مریم عظیمی– «بروکلین شماره ۴» که این روزها در تالار محراب به اجرا می‌رود نمایشی به نویسندگی کیارش وفایی و کارگردانی عاطفه حیدری است که به تاثیرات ترومای از دست دادن همسر بر زندگی عاطفی، اجتماعی و شغلی فرد می‌پردازد. با نویسنده این نمایش گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

در ابتدا از اینکه ایده نمایش چگونه شکل گرفت بگویید.

این ایده در ذهنم بود و بر اساس نکاتی که پیرامونم دیدم سعی کردم جهان اثر را به گونه‌ای معرفی کنم که یک سری دغدغه‌های شخصی کاراکتر نسبت به زندگی و شغلش نمود پیدا کند و بیشتر در تلاش بودم که از هر کاراکتری شناسنامه‌ای در اختیار مخاطب قرار بدهم که مخاطب در ازای روند قصه و پیشرفت اتفاقات با آنها و گره متن بیشتر آشنا شود و در انتها بر اساس شیوه کلاسیک، کار گره گشایی شود.

کمی از مایک فارل شخصیت اصلی بگویید.

شخصیت مایک فارل به نظر من یک شخصیت بسیار هوشمند است و چیزی که در زیست خودش به دست آورده باعث این اتفاقات درونی در او شده است یعنی مسائلی مثل از دست دادن همسرش مزید بر علت می‌شود تا طغیان درونی او به رفتارهای بیرونی‌اش سرایت کند و این مسئله به بعد شغلی او هم نفوذ کرده تا حدی که در سایه و سکوت کار می‌کند و چندان در جامعه دیده نمی‌شود. مایک فارل رنگ خاصی به جهان نمی‌دهد و جهانش خاکستری است. او با همسرش یک دنیای ذهنی دارد و تا زمانی که کاراکتر روانشناس وارد نمایش نشده مخاطب متوجه این دنیای ذهنی او نمی‌شود در واقع ما در این نمایش بیشتر لایه‌های مختلف روبرو شدن شخصیت اصلی مرد با زندگی، کار و عشقش را مشاهده می‌کنیم.

بازخوردی که تا این لحظه گرفتید چگونه بود؟

بازخورد مخاطب خدا را شکر تا اینجا که روی صحنه هستیم خوب بوده و از کارگردانی کار خوششان آمده است. حقیقتا هم خانم حیدری هدایت بازیگران را به خوبی انجام دادند، در طول تمرینات به نکات بسیار مناسبی اشاره کردند و حتی دراماتورژی کار هم بر عهده ایشان بوده، حال ترکیب این متن با میزان سن‌ها، طراحی صحنه، نور و موسیقی توانسته بازخورد خوبی از مخاطب بگیرد.