رضا ساغری به سراغ متنی از جان میلینگتون سینگ رفته و با گروه جوانش در سالن نوفل لوشاتو این روزها فضایی کلاسیک و ایرلندی را به نمایش می‌گذارد. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار صبا با عوامل این کارگردان را می‌خوانید.

شما را بیشتر بشناسیم

من سال ۹۸ در کلاس بازیگری داریوش ارجمند شرکت کردم و تا سال ۹۹ کلاس می‌رفتم  و اکنون در دانشگاه رشته ادبیات نمایشی می‌خوانم. پس از دوره اولیه تجربه کردن در تئاتر را آغاز کردم و اولین اجرای من نمایش مرد مشکوک بود و آخرین اثری که قبل از دلاور سرزمین غرب انجام دادم مهر ماه همین امسال و نمایش در انتظار گودو بود که در سالن  اصلی مولوی اجرا رفت

شخصیت پگین یک قلدر مآبی خاصی دارد و در عین حال هم به شدت تشنه محبتی است که مسلماً از سمت پدر دریافت نمی‌کند. نزدیک شدن به این کاراکتر چگونه بود؟

کاراکتر پگین به نوعی شخصیت محوری داستان است و تمام عقده‌های درونی اثر به نوعی از درون پگین بیرون می‌آید که نمودش در رفتارهای پگین با بقیه کاراکترهای داستان و تفاوتی که با شخصیت کریستی شخصیت اول مرد داستان دارد. اولین قدم برای‌مان آشنایی با همان فضای ایرلندی بود تا بتوانیم حال و هوا و اتمسفر نمایشنامه را درک کنیم. اینکه در چه فضا و زمانی این داستان اتفاق می‌افتد و اتفاقات اجتماعی آن دوره برای ایرلندی‌ها چه بوده است. بعد کم کم به خود کاراکترهای آن روستا نزدیک شدم و کاراکتر پگین را بیشتر شناختم. کارگردان هم در نزدیک شدن به نقش‌ها بسیار به ما کمک می‌کرد و دیالوگ به دیالوگ برای ما توضیح می‌دادند و از ما راجع به کاراکترهای‌مان تحلیل می‌خواستند. برای اینکه کاراکتر پگین را بهتر درک کنم تلاش کردم به کتاب‌ها و فیلم‌هایی که نزدیک به این فضا هستند رجوع کنم.

 سخن پایانی

باید به دانشجویان و فضای دانشجویی تئاتر بیشتر پرداخته شود. تئاتر دانشجویی و جشنواره دانشجویی باید بیشتر جان بگیرد. در حال حاضر فضا برای بچه‌هایی که بسیار با استعداد هستند و انرژی زیادی برای شروع و ادامه این کار دارند کم است و  شاید بشود گفت که دارد کاملاً از بین می‌رود. امیدواریم فضای بهتری شکل بگیرد تا این حجم از انرژی تلف نشود و به ثمر بنشیند.

فائزه زارع زاده فرد