مریم عظیمی– نمایش «اشتراکی» به نویسندگی و کارگردانی مرتضی شاه‌کرم که در این روزهای پایانی سال در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود در پرداخت به معضل خانه‌های اشتراکی، کاراکترهای قصه‌اش را در انتخابی بین ثروت و ارزش‌هایشان به چالش می‌کشد. در این نمایش که نگاهی تراژدی کمیک به این مقوله داشته بازیگرانی مانند مسعود کرامتی، پروا آقاجانی، سهند جاهد، فاطمه نیشابوری و … به ایفای نقش می‌پردازند. در ادامه گپ‌وگفت خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

همکاری شما با آقای شاه‌کرم به چه زمانی برمی‌گردد؟

ما تقریبا از سال ۸۹ با هم کار می‌کنیم و من یکی از بازیگران گروه ایشان هستم. هر کاری که ایشان بخواهند روی صحنه ببرند اگر کاراکتری نزدیک به من داشته باشد و یا اینکه برای من جذابیتی داشته باشد لطف می‌کنند و اول به من پیشنهاد می‌دهند و شاید به نوعی من برای ایشان حکم آچار فرانسه را دارم. پیش آمده که من در نمایش ایشان نقش پیرزن را بازی کردم و پیرزن موفقی هم بودم تا حدی که خانواده‌ام در حین اجرا مرا نشناختند. بنابراین از زمانی که نگارش این نمایشنامه را آغاز کردند در مورد اینکه می‌خواهند به معضل خانه‌های اشتراکی بپردازند با من صحبت می‌کردند. پیش از این هم یک نمایش اجتماعی دیگر به نام «سانتی‌متر» کار کرده بودیم که اثر قوی و جذابی بود. اما در نهایت شک داشتند که بین نقش نگین و مریم کدام یک را من بازی کنم.  نقش نگین برای من یک سری جذابیت‌ها داشت که کاراکتر مریم نداشت چون من کاراکترهای مشابه مریم را بازی کرده بودم همینطور یک سری از دیالوگ‌های نگین برای من بسیار جذاب بود. کاراکتر نگین از آن دسته است که روی حرفش می‌ماند و آزادی بیان دارد و همین مرا مجذوب کرده بود، او توانسته یک زندگی غرق در پول را رها کند تا مستقل باشد و از آزاد بودن حمایت کند به نوعی او می‌خواهد روبروی ظلم بایستد و این عصیانگری او مرا قلقلک می‌داد و دنبال این بودم که این کاراکتر را بازی کنم بنابراین با اینکه آقای شاه کرم بیشتر تمایل داشتند که نقش مریم را ایفا کنم، روی نقش نگین اصرار کردم و در نهایت این مخاطبان هستند که باید بگویند تا چه حد موفق بوده‌ام اما من واقعاً برای این نقش تلاش کردم و خیلی زحمت کشیدم و هنوز هم که نمایش روی صحنه است در حین کارهای روزمره به دیالوگ‌ها و بازی‌ام فکر می‌کنم و هر روز برای کارگردان کنسه(پیشنهاد) جدیدی می‌برم.

چالش بر انگیزترین بخش این داستان برای شما کجا بود؟

نگین کاراکتری بر لبه تیغ است. مخاطب در  ابتدای نمایش یک دختر پرمدعایی را می‌بیند که با پیرمردی که احتمالاً پدر یا پدربزرگش است مدام بحث می‌کند و شاید تماشاچی در همان اول نمایش از این کاراکتر بدش بیاید و او را کاراکتری دروغگو و بد اخلاق ببیند اما از جایی به بعد من به عنوان یک بازیگر باید تلاش کنم تماشاگر را با خود همراه کنم تا او حق را به من بدهد و سختی کار برای من دقیقا همین بخش بود. من در ایفای این نقش روی لبه تیغ راه می‌روم و این روی لبه تیغ راه رفتن برای من جذاب است چون باید جوری راه بروم که نه پایم بریده شود و نه روی زمین بیفتم تا از این لبه تیغ گونه عبور کنم که تماشاگر حق را به من بدهد و حتی اگر شده تا ۵۰ درصد با من همراه شود.

چالش نگین با دختر نوجوان نمایش سارا چیست؟

چالش این دو تفاوت نسل‌هاست. نگین دوست دارد که با کاراکتر سارا همراه شود اما همین تفاوت نسل‌ها باعث می‌شود که آنها یکدیگر را درک نکنند.

سخن پایانی

اتفاقی که امروز در تئاتر ما افتاده این است که مبنای انتخاب حضور چند چهره شاخص یا سلبریتی و یا خنده‌دار بودن یک نمایش است اما تئاتر واقعاً این نیست. تئاتر هنری است که قرار است هرچند تلخ، چیزی را به ما بیاموزد حتی اگر گاهی روی برخی از خواسته‌های مخاطب پا بگذارد و یا اشکش را در بیاورد و گاه بخنداند. اگر قرار باشد در هنر همه چیز سرسری و بر اساس کیف و رضایت من مخاطب باشد که دیگر هنر نیست. هنر به نوعی عصیانگر است درست مانند سبک‌های مختلف هنری که یکی پس از دیگری آمدند و قواعد ساختار قبلی را به چالش کشیدند و همین نوزایی هنر است که هنر را هنر می‌کند. بنابراین از مخاطبان می‌خواهم که در معیارهای انتخابشان دقیق‌تر شوند، بیایند و این گونه آثار را ببینند چرا که همین امر باعث می‌شود تا یک شکوفایی فکری و فرهنگی رخ دهد. من فکر می‌کنم کار ما ارزش یک بار دیدن را دارد و پشت این کار می‌ایستم. در آخر می‌خواهم از بچه‌های پشت صحنه که زحمت زیادی می‌کشند و کسی آنها را نمی‌بیند و از آقای مرتضی شاه‌کرم که به من اعتماد کرد و یکی از نقش‌های برجسته این نمایش را به من داد تشکر کنم و امیدوارم که از من راضی بوده باشد.