مریم فلاح– فیلم «ترک عمیق»، ساخته آرمان زرین کوب را می بایست فیلمی روانشناسانه و به تعبیری یک «سایکو درام» سینمایی تلقی کرد که پله پله مخاطبش را در شناخت لایه‌های درونی شخصیت اصلی فیلم جلو می‌برد. مرد سالخورده‌ای به نام محمود (رضابابک) در پی مستاصل شدن بیمارستان اعصاب و روان در درمان او، به منزل فرستاده می‌شود. با برگشت محمود به خانه، همسرش فخری (گلچهره سجادیه) رفتاری غیرمعمول و عجیب و سوال برانگیز پیش می‌گیرد و چون صحبت از حضور یک بیمار روانی است، مخاطب رفتار‌های غیرمعمول فخری را بی چون و چرا می‌پذیرد تا به وقتش برای آن جواب پیدا کند. از همان سکانس اول وسواس عجیب فخری به قفل کردن در اتاق‌های خانه از رازی پشت آن درها خبر می‌دهد که قطعا بی ربط با همسرش نمی‌تواند باشد. ارتباطی رازآلود که بالاخره با بازماندن در اتاق فخری و سرک کشیدن محمود به داخل اتاق تا حدودی فاش می شود. «ترک عمیق»، با نگاهی به زندگی گذشته محمود، سعی دارد شخصیت و روان بیمار او را پیش چشم مخاطب روانکاوی کند و در نهایت با ورود فردی تازه، لایه‌هایی جدید از روان معیوب محمود آشکار شده و پرده از اتفاقاتی که سال‌هاست در خاطر او دفن شده برداشته می‌شود و او به عقوبتی می‌رسد که پایه‌هایش در زندگی گذشته‌اش شکل گرفته است. فیلم «ترک عمیق» فیلمنامه درخور و محکمی دارد آن قدر که بر بازی بازیگران کهنه کارش می‌چربد. زرین کوب که پیش از این در فیلم «میرجاوه» نیز به سایکو درام توجه داشته این بار نیز در اثر اخیرش با همین نگاه از مشکلات روانی بیماری صحبت می‌کند که جزو گروه سنی از کارافتاده جامعه تعبیر می‌شود. فیلمی هشدار دهنده از قشری که تا دو دهه دیگر جمعیت غالب جامعه ایرانی محسوب می‌شوند و اگر امروز زندگی سالمی نداشته باشند در آینده‌ای نه چندان دور تاروپود موریانه زده زندگی شان وصله‌های ناجور و ناسالمی برای نسل‌های آینده خواهد بود‌. جای دارد کارشناسان اجتماعی در بررسی تبعات پیری جمعیت کشورمان مضمون فیلم‌هایی چون «ترک عمیق» را در پس ذهن خود داشته باشند و نسبت به آن هشدار دهند. ناگفته نماند که آبان ماه امسال آرمان زرین کوب برای فیلمنامه فیلم «ترک عمیق» برنده جایزه بخش ویژه دوازدهمین جشنواره فیلم‌های آسیایی بارسلونا  شد.