نمایش «کمدی الهی» که در سالن مجموعه فرهنگی کاخ هنر روی صحنه می‌رود دور دوم اجراهایش را با حضور یاسر خاسب در حالی آغاز کرده که در دور اول ۳۰ اجرای موفق را پشت سر گذاشته است. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید. سپاس رضایی تئاتر را از سال ۹۳ و شهر شیراز آغاز کرده و همزمان نیز در زمینه رقص مفهومی فعالیت کرده است. او از سال ۹۵ به فعالیتهای تئاتری خود در تهران ادامه داده و با کارگردانانی مثل مسعود دلخواه، حمیدرضا نعیمی و سعید چنگیزیان به عنوان بازیگر و طراح حرکت همکاری داشته است.

  صبوری بازیگر در این سبک از آثار بسیار مهم است چرا که آثار به صورت تجربی شکل می‌گیرند و حتی ممکن است نتیجه این تجربه الزاماً خوب نباشد. آنچه که شما را برای ماندن در این پروسه ترغیب کرد چه بود؟

چیزی که برای من خیلی جالب بود و همه را در این پروژه نگه داشت این بود که در این کار هیچ دیالوگی وجود نداشت. ما جهانی از مرگ و تولد داشتیم که در ذهن پوریا به عنوان کارگردان که کمدی الهی را خوانده بود و حتی بر اساس آن نمایشنامه نوشته بود شکل خاص خودش را داشت ولی من به عنوان بازیگر دیدگاه متفاوتی داشتم. من در این نمایش نقش فردی رو دارم که بارها می‌میرد و از نو متولد می‌شود و کانسپت ما نیز همین از نو متولد شدن بود و این هر بار به شکل متفاوتی تکرار شدنش برای من بسیار جذاب بود. بدن من هر بار در این پروسه تولد و مرگ چیز جدیدی را تجربه می‌کرد و این برای من بسیار خوشایند بود کما اینکه تئاتر در ذهن خود من بیشتر فیزیکال است تا اینکه بخواهد مبتنی بر دیالوگ باشد و آن حرفی که تئاتر دارد در پس همین بدن است و فکر می‌کنم حتی اگر به اسطوره شناسی تئاتر نیز بازگردیم تئاتر یک برون‌ریزی احساسات بوده است و اینکه اگر کلمات حذف شوند بدن چه می‌کند و چگونه خود را بیان می‌کند. این برای من بسیار جالب است و فکر می‌کنم جذابیت این موضوع من را تا این لحظه در این گروه نگه داشته است.

 چه تمریناتی برای آماده نگه داشتن بدنتان‌ انجام می‌دهید؟

من سال‌ها به بوکس، کشتی، همینطور ورزش‌های مختلف رزمی پرداختم ولی همه این‌ها مکمل‌هایی برای حرکت کردن هستند اما رقص صحنه‌ای و مفهومی بیش از یک بدن ورزیده یک بدن آگاه و در واقع یک شناخت می‌خواهد. کل مقوله بازیگری و تئاتر یک شناخت است، شناخت موقعیت، خود، کلمات، کارگردان، پارتنر و… این شناخت برای کسانی که می‌خواهند وارد این ماجرا شوند بسیار مهم است. همیشه می‌گویند ۹۵% بازیگری بدن است و ۵% آن بیان ولی من فکر می‌کنم در ایران این مسئله برعکس است البته این را به عنوان نقد نمی‌گویم ولی به نظرم پرداخت به بدن در ایران کم است. من سعی می‌کنم از طریق یوگا و رقصی که هیچ قاعده و اصولی را دنبال نمی‌کند به این شناخت روی بدنم برسم.