کاوه سجادی‌حسینی با ملودرامی زنانه درباره مهاجرت و فروپاشی خانواده به جشنواره فجر آمده است. فیلم «نبودنت» پس از فیلم‌های «شب بیرون»، «بوفالو» و «بی‌سر» چهارمین فیلم بلند سینمایی وی به شمار می‌رود.

پیش از این سینمای ایران تجربه ساخت آثاری با موضوع مهاجرت را داشته است و از شاخص‌ترین آن‌ها می‌توان به فیلم «پل چوبی» ساخته مهدی کرم‌پور و «ملبورن» ساخته نیما جاویدی اشاره کرد و «نبودنت» جدیدترین ساخته کاوه سجادحسینی نیز درامی اجتماعی است و قصه‌ای عاشقانه و زنانه با تم مهاجرت دارد. سجادی در یک گفت‌وگو اشاره کرده بود قصد دارد به مهاجرت‌های بی جا که باعث فروپاشی خانواده‌ها می‌شود بپردازد. خبرنگار صبا به بهانه حضور این فیلم در سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر با کاوه سجاد حسینی و شیوا سرمست بازیگر نقش اول آن گفت‌وگویی انجام داده است که در ادامه می‌خوانید.

شیوا سرمست متولد سال ۱۳۶۸ و فارغ التحصیل معماری از دانشگاه تهران مرکز است. او از سال ۱۳۸۶ فعالیت در تئاتر را شروع کرد. اما اولین کار حرفه­ای وی، بازی در فیلم «نپتون» است، البته قبل از آن نیز در فیلم «ما همه با هم هستیم»، چندین تئاتر و فیلم کوتاه ایفای نقش کرده است اما بازی در فیلم «نپتون» را به لحاظ تاثیرگذاری نقش، می­توان اولین کار جدی سرمست دانست. البته ناگفته نماند که او تاکنون چندین­بار، موفق شده تا جایزه­های مختلف بازیگری و کارگردانی را در جشنواره­های مختلف به دست آورد.

تجربه همکاری با آقای سجادی‌حسینی چگونه رقم خورد؟

این آشنایی تقریبا به سال ۱۳۹۳ بر می­گردد، یک فیلم کوتاهی را کارگردانی کردم که آقای سجادی‌حسینی، تهیه­کنندگی آن را به عهده گرفت و همین موضوع باعث همکاری­های مجدد شد. از طرفی فیلمنامه را خواندم و خیلی دوست داشتم. فیلمنامه برگرفته از فضایی مادرانه و زنانه است که خیلی وقت است چنین فیلمی از سینمای ایران ندیده‌ایم.

از چالش‌های بازی در این فیلم بگویید؟

قبل از این فیلم، متفاوت‌ترین نقشی که بازی کردم، یک زن افغان بود اما بازی در فیلم «نبودنت»، متفاوت ترین اثری بود که تاکنون بازی کردم. در این فیلم، نقش مادری را بازی می­کنم که یک زن ۴۸ ساله است. البته در اینباره چالش‌های زیادی داشتیم، چرا که من در آن مقطع زمانی ۳۲ ساله بودم و باید نقشی را بازی می­کردم که ۱۶ سال از خودم بزرگتر بود. به همین­خاطر این کاراکتر نیازمند گریم سنگین بود. اما خدا را شکر تست گریم انجام شد و نتیجه مطلوب بود. اما از لحاظ نزدیکی به کاراکتر با اینکه ازدواج نکردم اما بطور اتفاقی برای یکی از کودکان همسایه­مان مادری کردم و خب با خصیصه‌های مادری آشنا بودم. به همین­خاطر زمانی که خواستم این نقش را بازی کنم از حس این تجربه­ام، بسیار استفاده کردم. از طرفی این نقش بسیار سنگین بود و مدتی دچار فشار روانی بودم. آنقدر درگیر نقش بودم که حتی شب­ها خوابش را می­دیدم و از شدت تلخی نقشم، به جد بخشی از سیاهی موهایم به سفیدی تبدیل شد، طوریکه آقای سجادی‌حسینی به من گفت که حتما بعدکار به تراپیست مراجعه کنم. در ابتدای کار، بیشتر از هر چیز نگران این بودم که چون قرار است مقابل بازیگران حرفه­ای ایفای نقش کنم حتما به درستی از پس آن بر بیایم. اما آنقدر درگیر نقش بودم که اصلا این چیزها برایم مهم نبود.

بعد از این همه تفاوت­هایی که با این نقش داشتید، خودتان از خروجی کار راضی بودید؟

من زمانی که لباس می­پوشیدم و گریم می­کردم، ناخوداگاه همه روحیات و فیزیکم تغییر می­کرد و متناسب با کاراکتر شکل می­گرفت. یکبار یادم هست زمانی که مشغول فلیمبرداری بودم. آنقدر درگیر نقش شدم که حالم بد شد و گوشه­ای نشستم، راننده­ای که هر روز مرا به مقصد می­رساند با دیدن حال بد من، به دوستان پشت صحنه گفته بود که یک خانم غریبه­ای، آنجا نشسته و حالش خوب نیست، برایش آب ببرید. آن راننده مرا نشناخته بود و برایم بسیار عجیب بود. فکر می­کنم همانجا مزد زحماتم را گرفتم و متوجه شدم از پس نقش بر آمده‌ام.

خلاصه‌ای یک خطی از نقش‌تان بگویید.

مادری که فرزندش را از دست داده و نمی­تواند فقدان آن را باور کند.

هدایت بازیگری و روند تمرین­ها چگونه بود؟

آقای سجادی‌حسینی، بیشتر سعی می­کرد که من را در موقعیت قرار دهد تا بتوانم نقش را باور کنم. از همه مهمتر این بود که از جانب ایشان به من دیکته­ای صورت نمی­گرفت و آزادی عمل داشتم. فقط بازی مرا مدیریت و کنترل می­کرد. بطور مثال، من نقشم را اتود می­زدم و اگر مورد قبول نبود یا حذف می­شد، یا کم و یا ایده دیگری جایگزین می­شد. 

کار با آقای سجادی‌حسینی چطور بود؟ 

در دو تجربه کاری که با ایشان داشتم هیچ چیز یک طرفه نبود، همیشه باهم تعامل داشتیم، گفت‌وگو می­کردیم تا در راستای بهتر شدن کار پیش برویم. ایشان به عنوان یک کارگردان، طوری با بازیگر برخورد می­کند که بازیگر به خوبی از پس آن بر بیاید. از طرفی معتقدم که اثری با چنین موقعیتی، تاکنون از آقای سجادی حسینی مشاهده نکردیم. چراکه آثاری که اغلب ایشان کارگردانی کردند، به آن صورت از درام و داستانی این چنینی تبعیت نکرده است، اما این فیلم خیلی فضای متفاوت­تری دارد.

بنظرتان این فیلم در جشنواره فجر تاثیرگذار خواهد بود؟

واقعا نمی­توانم در این باره اظهار نظری کنم. اینکه این فیلم دیده شود و یا جایزه­ای دریافت کند به خیلی از مسائل از جمله سلیقه داوران و… بستگی دارد. اما این موضوع را می­دانم که فیلم «نبودنت»، اثری نیست که بتوان به راحتی از آن عبور کرد.

سخن پایانی؟

این اثر در مستقل­ترین حالت ممکن و با سختی­های خاص خودش ساخته شده است. لذا نه تنها حمایتی از ارگانی نداشتیم بلکه چالش­هایی هم برایمان به وجود آمد که قابل گفتن نیست. لذا با افتخار اعلام می­کنم که بسیار خوشحال و خرسندم که اولین دیده شدن حرفه­ایم در سینما با یک قصه زنانه و با یک نقش مادرانه توسط این فیلم انجام شده است.

معصومه دهقان