مریم عظیمی- نمایش «ماهرخ» به نویسندگی و کارگردانی ابوالفضل حاجی علی‌خانی و تهیه کنندگی محمود مداحی در تالار حافظ بروی صحنه است و بازیگران نام آشنایی مثل حسین رفیعی، محسن زرآبادی پور، بهناز نادری، بهزاد عبدی و…. در آن به نقش‌آفرینی می‌پردازند. و ما عزیزاله مشعوف از تئاتری‌های نسل قدیم را میبینیم که در پی ماجرایی سکته می‌کند و به کما می‌رود و در عالم کما عشق قدیمی‌اش ماهرخ را می‌بیند، و همان جا در پی اتفاقاتی با بوعلی سینا، نظامی گنجوی، عطار نیشابوری و… دیدار می‌کند و در آن عالم تصمیم می‌گیرند تا نمایشی را به روی صحنه ببرند. در ادامه گفت و گوی خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

از سابقه خود در همکاری با آقای علی‌خانی و نقش آفرینی در نمایش‌های ایرانی بگویید.

من در اکثر نمایش‌های آقای حاجی علی‌خانی حضور داشتم و نمایش ایرانی به خاطر فضایی که دارد یکی از سبک‌های مورد علاقه من است. فکر می‌کنم نمایش «ماهرخ» یازدهمین اثر نمایشی ایرانی بوده که من روی صحنه رفته و کار کرده‌ام.

عطار شخصیت بسیار برجسته‌ای است و در این نمایش هم شوخی می‌کند و هم مورد شوخی قرار می‌گیرد.

شاید برای برخی از مخاطبان همچنان مسئله بود که چرا با عطار نیشابوری اینگونه شوخی می‌شود و ما در این نمایش روی این کاراکترها به صورت پارودی کار می‌کنیم. به نظر من جدای از کاراکتر و شخصیت‌های واقعی این عزیزان که جای خود دارد، این شیوه می‌تواند راه جذابی باشد برای نزدیک شدن به این کاراکترها و برای اینکه بتوانیم راحت‌تر با آنها ارتباط برقرار کنیم، به کسانی که جزو مفاخر ما بوده‌اند و به نظر من این شوخی‌ها نه تنها باعث نمی‌شود که این شخصیت‌ها تخریب شوند بلکه باعث می‌شود مخاطب دوست داشته باشد به این کاراکترها نزدیک‌تر شود و بیشتر در مورد آنها بداند. عطار و نظامی نویسنده دو نمایشی هستند که ما در نمایش «ماهرخ» به آن اشاره می‌کنیم یعنی لیلی و مجنون و شیخ صنعان از طرفی این کاراکترها را در آن فضای فانتزی که آقای حاجی علی‌خانی اینجا خلق کرده یعنی همان عالم برزخ و عالم سورئالی می‌بینیم. بنابراین در این فضای سورئال از نظر ما این امکان وجود دارد که برای این کاراکترها چنین اتفاقاتی رقم بخورد بخصوص که در همین فضا آنها وارد حوزه نمایش می‌شوند و در کنار ابن سینا نمایشی را بازی می‌کنند. یعنی این کاراکترها که طنز و تا حدودی با نمک شده‌اند در واقع در کابوس عزیزالله هستند، عزیزاللهی که کارش نمایش ایرانی بوده بنابراین نظامی، عطار و حتی ابن سینا را اینگونه می‌بیند.

با توجه به حجم گریم و تعدد تعویض لباس، همینطور تعداد بالای بازیگران فرم و حرکت در پشت صحنه نیاز به هماهنگی و همکاری دقیق است. از حال و هوای پشت صحنه و تاثیرش بر اجرا بگویید.

حقیقتش چنان جوی در پشت صحنه ما وجود دارد که باعث می‌شود که آن حال خوب به تماشاگر انتقال پیدا کند. ما حدوداً ۵۳ نفر هستیم که در پشت صحنه با هم کار می‌کنیم و به جرات می‌توانم بگویم جزو عجیب‌ترین گروه‌های نمایشی است که تاکنون همکاری داشتم. همه فوق‌العاده مودب و پر انرژی هستند، هر کس کار خود را انجام می‌دهد و همه می‌دانند که چه باید بکنند و برایم بسیار جالب است اگر پیش بیاید و کسی اشتباهی کند یا چیزی را فراموش کند همه تلاش می‌کنند که این اشتباه را بپوشانند بدون اینکه کسی بفهمد چه شده و چه کسی اینکار را کرده است بنابراین این جو برای من خیلی جذاب است و اگر می‌بینید انرژی خوبی روی صحنه حاکم است قطعاً به خاطر این پشت صحنه است به خاطر انرژی خوبی که بهزاد عبدی که یکی از بزرگترین آهنگسازان این مملکت است و در نقش نظامی می‌درخشد به کار داده همیطور دوستان خوب دیگر حسین رفیعی، بهناز نادری، محسن زرآبادی و دیگر دوستان و بچه‌های گروه فرم که واقعاً فوق العاده هستند و طراح فرمی که در تایم کم بی‌نظیر کار کرده است.