مریم عظیمی- نمایش «منگی» به نویسندگی و کارگردانی امین سعدی که این روزها در تماشاخانه هامون روی صحنه می‌رود بخاطر استقبال مخاطبان تا ۲۱ آذر ماه تمدید شده است. این نمایش که رنج‌ها، تناقضات حسی و منطقی نسلی جا مانده را روایت می‌کند با استفاده از مولفه‌های سبک‌های مختلف، اثری پست مدرن به شمار می‌آید و بازیگرانش فردین رحمانپور، آریانا عباسی، سحر قاسمی و رمیصا صمدی هستند. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار صبا با آهنگساز این نمایش را می‌خوانید.

برای موسیقی این نمایش از چه سازهایی استفاده شد؟

در همکاری‌هایم با امین سعدی از تم شرقی غربی استفاده می‌کنم تا بتوانیم از طریق موسیقی فضایی لازمان و لامکان به مخاطبمان ارائه دهیم. بنابراین من در جاهایی از ساز کمانچه استفاده می‌کنم ولی شنونده ممکن است اصلاً متوجه نشود که آن ساز کمانچه است و در بخشی از نمایش موسیقی تعزیه را با موسیقی کاتولیک و …ترکیب کرده‌ام و صحنه کشتارگاه را نشان می‌دهم. مشورت‌هایی با خود آقای سعدی در زمینه موسیقی داشتیم و من تکه تکه کار را تنظیم می‌کردم و برایشان می‌فرستادم. از آنجایی که همیشه دغدغه خودم موسیقی دراماتیک بوده، تحصیلاتم در زمینه تئاتر است و کارم آهنگسازی فیلم و تئاتر این را درک کرده‌ام که چگونه باید به درامی که می‌خواهم برسم.

خالق هر اثر هنری دوست دارد اثرش بیش از همه چیز دیده شود اما در عین حال موسیقی باید در خدمت کار باشد و فراتر نرود. این دوگانگی برای یک آهنگساز چگونه فرجام می‌یابد؟

خب من کلاً دوست ندارم که فوکوس بکشم و در خدمت کار بودن برایم جذاب‌تر است. بنابراین کل عناصری که در یک تئاتر استفاده می‌شود مثل نور، گریم، لباس، موسیقی و هر چیز دیگری به نظرم باید به گونه‌ای در هم تنیده شده و به هارمونی برسند که هیچ کدام از آنها برجسته‌تر از دیگری نباشد و مخاطب زمانی که با اثر روبرو می‌شود نتواند به صورت تفکیک شده به آنها توجه کند.بلکه همه این عناصر باید آنقدر به خورد هم رفته باشند که به صورت یکپارچه در برابر مخاطب قرار بگیرد و فکر می‌کنم دوره فوکوس کشیدن تمام شده است و همه عوامل باید در خدمت کار باشند چرا که کار گروهی است و و باید به صورت گروهی دیده شود. خوشبختانه بازخوردهایی هم که برای کار منگی گرفتیم به این شکل بوده که مخاطب از همه بخش‌ها و عوامل موثر در این نمایش راضی بوده.

سخن پایانی

سال‌هاست که من در عرصه تئاتر فعالیت می‌کنم و به قولی خاک خوری کرده‌ام. من دغدغه این کار را داشتم، آلوده‌اش شدم و دوست داشتم با موسیقی که می‌سازم به مخاطب خط داستانی بدهم و با موسیقی‌ام حرف بزنم و این برایم بسیار جذاب است. نسل جدید هم خیلی خوب کار می‌کند اما یک سری از آنها کمی عجول هستند و دوست دارند خیلی زود آن اتفاق نهایی برایشان بیفتد. اما وقتی آن اتفاق زودتر از موعد بیفتد زود هم از دست خواهد رفت با نگاهی به پیشکسوتانمان در این عرصه می‌بینیم که هر که زحمتش را کشیده ماندگار هم بوده است اما بخشی از این نسل جدید دوست دارد که یک شبه این مسیر برایش باز شود برای همین دوست دارم بدانند که نسل پیش از آنها و نسل پیش از ما نیز تمام این مراحل را طی کرده‌اند و برای رسیدن به آن مطلوب به نوعی آلوده این کار شده‌اند .