کم نیستند هنرمندانی که امروز چه درجایگاه نوازنده، خواننده و آهنگساز از وضعیت موسیقی ایرانی گله‌مندند و به این مسئله اشاره دارند که موسیقی اصیل ایرانی در شرایط کنونی دراحتضار به سر می‌برد. هرچند هرکدام از این هنرمندان به فراخور دیدگاه خود، دلایل مختلف را باعث بروز چنین مسئله‌ای می‌دانند اما اغلب هنرمندان متفق‌القول براین باورند که پررنگ شدن موسیقی پاپ و پروبال دادن به این ژانر درسالهای اخیر از سوی بعضی از تهیه‌کنندگان و کنسرت‌گذاران مهم‌ترین عامل دراین زمینه بوده است. آنچه در پی می‌آید دیدگاه یکی از هنرمندان عرصه موسیقی درباره این موضوع است.

بیژن بیژنی خواننده باسابقه درعرصه موسیقی ایرانی نیز معتقد است: موسیقی پاپ به دلیل آسان پسندی توجه طیف‌های مختلفی را درجامعه به سمت خود جلب می‌کند و طبعا ساختار و محتوای این نوع موسیقی با موسیقی ملی ما تفاوت دارد. ضمن این که موسیقی اصیل ایرانی همواره درک بیشتری را به لحاظ نوع موسیقی و کلام طلب می‌کند. درواقع مخاطبی که می‌خواهد به تماشای کنسرت موسیقی ایرانی بنشیند باید با این موسیقی غنی آشنایی داشته باشد و چنان که اشاره کردم، موسیقی پاپ مردم پسندتر است و از عمومیت بیشتری در جامعه برخورداراست. ضمن این که عمدتا کسانی به سمت این نوع موسیقی جذب می‌شوند که آشنایی چندانی با موسیقی به طورکلی ندارند.

این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: نکته‌ای که امروز درباره موسیقی ایرانی وجود دارد این است که در قیاس با موسیقی پاپ، سرمایه گذارکمتری به این سمت و سو می‌آید. به همین خاطر است که تعداد کنسرت‌های موسیقی پاپ به نسبت موسیقی سنتی درسالهای اخیر با رشد چشمگیر و نابرابری توام شده است. شاید به این خاطر که بازگشت سرمایه در کنسرت‌های پاپ بیشتر است. نه تنها کنسرت های موسیقی اصیل ایرانی درحال حاضر در انزوا قرارگرفته‌اند که آلبوم های فاخر نیز در این حیطه به این سرنوشت دچار شده‌اند. نمونه آن آلبوم خود من است که از ۶ قطعه ارکسترال به آهنگسازی استاد کامبیز روشن‌روان تشکیل شده و با وجود آن که پنچ شش سال از تولید این اثر می‌گذرد هنوز نتوانسته‌ایم تهیه کننده‌ای پیدا کنیم تا این اثر منتشر شود.

این هنرمند در ادامه افزود: این دیواری است که درحال حاضر رو در روی هنرمندان موسیقی ایرانی قرارگرفته است و اغلب هنرمندان دراین حوزه، ترجیح می‌دهند تا به جای تولید اثر تازه، به همان کارهای ارزشمند خود که درسالهای گذشته تهیه کرده‌اند بسنده کنند. آنچه مسلم است این که شعر در کیفیت یک اثر موسیقایی نقش به سزایی دارد. من نیز دراین سالها به فراخور فعالیت‌هایی که در موسیقی انجام داده‌ام، در تولید آلبوم‌هایم از شعر شاعران بزرگی چون هوشنگ ابتهاج، شفیعی کدکنی، شاملو و… بهره گرفته‌ام. این‌ها شاعرانی هستند که اشعارشان حتی با گذشت زمان، از یادها نرفته و همچنان مشتاقان خود را دارد. مسلما وقتی من به مدد کلام چنین شاعران بی تکراری به ارائه اثر پرداخته‌ام امروز خارج از این اشعار نمی‌توانم اثری بخوانم.

این هنرمند خطاط با بیان این که موسیقی اصیل ایرانی موسیقی ویژه است گفت: باید بپذیریم که در شرایط کنونی موسیقی ارکسترال هزینه بردار است درحالی که خروجی این نوع از موسیقی، همواره به ارائه آثار فاخر و ماندگار منجرشده است. اما باید بپذیریم که موسیقی ملی در شرایط کنونی حامی ندارد و دست تنها مانده است. به همین خاطر است که هنرمندان این عرصه سکوت می‌کنند و به رغم اشتیاقی که برای فعالیت دارند، نمی‌خواهند به هر قیمتی به خلق اثر بپردازند. کما این که خود من از خوانندگانی هستم که به کار آهنگسازانی که در برهه های مختلف با آنها کارکرده‌ام اعتقاد داشته و دارم و نمی‌خواهم به شیوه دیگری فعالیت کنم. حافظ، سعدی، مولانا، عطار و… گنجینه‌های تکرارنشدنی در ادبیات ایران زمین هستند و هنرمندان موسیقی ایرانی دراین سالها تلاش کرده‌اند آثار خود را با بهره جستن از کلام این بزرگان ارائه دهند. درنتیجه، آثاری که امروز از رادیو می‌شنوم و می بینم که شعر، آهنگ، ملودی پردازی و دیگر عناصر، حسی در من شنونده به وجود نمی آورد. اما چه می‌شود کرد که شرایط برای فعالیت هنرمندان این عرصه نه در قالب برگزاری کنسرت و نه در زمینه تولید آثار صوتی فراهم نیست.

آزاده صالحی