مریم عظیمی– فرزاد رنجبر نظری کارشناسی کارگردانی را در دانشگاه صدا و سیما به پایان رسانده و از همان دوره دانشجویی تا سال۹۰، چهار فیلم کوتاه ساخته و با فیلم «بادبادک ترسو» که به صورت مشترک ساخته شده از جشنواره فیلم کوتاه تهران جایزه مخصوص انجمن منتقدان و نویسندگان را دریافت کرده‌ است. این فیلمساز پس از وقفه‌ای ده ساله با فیلم گودال، آپولو و اکنون «روز خداحافظی» به دنیای سینما بازگشته است. در ادامه گپ و گفت خبرنگار صبا با این کارگردان را می‌خوانید.

علت این وقفه ده ساله چه بود؟

پس از دوره اول فیلمسازی شاید عجله کردم و سال ۹۰ فیلم بلندی با بودجه شخصی ساختم که لطمه سنگینی به من زد و باعث شد چند سال از فیلمسازی دور باشم این اتفاق به نوعی برای من یک شکست کامل محسوب می‌شد اما خوشبختانه دوباره از سال ۱۴۰۰ کارم را با ساخت فیلم گودال آغاز کردم.

معمولاً وقتی فیلمساز پس از یک شکست دوباره به کار باز می‌گردد خیلی قوی‌تر و کم اشتباهتر عمل می‌کند.

بله من اشتباهات قبلم را تکرار نکردم مضاف بر اینکه در این مدت روی خلاهایی که داشتم کار کردم و همه این‌ها باعث شد بتوانم کامل‌تر به این مسیر بازگردم.

ایده روز خداحافظی چگونه متولد شد و آیا به یک رویداد واقعی می‌پردازد؟

ایده روز خداحافظی در مقطعی متولد شد که خود من خیلی به مرگ فکر می‌کردم حال شاید این به واسطه تولد و به دنیا آمدن پسرم و یا مسائل دیگری بود و به موازات این فضای ذهنی در فضای مجازی پستی دیدم که فردی برای خرید یک ماشین و سفرهایی که با آن خواهند کرد چقدر رویا پردازی می‌کند و حال که در آستانه مرگ قرار دارد این ماشین به دستشان رسیده در پارکینگ خانه است و مایه عذاب و ناراحتی شده، به نظرم این موقعیت جوهره دراماتیک زیادی داشت و میتوان گفت که تضاد جالبی میان مرگ و زندگی در این موقعیت وجود دارد. این در واقع نقطه شروع روز خداحافظی و قصه‌ای که در این فیلم اتفاق می‌افتد بود.

این فیلم چند دقیقه است و ساختش چقدر زمان برده؟

روز خداحافظی ۲۰ دقیقه است ما برای بازیگران تمرینات زیادی در نظر گرفتیم مضاف بر اینکه آقای داریوش رشادت که نقش اصلی فیلم را بازی می‌کردند یک رژیم ۴۰ روزه وحشتناک گرفتند و نزدیک به ۲۵ کیلو برای این نقش وزن کم کردند آن هم با وجود اینکه خودشان فرد لاغر اندامی هستند و این پروسه ۴۰ روزه نیز به زمان تولید اضافه شد. جدای از این کل فیلمبرداریی‌ها در ۶ جلسه انجام شد و انتخاب ما برای لوکیشن‌های داخلی فیلم و لوکیشن‌های خارجی ساری بود.

از بازخوردی که تا این لحظه از مخاطبان گرفته‌اید بگویید؟

مخاطب روز خداحافظی را خیلی دوست داشت. با اینکه روز خداحافظی فیلمی بسیار تلخ و موضوع آن مرگ است و معمولاً فیلم‌های تلخ در آرا مردمی به نسبت فیلم‌های کمدی شانس کمتری دارند ولی روز خداحافظی با فاصله خیلی کم چهارم شد. نکته مهم و جالب اینکه با توجه به موضوع فیلم و اینکه برخی مخاطبان در طول تماشا گریه کردند اما حالشان با فیلم خوب بود و در واقع می‌توان روز خداحافظی را یک فیلم حال خوب کن دانست.

با توجه به اینکه فیلم‌های کوتاه در خانه هنرمندان اکران می‌شود آیا فکر می‌کنید این رویه، آثار کوتاه را به انزوا نمی‌کشاند؟

به نظرم بخشی از این مسئله اجتناب ناپذیر است. طبیعتاً ترجیح ما نیز این است که در مرکز توجه باشیم و به فیلم‌های کوتاه بیشتر توجه شود اما وقتی در یک رویداد بسیار بزرگتری حضور دارید خود به خود نگاه‌ها و توجهات به سمت فیلم‌های بلند جلب می‌شود و شاید تا حدی اجتناب ناپذیر باشد که فیلم‌های کوتاه در حاشیه آثار بلند دیده شوند اما همین حضور حاشیه‌ای نیز برای من به شخصه با ارزش است و فکر می‌کنم برای باقی دوستان نیز همین گونه باشد اما امیدوارم با توجه به اهمیتی که فیلم کوتاه و فیلم مستند دارد همینطور آورده‌ای که مخصوصاً در سال‌های اخیر به لحاظ تغذیه سینما و معرفی فیلمسازهای خوب و تازه نفس داشته جشنواره نیز این ذهنیت را داشته باشند و کمی از این به حاشیه رفتن جلوگیری کنند.