روزنامه صبا: اگر قرار باشد اثر جدید محمدحسین مهدویان را با یکی از فیلم‌های قبلی‌اش هم‌ردیف بدانیم، باید بدون معطلی و اتلاف وقت «مرد بازنده» را عضوی از خانواده «لاتاری» بدانیم. این بار هم مهدویان، روی فردیت کاراکتر اصلی‌اش حساب می‌کند و او را در مسیر قیام تک‌نفره قرار می‌دهد. مهدویان، شخصیت اصلی «مرد بازنده» را بسیار دوست دارد؛ همان‌طور که در «لاتاری» نیز دلبسته کاراکتر جذاب موسی (با بازی هادی حجازی‌فر) بود، اما در «مرد بازنده» کارگردان علاقه‌اش به احمد خسروی را عقلانی‌تر کرده است. شاید بهتر باشد که بگوییم مهدویان، تعصبش نسبت به کاراکتر اصلی «مرد بازنده» را لو نمی‌دهد!

«مرد بازنده» عاقلانه‌ترین فیلم محمدحسین مهدویان است؛ قصه‌ای کلاسیک دارد که من ترجیح می‌دهم آنرا «پلیسی» بدانم؛ نه جنایی، و دایره نقد در آن، از هر زمانی وسیع‌تر شده است: نقد نهاد خانواده، نقد رفاقت‌های امروزی، نقد اجتماع و صدالبته نقد ساختار قدرت که بیشتر از همیشه به پول، اتکا دارد.

محمدحسین مهدویان که با قهرمانی به نام احمد متوسلیان وارد سینما شد و البته سعی کرد با «ایستاده در غبار» تصویری حقیقی، غیرمعصوم و آدمیزادی از او را نشان بدهد، حالا با اعتماد به نفسی بیشتر یک قهرمان جدید را به ما معرفی می‌کند؛ قهرمانی که کارآگاه است، نافرمانی می‌کند، لجاجت به خرج می‌دهد و حتی می‌پذیرد برای روشن شدن تکلیف پرونده یک قتل، اخلاق را هم زیر پا بگذارد. این ویژگی‌ها شاید برای یک پلیس، مثبت نباشد، اما برای قهرمان‌سازی در یک فیلم سینمایی، ایده‌آل است! … و ایده‌آل‌تر از آن برای من ِ مخاطب، تلاش بی‌وقفه احمد خسروی برای کشف حقیقت است.

احمد خسروی را دوست دارم؛ چون شغلش جذاب است. چون در سن و سال دوست‌داشته‌شدن قرار دارد! چون توسط مهدویان خلق شده! چون جواد عزتی، بازی‌اش کرده! … و، چون در نهایت، آدم خوبی است!

یک خبر خوب برای سینمای ایران؛ با تماشای «مرد بازنده» به این نتیجه رسیدم که می‌توانیم حداقل تا شصت سالگی جواد عزتی، روی تماشای بازی‌های خوبش حساب کنیم! عزتی نیازی ندارد که زور بزند (!) تا جوان بماند! حالا دیگر می‌توانیم جواد عزتی را تا زمانی که خود واقعی‌اش به سن و سال احمد خسروی برسد، یک سوپراستار بزرگ بدانیم!

«مرد بازنده» شخصی‌ترین فیلم محمدحسین مهدویان هم هست. کارگردان‌ها معمولاً وقتی شخصی‌ترین فیلمشان را جلوی دوربین می‌برند، غرق در بی‌رنگی و باران می‌شوند و قهرمانشان را زنده نگه می‌دارند، اما از او مردی بازنده می‌سازند! «مرد بازنده» قطعاً شخصی‌ترین فیلم مهدویان است وگرنه اینقدر دغدغه‌مند.

به نظر نمی‌رسید. ما در جهان عجیبی زندگی می‌کنیم که با تماشای انواع و اقسام فساد در گوشه گوشه «مرد بازنده»، از کوره درنمی‌رویم، چون باور کرده‌ایم که فساد، جهانمان را تسخیر کرده است.

فـیـلـمـبــرداری «مــرد بــازنــده» – چــه در طراحی و چه در اجرا فوق‌العاده است.

هادی بهروز حالا دیگر در حرفه‌اش صاحب مدل بی‌نظیری شده و آرام آرام، دوربین او را می‌شناسیم. بازی‌های خوب آناهیتا درگاهی، سجاد بابایی، رعنا آزادی‌ور و مجید نوروزی را هم نبایداز قلم انداخت. مهدویان آن‌ها را به درستی انتخاب و هدایت کرده و باعث شده با وجود کوتاهی نقش‌هایشان، در حافظه مخاطب ماندگار بشوند.

«مرد بازنده» فیلم ساده‌ای نیست. نمایش تلاش اقلیت برای غلبه بر اکثریت، تکان دهنده است؛ و چه بگویم از سکانس تلخ پایانی‌اش که بر بازنده‌شدن یک مرد، مُهر تایید می‌زند؛ حرکت در جهت مخالف دیگران و آینده‌ای مبهم در انتظار احمد.

انتهای پیام/