بیتا فرهی، بازیگر و فارغ‌التحصیل رشته هنر از مدرسه «جان‌پاورس» آمریکا به دلیل عارضه ریوی و قلب در سن ۶۵ سالگی در بیمارستان دی تهران درگذشت. «مهشید» هامون که کار خود را برای نخستین‌بار جلوی دوربین داریوش مهرجویی آغاز کرد، رسما از سال ۱۳۶۸ بازیگری را آغاز و دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول زن را در هشتمین جشنواره فیلم فجر برای همین فیلم دریافت کرد.

بیتا فرهی خیلی اتفاقی وارد دنیای بازیگری شد. شاید اگر آن روز به مهمانی دایی‌اش نمی‌رفت، شغل دیگری انتخاب می‌کرد. اما قسمت این بود که او به خانه دایی‌اش برود و توسط ناصر چشم‌آذر به داریوش مهرجویی که دنبال بازیگری برای «مهشید» فیلم «هامون» بود معرفی بشود و این شد که بیتا فرهی شد. یکی از «هامون»‌ی‌ها و حالا در قابی در کنار داریوش مهرجویی، خسرو شکیبایی، عزت‌الله انتظامی، جلال مقدم، فتحعلی ‌اویسی و … ماندگار شده است.

شاید تقدیر این بود که او همزمان با چهلمین روز درگذشت مهرجویی از دنیا برود تا «هامون» همچنان معناهای دیگری برای ما داشته باشد و نکته قابل تامل‌تر اینکه آخرین فیلمش در سینما، «لامینور» بود که آخرین ساخته داریوش مهرجویی هم شد.

.

خبرنگار صبا در پی در گذشت این بانوی سینمای ایران درباره او با هنرمندان سینما همکلام شده‌ است. همگان از او با نام بانو یاد می‌کنند چرا که نه تنها با بازی در «بانو» بلکه با زیست واقعی در بازی زندگی این عنوان را برایش برگزیده شده بود.

روزنامه صبا در گذشت این هنرمند ارزنده را به خانواده و اهالی سینمای ایران تسلیت می‌گوید. روحش شاد و نام و یادش ماندگار.

با بیتا فرهی یاد و خاطرات فیلم سینمایی «هتل کارتن» برایم تداعی می‌شود، ما در آن کار با هم همکاری داشتیم و بانو فرهی بسیار برای من عزیز بودند. درواقع احساس می‌کردم ایشان مادرم هستند چرا که ایشان نیز همچنین حسی را به من منتقل می‌کردند. بیتا فرهی بسیار با محبت و از دست دادن او برای من سخت بود. به هرحال من در «هتل کارتن» ابتدا بازی می کردم و بعد مسئولیتی را در پشت صحنه برعهده گرفتم که همین باعث شد، تعامل بالاتری با گروه داشته باشم و اوقات بیشتری را در کار صرف کنم؛ از همانجا با بیتا فرهی رابطه عمیقی را آغاز کردم. ایشان خیلی خانم و همچنین بسیار دارای صفات برجسته ای بودند و علاوه بر اینکه خودم کارهایشان را دوست داشتم و به جد بازی ایشان را دنبال می‌کردم، بین عوامل و گروه محبوب بودند و این خیلی تلخ است که ما در فقدان او به سر می‌بریم.