مریم عظیمی- اکران فیلم سینمایی «هفت بهار نارنج» به کارگردانی فرشاد گل‌سفیدی و تهیه‌کنندگی محمد کمالی‌پور با حضور استاد علی نصیریان به عنوان بازیگر اصلی این فیلم یکی از اتفاقات جذاب سینمایی این روزهای پایانی سال است. فرشاد گل‌سفیدی که مدیر فیلمبرداری سریال‌ها و فیلم‌های کوتاه و سینمایی زیادی بوده از سال ۷۴ با دستیاری وارد این عرصه شده و «هفت بهار نارنج» اولین فیلم سینمایی او در مقام کارگردان است. فیلم «هفت بهار نارنج» محصول سال ۱۴۰۱ است و اولین بار در چهل و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر از آن رونمایی شد و علی نصیریان (بازیگر نقش اصلی فیلم) برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول را در این دوره به خود اختصاص داد. این فیلم در ژانر درام عاشقانه تولید شده و قصه عشقی پرشور میان دو کاراکتر طلعت و شمس را به تصویر می‌کشد. خبرنگار صبا به بهانه اکران آن با نویسنده فیلم به گفت‌وگو نشسته است که در ادامه می‌خوانید.

همکاری شما با این پروژه چگونه بود؟

وقتی من برای همکاری در این اثر دعوت شدم آقای کمالی پور با یکی دیگر از دوستان که قرار بود در ابتدا ایشان کارگردانی فیلم را بر عهده داشته باشند طرحی را آماده کرده بودند که یک عاشقانه بود و بعد از اینکه من نوشتن کار را پذیرفتم سمت و سوی خاصی گرفت و مسائلی مثل آلزایمر داشتن کاراکتر اصلی و عینیت بخشیدن به جوانی همسرش درحالی که همسری در اتاق بغلی در حال از بین رفتن است به کار اضافه شد و کار شکل و شمایلی تازه پیدا کرد. البته به خاطر کرونا وقفه‌ای در کار ایجاد شد و در نهایت قرعه کار به نام فرشاد عزیز خورد و پس از اینکه ایشان به تیم اضافه شد من بیشتر با ایشان مشورت می‌کردم تا به فیلمنامه نهایی قابل اجرا برسیم.

هرچند که ما عاشقانه‌های موفقی داریم اما همواره از جای خالی فیلمنامه‌های عاشقانه در سینمای ایران صحبت می‌شود نظر شما در این مورد چیست و علتش را چه می‌دانید؟

البته در تمام قصه‌ها عشق جاری می‌شود چرا که یکی از مولفه‌های مهم حتی در زمینه فروش است ولی متاسفانه فیلمسازان تا حدودی از ساختن یک قصه‌ عاشقانه صرف یا قصه‌ای که صرفاً بر مبنای یک عاشقانه تعریف شده باشد شاید به خاطر شرایط اجتماعی یا حال آدم‌ها و احوالاتی که امروز داریم فاصله گرفته‌اند. امروز می‌بینیم که فیلمسازان حتی به سمت آثار اجتماعی نیز کمتر می‌روند چرا که اکران بیشتر به آثار کمدی معطوف شده و باید این مسئله را در نظر گرفت که عوامل متعددی باعث ‌شده که تهیه‌کنندگان و فیلمسازان کمتر به سمت آثار اجتماعی و عاشقانه بروند.