مریم عظیمی– دکتر رحمت امینی کارگردان و مدرس نام‌ آشنای تئاتر در ایام نوروز ۱۴۰۴ اثری به نام «جگر هندی» را روی صحنه سالن سنگلج خواهد برد. در این نمایش مفرح که برگرفته از حکایتی پندآموز از گلستان سعدی است بازیگرانی مانند فرزاد برهمن، محسن جلالی راد، نوید جهان زاده، امین زارع و… به ایفای نقش می‌پردازند. در ادامه گپ‌وگفت خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

آیا نقش راوی را خودتان انتخاب کردید؟

نه این امر در تمرینات شکل گرفت یعنی ما اول دورخوانی داشتیم، نقش‌های مختلف را خواندیم و به این جمع‌بندی رسیدیم. با توجه به اینکه من حدود ۲۰ سال است که تئاتر کار نکرده‌ام و اینکه بازیگری تئاتر با سینما کاملاً متفاوت است و در نهایت بر اساس فیزیک بدنی و تیپی که قرار بود کاراکترها بگیرند در جمع‌بندی که با آقای امینی داشتیم ایشان نقش راوی را برای من در نظر گرفتند.

ما شما را بیشتر از فیلم‌ها و سریال‌ها و همینطور آثاری که خودتان کارگردانی کرده و ساخته‌اید می‌شناسیم چگونه شد که به تئاتر بازگشتید؟

ما با آقای امینی رابطه دیرینه‌ای داریم. در گذشته ایشان همیشه به من لطف داشتند و من همیشه با ایشان مشورت می‌کنم و در صحبتی که داشتیم من از تمایل خودم برای بازی تئاتر گفتم و اینگونه شد که برای این نمایش از من دعوت کردند.

آیا خاستگاه اولیه شما به عنوان بازیگر تئاتر بوده است؟

من از نوجوانی بازیگری می‌کنم و در دوران نوجوانی یک معلمی داشتیم که جدای از شغل معلمی در مجالس مختلف شعبده بازی هم انجام می‌داد و استاد تئاتر ما بود و بیش از ۳۰ یا ۴۰ تئاتر در دوره راهنمایی کار کردیم اما زمانی که مدرسه من تغییر کرد ایشان بر اساس لطفی که به من داشتند، مرا مستعد دیدند و به کارگردان فیلم «شهردار مدرسه» معرفی کردند. بعد از آن زمانی که در فیلم‌های «درخت گلابی» و «عشق طاهر» بازی می‌کردم با بچه‌های تئاتر بیشتر آشنا شدم و مشاور یک سری آثار دانشجویی نیز بودم اما نمایش‌هایی همان زمان بازی کردم که معمولاً در جشنواره‌ها اجرا می‌شد و من این تجربه اجرای عمومی سی شب پیاپی را تا این لحظه نداشتم. من فرد ریسک پذیری هستم و معتقدم که یک بار به این عالم آمده‌ام بنابراین دوست دارم که تجربه‌های جدیدی وارد زندگی‌ام شوند و این تجربه در کارنامه کاری و زندگی‌ام باشد.

از ویژگی‌های نقش راوی این است که منطق محور است و سعی می‌کند درگیر احساسات نشود در این مورد بگویید.

من تاکنون نقش‌های خیلی سختی را بازی کرده‌ام و هرچند که ریسک پذیر هستم اما در خلوت خود گاهی می‌گویم که چقدر سخت بوده است. خب معمولا کاراکترها و بازیگرها در دیالوگویی به صورت پینگ پنگی عمل می‌کنند اما در نقش راوی من هم با بازیگرانی که روی صحنه هستند ارتباط می‌گیرم و دیالوگ برقرار می‌کنم هم با مخاطب و تماشاگری که در سالن است. سبک اجرایی آقای امینی در این نمایش فاصله گذاری برشت است و می‌خواهد که مخاطب را هیپنوتیزم نکند یعنی می‌خواهد او را از احساساتی که به سراغش می‌آید جدا کند. در واقع بیشتر می‌خواهد که بیانیه‌ای صادر کند و این شخصیت دقیقا همین کار را انجام می‌دهد. گاهی حس می‌کنم که روی صحنه نقش خود آقای امینی را بازی می‌کنم البته با لحنی کمدی و خنده‌دار چرا که در هر صورت بخشی از تئاتر خاصیت سرگرمی آن است و باید در عین سرگرمی آن بیانیه‌ها صادر شود.

سخن پایانی

یک ماه پیش برای فیلم «پروین» مصاحبه‌ای انجام دادم و گفتم که از مردم خواهش می‌کنم که به رسانه به خصوص به تئاتر که مربوط به الیت جامعه و اهل تفکر است صرفاً به منزله سرگرمی نگاه نکنند و این مسئله را نیز در نظر بگیرند که یک اثر چیزی به آنها اضافه کند. سطح نمایش ما نیز بالاتر از کمدی است یعنی در عین اینکه مخاطب را می‌خنداند مسائلی را نیز از نظر تاریخی و پند و اندرزی که سعدی در قصه خود بدان اشاره داشته مطرح می‌کند.