معصومه دهقان- فیلم کوتاه «پس از پدر» دوازدهمین فیلم کوتاه نوشین معراجی در مقام کارگردان است، اما به‌طور حرفه‌ای می‌توان گفت که پنجمین فیلم کوتاه وی به شمار می‌رود. البته معراجی موفق به ساخت یک فیلم بلند نیز شده است. از طرفی، وی در نویسندگی و فیلمنامه‌نویسی نیز دستی بر قلم دارد و تاکنون فیلمنامه‌های متعددی را به نگارش درآورده است. اکنون فیلم کوتاه «پس از پدر»، به نویسندگی و کارگردانی نوشین معراجی، یکی از آثار پذیرفته ‌شده در جشنواره بین‌المللی فیلم فجر است که به این بهانه با او به گفت‌وگو پرداختیم.

 بیشتر دغدغه نویسندگی دارید یا کارگردانی؟
هر دو، به همین خاطر همواره سعی کرده‌ام که از سال ۱۳۸۴ هر دو را به موازات پیش ببرم. البته یک سال به‌طور حرفه‌ای در حوزه هنری سوره فیلمنامه‌نویسی و یک سال نیز در انجمن سینمای جوان ایران فیلمسازی خواندم که پس از اخذ مدرک، فیلمسازی را آغاز کردم.

 ایده ساخت «پس از پدر» از کجا سرچشمه گرفت و چرا تصمیم به ساخت آن گرفتید؟
پس از فوت پدرم و به دلیل ارادتی که نسبت به ایشان داشتم، دچار شوک و ترومای زیادی شدم. به گونه‌ای که زندگی دیگر برایم معنایی نداشت. اما پس از مدتی متوجه شدم که هنوز هم انسان‌هایی در زندگی‌ام هستند که باید به آن‌ها توجه کنم. بنابراین ایده ساخت این فیلم در آن مقطع زمانی به ذهنم رسید.

 چه مدت صرف بازنویسی اثر شد؟
حدود یک سال تا یک‌سال و نیم.

 بازیگران را چگونه انتخاب کردید؟
بازیگران در این فیلم آن‌چنان حرفه‌ای نیستند و اغلب در تئاتر مشغول فعالیت‌اند. اما بازیگر اصلی فیلم برایم بسیار مهم بود و توسط یک دوست فیلمسازم معرفی شد. پس از دیدار اولیه، انرژی خوبی از او دریافت کردم. پس از دیدارهای متعدد، تمام نکات هدایت بازیگری را به او گفتم و با ریزبینی و ذکاوت، همه را به درستی رعایت کرد. البته ایشان پیش از این در یک فیلم کوتاه ایفای نقش کرده بود که اکنون در این دوره از جشنواره با یک فیلم بلند نیز حضور دارد.

 فیلمبرداری کجا بود و نحوه انتخاب لوکیشن چگونه پیش رفت؟
فیلمبرداری در تهران بود و با توجه به اینکه حساسیت خاصی به لوکیشن‌های فیلمم دارم، دوست داشتم که این فیلم مانند آثار قبلی‌ام فضای سردی داشته باشد. به همین خاطر تمام دیوارهای لوکیشن داخلی را رنگ کردیم.

 از جذابیت‌های خاص این فیلم بگویید
تاکنون ساخت تمام فیلم‌هایم برایم جذاب بوده، چرا که محور آن‌ها روان‌شناسی خانواده است و به مسائل ارتباطات بین مادر و فرزند و فرزندان با یکدیگر می‌پردازم و همواره سعی کرده‌ام که لایه‌های عمیق این مسائل را به تصویر بکشم. البته در این موضوع، سوگ، شک و درک نشدن غم برایم جذاب بوده است؛ اینکه انسان‌ها فکر می‌کنند غم خودشان بزرگ‌تر از غم دیگران است.

 در پروسه تولید با مشکلاتی روبه‌رو نشدید؟
در روند تولید، تأمین بودجه و پرداخت هزینه‌ها برایم مشکل‌ساز بود و بیشتر از حد انتظار پیش رفت. اما خداروشکر با وجود چالش مالی، این فیلم به خوبی ساخته شد و در جشنواره فیلم کوتاه تهران به مدت سه روز جز ده فیلم برتر معرفی شد. امیدوارم که در جشنواره فجر نیز به خوبی دیده شود.

 صحبت پایانی
عقیده شخصی من این است که زندگی مانند یک فیلم کوتاه است و شاید حتی کوتاه‌تر. امیدوارم آدم‌ها قدر همدیگر را بدانند و بفهمند که قضاوت همدیگر را دوست داشته باشند.