای قرارداد تشکیل شود. وقتی قراردادی می‌نویسیم طرف اول همیشه تهیه‌کننده است و شما با هیچکس به جز تهیه‌کننده نباید قرارداد ببندید. در قرارداد مشخصات هر دو طرف باید نوشته، موضوع مشخص و مدت قرارداد تعیین شود. یعنی باید شروع و پایان داشته باشید. حتی محل قرارداد و مبلغ دستمزد شما تعیین شود، مبلغ دریافتی هم نباید در بیش از چهار قسط تعیین شود.

درصدی از مبلغ قرارداد معمولا به‌عنوان ضمانت اجرایی در نظر گرفته می‌شود و دوستان در این مورد امکان فسخ قرارداد را در نظر می‌گیرند.

نیاز است جدا از تکنیک بازیگری، کارگردانی، فیلمبرداری و ..‌. مسایل قرارداد را هم بیاموزیم. وقتی قرارداد را به طور درست ننویسید و مدام ذهنتان درگیر باشد که آیا حق و حقوقتان را به طور کامل دریافت می‌کنید یا نه اصلا خروجی هنری خوبی هم نخواهید داشت، چون مدام فکرتان درگیر است. تمام صفحات قرارداد باید امضای دو طرف را داشته باشد. باید نامتان در بیمه‌نامه باشد.