از «شور عاشقی» و نقشی که در آن دارید، برای‌مان بگویید.

«شور عاشقی» روایت کاروان اسرای کربلا بعد از واقعه عاشوراست. این کاروان توسط شمر از کوفه به سمت شام برده می‌شود و هنگام گذر از شهر و روستاهای طول مسیر اتفاقاتی را از سر می‌گذرانند و با شخصیت‌هایی درگیر می‌شوند که من پرسوناژ آخرین اتفاق این مسیرم و توسط شمر کشته می‌شوم.

چه فاکتوری در این کاراکتر باعث شد که این نقش را بپذیرید؟

کاراکتری که ایفای نقش آن به من پیشنهاد شد، آن‌قدر برایم جذابیت داشت که بدون توجه به کم و زیاد بودنش، آن را بپذیرم. پرسوناژ ویژه‌ای بود. یک آدم عارف‌مسلک که به ظاهر عقلش را از دست داده و با زبانی که داشت به بقیه نیش‌های سهمگینی می‌زد. با وجود این‌که به نظر بقیه بی‌عقل می‌آمد، بسیار عاقل بود. در حقیقت یک دیوانگی خاصی داشت که من را به یاد بهلول می‌انداخت و برایم بسیار جذاب بود. از همان روز اولی که قدم در این حرفه گذاشتم و فکر می‌کنم بیشتر از چهل سال است که از آن می‌گذرد تا به الان، کمترین چیزی که در پذیرفتن نقش‌ها برایم مهم بوده و به آن توجه کرده‌ام؛ کوتاهی و بلندی آن نقش‌ها بوده است. در واقع تجربه زندگی کردن آن شخصیت‎ها و تاثیری که با آن‎ها به جا می‌گذارم، اهمیت چیزهای دیگر را برایم از بین می‌برد. به نظرم از تلفیق حضورهای پررنگ‌تر و کم رنگ‌تر، کنار هم تابلوی زیباتری نقش بسته می‌شود.

به‌عنوان هنرمند پیشکسوتی که تجربه نقش‌های بسیار متفاوتی در کارنامه خود دارد، بازخورد کاراکترهای تاریخی را بیشتر از کاراکترهای غیرمستند می‌دانید یا کمتر؟

بستگی دارد اما معمولا مخاطب به پرسوناژهای تاریخی علاقه‌مند است. این را از تجربه خودم در برخورد با مردم و واکنش‌های مثبت‌شان نسبت به شخصیت‌های تاریخی‌ای که داشته‌ام، می‌گویم. تجربیاتی مانند نمایش «شکار روباه» که برگرفته از شخصیت آغامحمدخان قاجار است یا «خاطرات و کابوس‌های جامه‌دار…» که نقش دلاکی را بازی می‌کردم که شاهد قتل میرزاتقی خان فراهانی است، استقبال و توجه مردم نشانگر علاقه آنان به این پرسوناژها بود.

حضور در جشنواره فیلم فجر چقدر برای شما اهمیت دارد؟

دیده شدن برای هر کسی در هر حرفه‌ای خوب است و دیده شدن در جشنواره فیلم فجر فارغ از دریافت جایزه یا عدم دریافت آن، تشویق شدن را به همراه دارد. چرا که به هرحال اینجا همه کارها دیده می‌شود، بالطبع در ادامه‌اش دوستان و همکاران، همدیگر را می‌بینند و نکات مثبت یکدیگر را به هم می‌گویند. فکر می‌کنم هر انسان عاقلی از دیده شدن و تشویق شدن استقبال می‌کند.