امین میری، متولد ۱۳۵۸ از زاهدان و فارغ‌التحصیل رشته کامپیوتر است. وی از سال ۱۳۷۰ فعالیت حرفه­ای خود را از تئاتر آغاز کرد و تاکنون حدودا بازی در ۱۰۰ اثر نمایشی را تجربه کرده است. از مهم­ترین آثاری وی می­توان به بازی در هناس، بدون قرار قبلی، شبی که ماه کامل شد، سه کام حبس، کت چرمی، سقوط، نجلا و… اشاره کرد. به بهانه بازی اخیرش در فیلم نپتون با او گفت‌وگو کردیم که در ادامه می­خوانید.

همکاری با تیم نپتون چطور شکل گرفت؟

خب در ابتدا، فیلمنامه نپتون به من پیشنهاد شد، مطالعه کردم، دوستش داشتم و با  نقش ارتباط برقرار کردم. همچنین بیشتر گروه و آقای غفاریان را نیز می­شناختم و همین موضوع، همکاری را برایم جذاب­تر ­کرد.

از ویژگی­های نقشتان بگویید؟

بازی در این نقش، مرزی بین خوب و بد بودن را شاملش می­شد. شاید کمدی و طنازی­هایی که کاراکتر داشت برایم بسیار جذاب بود. همچنین این کاراکتر مانند تمام آدم­ها تماما شخصیت منفی نیست. مرموز بودن و شیطنت‌هایی که این کاراکتر دارد، بخاطر شرایط و وضعیتی است که در گذشته تجربه کرده است. از طرفی نقش­هایی که در درام و داستان تاثیرگذار باشند، برایم بسیار مهم است و این کاراکتر نیز شخصیتی این چنینی داشت.

نقشی که بازی کردید چقدر نسبت به شخصیت واقعی‌تان دور یا نزدیک است؟

من معمولا به نقش­هایی که بازی می­کنم از این زاویه نگاه نمی­کنم، حتی به این مضمون فکر نمی­کنم، چرا که اعتقادم در بازیگری این است که نباید در نقشی که بازی می­کنم، به این فکر کنم که این کاراکتر کدام ویژگی­هایش به من دور یا نزدیک است؟ فکر کردن به همین چیزها، درونیاتی از خودم را در نقش به تصویر می­کشد. اگر هم، در تمام کاراکترها به این موضوع فکر کنم به یکنواختی و تکرار می­رسد. به همین­خاطر معتقدم که هرنقش دارای روحیات، روان، رفتار و فیزیک مجزاست و باید تلاش کنم تا آن را بسازم. بنظرم بازیگری مانند پیکرتراشی است. لذا در تمام نقش­هایی که تاکنون بازی کردم، اینگونه فکر کردم اما اینکه چقدر موفق بودم یا نبودم را مخاطب باید اظهار نظر کند.

از چالش‌های بازی در این فیلم بگویید؟

خب همانطور که گفتم نقشی که بازی کردم برای اینکه از فضای تلخ فیلم کم کند به طنازی و شخصیت کمیک این کاراکتر احتیاج داشت و بنظرم این یکی از چالش­های سخت بازی­ام بود، چراکه بخشی از رهایی تلخ فیلم به بر دوش کاراکتر من بود و باید آن را به درستی ادا می­کردم. فکر کردن و گفتمان با آقای غفاریان و خانم ساداتی کمک کرد تا کم‌کم به نقش مسلط شوم. لذا در تمرین­های دورخوانی که داشتیم روند شکل­گیری کاراکتر انجام شد و مسیر نهایی این نقش تکمیل شد.

هدایت بازیگری چگونه بود؟

از زمانی که فیلمنامه را خواندیم و دورخوانی را شروع کردیم، تمرین­های بازیگری تا پایان بازی­ام در زمان فیلمبرداری بود. جزئیاتی که آقای غفاریان برای رسیدن به نقش ارائه داد، خیلی در راستای هدایت نقشم مهم و حیاتی بود. از طرفی ارائه خلاقیت و بداهه پردازی برای رسیدن به نقش (چه در دوران دورخوانی و چه در پروسه ضبط)، نکته دیگری بود که آقای غفاریان دستم را باز گذاشته بود. بطور مثال من اتودم را می­زدم و ایشان یا حذف و یا قبول می‌کرد. خب بازی کردن با چنین شخصیت و روحیاتی سخت بود و مهم­ترین نگرانی­ام این بود که نقشم، اغراق شده نباشد که خدا را شکر این موضوع توسط کارگردان حل و فصل شد. البته امیدوارم که در خروجی نیز همینطور شده باشد.

کار با آقای غفاریان به عنوان یک کارگردان اولی چطور بود؟

همواره در کارنامه هنری­ام، این شانس را داشتم که با کارگردانان نامدار و درجه یکی در سینمای ایران کار کنم. در این فیلم نیز اولین باری نیست که با یک کارگردان کار اولی کار می­کردم. لذا تاکنون چندین بار با کارگردانان اولی مشغول به کار شدم و بنظرم بسیار جذاب بوده است. چراکه این کارگردانان از مسیر بسیار سختی گذشته‌اند تا به این نقطه برسند. بطور مثال مجاب کردن تهیه­کننده و سرمایه­گذار خود یک پروسه عظیمی است و همینکه توانسته از آن مرحله عبور کند، می­توان پیش­بینی کرد که وی بسیار تلاشگر است. بنظرم کارگردانان اولی جسورتر از کارگردانان مطرح هستند، چراکه افراد مطرح همواره محافظه کار هستند و تن به هرچیزی نمی­دهند. از طرف دیگر، معمولا نگاه و اندیشه کار اولی­ها بسیار جدید، جذاب و خلاق است.

در روند کار با مشکلی روبرو نبودید؟

خیر. باتوجه به اینکه این اثر مستقل است و تامین سرمایه شخصی است. می‌توانم بگویم که خدا را شکر همه چیز عالی بود و همه گروه بسیار زحمت کشیدند. فضای صمیمی از دیگر نکات مثبت این کار بود که توسط گروه تولید، تهیه و گروه کارگردانی تبیین شده بود. لذا معتقدم که تجربه با این گروه بسیار دل­چسب و لذت­بخش بود، طوریکه نقشم به پایان رسید، باز هم به صحنه می­رفتم تا عوامل را ببینم.

بنظر شما این فیلم در چهل و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر تاثیرگذار خواهد بود؟

بنظر من، تاثیرگذاری فیلم ربطی به جشنواره ندارد. چرا که فیلم نپتون، واقعا تاثیرگذار، خاص و حائز اهمیت است و درباره مسئله­ای مهم، جسورانه صحبت می­کند، طوریکه تمام خط قرمزها را رد می­کند. لذا معتقدم که تاکنون در سینمای ایران به این موضوع پرداخته نشده است. به همین­خاطر این فیلم چه در این جشنواره و چه در جشنواره­های دیگر قطعا تاثیرگذار و برای مخاطب جذاب خواهد بود.

این فیلم شانسی برای دریافت جایزه خواهد داشت؟

خب این موضوع با توجه به آثار دیگر باید قیاس شود. اما امیدوارم که داوران عادلانه به فیلم­ها نگاه کنند، مصلحت اندیشی نکنند و سیاست‌های نادرست را وارد جشنواره نکنند، چراکه در سنوات گذشته، این مسائل مطرح بود و حال نیز ممکن است مطرح باشد. لذا امیدوارم باتوجه به شایستگی کار اتفاقات خوبی نیز برایش ایجاد شود، چراکه این اثر حاصل زحمات و تلاش­های همه تیم است.